Η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που εκφράζονται στο δεύτερό τους album οι Καβαλιώτες Above Us The Waves, δεν πολυσυνηθίζεται στη χώρα μας.
Τα σύγχρονα ακούσματα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ανέκαθεν είχαν να αντιμετωπίσουν την επιφύλαξη της κοινότητας των γηγενών metallers που, σε συντριπτικό ποσοστό, χαρακτηρίζει κάθε τι που φέρει έστω και κάποια ελάχιστα core στοιχεία ως “mainstream” (και ξέρουμε όλοι ότι για τον Έλληνα metaller αυτό ισοδυναμεί με ισόβια καταδίκη). Αδίκως; Κατά την προσωπική μου άποψη, ναι, με την απολυτότητα αυτού του “δόγματος” να απαξιώνει την μεταλλική πτυχή πολλών από αυτά τα σχήματα (το τι βλακείες έχω ακούσει π.χ. για τους Trivium επί αυτού του – ουσιαστικά ανύπαρκτου – θέματος, λες και οι ταμπέλες καθορίζουν την αντικειμενική αξία ενός album, είναι δύσκολο να απαριθμηθούν).
Οι Above Us The Waves από το πρώτο δευτερόλεπτο του “Rough On High Seas” κάνουν σαφές ότι ανήκουν σ’ αυτό το καλλιτεχνικό ρεύμα. Μια καλοκουρδισμένη μηχανή που παράγει αξιολογότατο εκμοντερνισμένο metal, με αρκετά μεν ασυνήθιστα δε ως προς τις επιρροές του, “κλισέ” που καθορίζουν αυτό το ιδιαίτερο στυλ. Τα πιο προσεγγιστικά ονόματα που μου ήρθαν στο νου από την πρώτη κιόλας ακρόαση είναι αυτά των Unearth και των August Burns Red (ειδικά όταν η μουσική τρέπεται σε – απολαυστικές – speed εκρήξεις), με κάποιες τάσεις προς τους The Unguided και Sonic Syndicate (αν και σίγουρα σκληρότεροι ηχητικά σε σχέση με τους Σουηδούς).
Με ένα καταιγιστικό ρυθμικό δίδυμο (Στράτος Κάννος στα drums και Ντίνος Κοντέλας στο μπάσο) από πίσω τους οι Βασίλης Τσάνταλης και Γιώργος Ασλάνης απλώνουν το τεχνικότατο riffing τους με αρκετές διάσπαρτες δόσεις core σπαστικότητας και αξιομνημόνευτες φράσεις και μελωδίες, παρά το “στριφνόν” της φύσης τους – κάτι που βοηθείται από την πολύ καθαρή και αχαοτική παραγωγή που αναδεικνύει όλες τις λεπτομέρειες των κομματιών του album. Κοινή συνισταμένη o Βαγγέλης Παπαβασιλείου του οποίου η ερμηνεία είναι εντυπωσιακή, είτε στα σκισμένα growls είτε στα καθαρά φωνητικά που επιχειρεί (φέρνοντας κυρίως προς τον Jon Howard των Threat Signal), ένας πολύ καλός performer που στιγματίζει το συναισθηματικό υπόβαθρο των συνθέσεων.
Πολύ καλά τα “Afterlife” και “Seaside Junk” (με τις πινελιές της τεχνοτροπίας των August Burns Red που ανέφερα παραπάνω), το Threat Signal-ικό “Light The Flare” (θαυμάσια back vocals), το “Still Rough On High Seas” που φέρει ανεπαίσθητα κάτι από πολύ πρόσφατους Dark Tranquillity και εξαιρετικά τα Unearth-ικά “Windcheater”, “Poor Man’s Monaco” (αν εννοούν την πανέμορφη πόλη τους, πολύ εύστοχος χαρακτηρισμός) και “Homefront”, κομμάτια με όμορφα μελωδικά ρεφρέν.
Από το δεύτερο δισκογραφικό βήμα των Above Us The Waves είμαι πλήρως ικανοποιημένος. Το “Rough On High Seas” είναι δουλεμένο, έχει υψηλό ενδιαφέρον (δεν το θεωρώ ως προϊόν ψυχαγωγικής μουσικής, αν και το headbanging mood υπάρχει και είναι αισθητό), επαγγελματικά ευπαρουσίαστο λόγω της αψεγάδιαστης παραγωγής που αποτελεί προσόν γιατί μπορεί να προσελκύσει και αμύητο, ως προς το είδος, ακροατήριο και με σαφή προδιάθεση εξέλιξης. Και σε περίπτωση που κάποιος τους κολλήσει τη ρετσινιά του “mainstream”, θα επαναλάβω κάτι που συνηθίζω από πολύ παλιά: οι γενικεύσεις, τα τσουβαλιάσματα και οι “ταμπέλες” στη μουσική μπαίνουν πανεύκολα σε οπίσθια επικριτών. Οι “μοντέρνοι” θα τους τσεκάρουν, όσο για τους υπόλοιπους “ορθόδοξους”, ρίξτε τις αφτιές σας, δεν νομίζω να δυσαρεστηθείτε.
https://www.facebook.com/autwband/
803 
