Το Sonisphere festival επέστρεψε για δεύτερη φορά στη χώρα μας. Το γεγονός αυτό ευχαρίστησε πολλούς και συνάμα δυσαρέστησε και εκνεύρισε κάποιους άλλους. Το αίτιο; Το lineup της διοργάνωσης. Η αλήθεια αντικειμενικά και μόνο είναι πως το lineup ήταν άψογο, πλαισιωμένο από μια μέτρια διοργάνωση κι εν τέλει μια λογική τιμή. Τσέκαρε κανείς τη συναυλία των Iron Maiden το 2008 ή το 2007;
Επίσης, κι εδώ χάρηκα πολύ, είναι ότι πολλοί απ’ αυτούς με τα παράπονα εξέφρασαν την επιθυμία τους να πάνε στο Sonisphere της Βουλγαρίας. There you go λοιπόν, η Βουλγαρία ήρθε εδώ. Καιρός να καταλάβουν κάποιοι πως τα standards της Ελλάδας πάντα έτσι ήταν, πάντα έτσι θα είναι και ποτέ δεν θα φτάσουν αυτά της Αγγλίας ή της Γερμανίας. Όσοι μπορούν και θέλουν άνετα κάνουν το ταξιδάκι τους και θαυμάζουν από κοντά ότι τους αρέσει. Τα πράγματα είναι πολύ απλά.
Πρώτοι άνοιξαν οι Total Riot. Με το που πάτησε πόδι στο Terra Vibe το πρώτο άτομο οι Έλληνες metallers άρχισαν το παιχνίδι τους. Καθώς μαζεύονταν κόσμος μπροστά απ’ τη σκηνή φαινόταν πως θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα τα πράγματα γι’ αυτούς αν οι πόρτες άνοιγαν στην ώρα τους. Κάπου εδώ ο ήλιος άρχισε τον μικρό του “πόλεμο” εναντίον μας αλλά αυτό είναι για μετά. Οι Total Riot έπαιξαν γύρω στη μισή ώρα….
…Όπως και οι Need. Περίμενα πολλά μετά απ’ τις συναυλίες για τις οποίες μαθαίνω πως κάνουν στο εξωτερικό και πάνε και πολύ καλά. Ευχάριστο αυτό αλλά δεν είμαι εγώ ο ιδανικός ο άνθρωπος για να τους κρίνω αφού με παρέσυρε ένας μακρύς περίπατος γύρω απ’ τη σκηνή κάνοντας τους Need κάτι σαν soundtrack στη συζήτηση. Δική μου εντύπωση αλλά και άλλων είναι πως ήταν αρκετά καλοί και απολύτως δικαιολογημένα στη θέση που βρίσκονται.
Κάπου εδώ και με περισσότερο πια κόσμο η μεγάλη σκηνή φαίνονταν ήδη η “πολυπόθητη” της βραδιάς αφού η ουρά γι’ αυτή ήταν μεγαλύτερη απ’ το κοινό των πρώτων. Ταυτόχρονα άλλοι τόσοι και περισσότεροι καθίσαμε να απολαύσουμε (;) τους μάλλον δύσκολους Virus. Ένα μπράβο στον τραγουδιστή που ήρθε με τις πατερίτσες για να παίξει μπροστά σε ένα βαριεστημένο κοινό. Λίγοι εκτίμησαν τη δύσκολη και περίπλοκή avant garde μουσική (μαζί με τα φωνητικά – απαγγελίες) των Virus. Μέσα σε αυτούς κι εγώ. Προσωπικά, κουράστηκα μετά από 4 περίπου τραγούδια. Αν και έπιαναν καλό ρυθμό ανά λεπτά κάπου έχαναν τη σπιρτάδα και τη κίνηση που χρειάζονταν.
Άνοιγμα θύρας για τη μεγάλη σκηνή κι έναρξη του δεύτερου εν έτει 2011 live για τους Ελληναράδες ambassadors Nightfall. Εδώ τι έγινε: ο ήχος τους τα χάλασε, ο κόσμος έμπαινε αργά ενώ έπαιζαν, ο ήλιος είχε μετατραπεί σε μια μανιασμένη σκύλα με αποτέλεσμα να περάσει χαλαρά και το δικό τους setlist. Κρίμα. Πάντως απέφυγαν να παίξουν αποκλειστικά και μόνο το τελευταίο τους album όπως πριν κάτι μήνες κι αυτό ήταν το πολύ καλό. Λόγω λοιπόν του ήλιου, μισή ώρα τους απόλαυσα από κοντά και την άλλη μισή γύρω στα 150 μέτρα μακριά τους, κάτω από ένα φιλόξενο πεύκο.
Συνέχεια με Moonspell. Επιτέλους τους είδα. Και το χάρηκα. Και τον έγραψα κανονικότατα τον ήλιο σε σημείο να μυρίζω ως πειρασμός για τους κανίβαλους. Οι πρώτοι που ξεσήκωσαν το κοινό οι σκοτεινοί Πορτογάλοι με έναν φορτσάτο Ribeiro να διευθύνει μιας εξαίρετης σχέσης μεταξύ αγαπημένης μπάντας – αγαπημένου κοινού. Γι’ αυτούς που καταλαβαίνουν, κλασσικά τα πράγματα. Μεγαλοπρεπές κλείσιμο με “Alma Mater”. Κάτι μικροπροβληματάκια με τους εξοπλισμούς τους στη σκηνή δεν άφησαν τη πώρωση να πάει χαμένη πάντως. Κι όπως είπε κι ο Fernando «these malak*es happen».
