Σε ένα ιδίωμα που η πλειονότητα των μουσικών πλέον προσπαθούν να παίξουν όλο και πιο στριφνά και δύσκολα (και συχνά μίζερα) μπάντες όπως οι Varathron (και όσες άλλες επιμένουν στο κλασσικό ελληνικό μαυρομέταλλο) είναι αυτές που πάνε κόντρα στο κύμα και παράγουν μουσική που παρά το όλο σκοτεινό concept την λες και ιαματική.
Μάλλον φταίνε αυτές οι νοσταλγικές heavy/thrash κιθάρες, τα επικά μελωδικά leads, οι ρυθμοί “καλπασμού” με τα blast και τα αργά σημεία να είναι σποραδικά και μόνο για γαρνιτούρα και τα απλοϊκά αλλά αποτελεσματικά πλήκτρα, που όλα μαζί δημιουργούν αυτή την χορταστική συνταγή που εκτελούν και σε αυτό το δίσκο αριστουργηματικά οι θρυλικές πλέον παλιές καραβάνες του Necroabyssious.
Ένα σχόλιο στο Facebook έλεγε για το κομμάτι “Ouroboros Dweller” ότι προκαλεί συναίσθημα “παίζω Diablo για πρώτη φορά”, θα συμφωνήσω απόλυτα και θα προσθέσω ότι ολόκληρο το “Patriarchs of Evil” είναι απίστευτα ανεβαστικό, το ακούς και σε ευφραίνει, σαν ζεστός τραχανάς σε ηχητική μορφή. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό επιδιώκει η μπάντα, εγώ πάντως το εκτιμώ αφάνταστα, και νομίζω πως το ίδιο θα το εκτιμήσουν και άπαντες οι φίλοι της συγκεκριμένης σκηνής.
Δεν υπάρχει νομίζω λόγος να φλυαρούμε, είτε σου αρέσει το στιλ είτε όχι, αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία σπάσε τον κουμπαρά σου, δεν θα το μετανιώσεις.
606 