Δυστυχώς οι Gojira έπαιξαν αρκετή ώρα ταυτόχρονα με τους Moonspell και τους έχασα σχεδόν εντελώς. Τα δύο κομμάτια τους που πρόλαβα να ακούσω εκτελέστηκαν κάτω από πολύ καλά στρωμένο ήχο και πάνω από ένα πολύ τρελαμένο κοινό. Όπως και με τους προηγούμενους, έτσι κι εδώ οι Γάλλοι έπαιζαν λες και ήταν στην έδρα τους.
Μετά λοιπόν από ένα σύντομο detour από τη μεγάλη σκηνή, η επιστροφή προέβλεπε Mastodon. Με λύπη μου διαπίστωσα πως οι μεγάλοι και τρανοί αυτοί μουσικοί είναι έτσι μόνο μέσα από το studio. Αμηχανία από μέρους της μπάντας, προσπάθειες πολλές για ξεσηκωμό από το κοινό αλλά τίποτα. Πραγματικά αυτό δεν το περίμενα κι η αλήθεια είναι πως τους περίμενα με ανυπομονησία. Το τελευταίο τους album, το “Crack The Skye”, είναι ένας δίσκος που καταχάρηκα να λιώνω πριν από δύο χρόνια.
Άλλο ένα συγκρότημα που περίμενα με αγωνία ήταν οι Slipknot. Αυτοί εδώ ανταποκρίθηκαν στο πνευματικό κάλεσμα χιλιάδων οπαδών τους με τον καλύτερο τρόπο. Η επιστροφή τους αυτή θα μας μείνει αξέχαστη. Με ένα καταπληκτικό setlist (τι “Wait And Bleed”, τι “Duality”, τι “Disasterpiece”), έναν τρομερό και ορεξάτο Taylor και μια απίστευτη πλαισίωση από την αρμάδα της Iowa. Ευτυχώς το φινάλε του “Surfacing” το κράτησαν από το 2009 και δεν άφησαν κανένα παραπονεμένο.
Επιστροφή στη μικρή σκηνή για τους αγαπημένους Έλληνες Rotting Christ. Εδώ λίγο πολύ όλοι μας ξέρουμε τι έπαιξε. Οι μεγάλοι του Ελληνικού black/death έδωσαν για μια ακόμη φορά ρεσιτάλ αλλά και μια παραπάνω αφορμή για ατελείωτα pits και headbanging. Φυσικά highlight ήταν το ντουέτο Σάκη – Ribeiro για το κομμάτι “Among Two Storms”. Τιμή μεγάλη και για τις δύο πλευρές. Αυτή η στιγμή άξιζε ακόμη περισσότερο κόσμο απ’ ότι έτυχε να χαίρει λόγω της μεγάλης αναμονής πολλού κόσμου στη μεγάλη σκηνή για το μεγάλο τελείωμα της βραδιάς. Κλασσικά και φοβερά το “κατάμεστο” κλείσιμο των RC με το “Non Serviam”.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή στις 21:20 περίπου για τους μεγάλους Βρετανούς Iron Maiden. Επιβλητικό ξεκίνημα όπως και τους πρέπει με τα “The Final Frontier” και “El Dorado” κι ένα αρκετά ενθουσιασμένο κοινό να μισοακολουθεί τους στίχους (πλήρως παραδομένο όμως στον αέρα του group). Του ήχου φυσικά δεν του επιτρεπόταν να μην είναι αστραφτερός και γυαλισμένος. Επίσης το σκηνικό – φόντο στην Αγγλική λαίλαπα ενίσχυσε ακόμα το τελευταίο τέρας της βραδιάς. “Two Minutes To Midnight”, “Coming Home”, “The Wicker Man”, “Fear of the Dark” και “The Number of the Beast” ισωδυνάμισαν για άλλη μια φορά με τη κόλαση. Αν και (μετ’ εκπλήξεως εμού και φίλων) υπήρχαν πολύ έως και ξενερωμένοι εγώ απόλαυσα τις θαυματουργές στιγμές των “The Evil That Men Do” και “Hallowed By the Name”.
Ο Bruce δεν μπόρεσε τελικά να αποφύγει εντελώς τις “Alexander, Alexander” ιαχές και τελικά ενέδωσε στο να τραγουδήσει μόνος του λίγο απ’ το απωθημένο “Alexander the Great”. Επίσης ο μεγάλος τραγουδιστής εκνευρίστηκε κάθε φορά που κάποιος απ’ το κοινό άναψε φωτοβολίδα σε σημείο που προσωπικά τον άκουσα να βρίζει ανάμεσα στους στίχους του “Wicker Man”. Ένας Eddie γίγαντας κι αργότερα ένας δαίμονας έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή προσθέτοντας ακόμη λίγο δέος στη χρυσή αυτή στιγμή, τη στιγμή των Iron Maiden live. Ότι και να λένε, όποιος και να το λέει κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτούς εδώ τους θρύλους. Κάθε συναυλία τους είναι μια μοναδική εμπειρία που πολύ απλά δεν πρέπει να χάνει κανείς οπαδός της δοξασμένης αυτής μουσικής.
Iron Maiden setlist:
Satellite 15… The Final Frontier
El Dorado
2 Minutes to Midnight
The Talisman
Coming Home
Dance of Death
The Trooper
The Wicker Man
Blood Brothers
When the Wild Wind Blows
The Evil That Men Do
Fear of the Dark
Iron Maiden
Encore
The Number of the Beast
Hallowed Be Thy Name
Running Free
Κείμενο: Παναγιώτης Πετρόπουλος
Photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
847 
