Η αλήθεια είναι ότι ο όρος revival έχει αρχίσει να κοπάζει παγκοσμίως μετά από τη θύελλα κυκλοφοριών των αρχών εως και τα μέσα της δεκαετίας που διανύουμε. Από την άλλη, μιας και αρχίζει να ξεκαθαρίζει το ποιοτικό τοπίο, οι μπάντες που συνεχίζουν να δρουν πάνω σ’ αυτό το ύφος παρουσιάζουν εξαιρετικές δουλειές που δικαιολογούν την ύπαρξή τους.
Ένα νέο σχήμα παλιακής μουσικής είναι και οι Κύπριοι Black Anis που μετά από δυο singles (τα οποία εμπεριέχονται στο παρόν album) παρουσιάζουν ένα μικρό αλλά εξαιρετικό συνολάκι από τραγούδια κατ’ ευθείαν από την mid to late 60’s blues rock πηγή.
Το άκουσμα είναι φυσικά οικειέστατο (revival γαρ και δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που να μην έχει ακούσει έστω και μια φορά στη ζωή του την Janis Joplin, για να σου φέρω ένα παράδειγμα), εντούτοις στον ελλαδικό χώρο, έχω πολύ λίγα σχήματα υπ’ όψιν μου που να ακολουθούν αυτό το ύφος. Μουσική ανάλογη της θεάς Janis, με πολλά στοιχεία που συγγενεύουν με τους Blues Pills (όλων των δουλειών τους, είτε του πρώτου κατάμαυρου EP είτε του τελευταίου “happy” album τους), οι Black Anis προτείνουν ένα κεφάτο και ζωηρό μίγμα blues, hard rock και soul.
Οι κιθάρες είναι εμβαπτισμένες με μπόλικο fuzz και με έναν ήχο που παραπέμπει θα έλεγα στους Creedence Clearwater Revival (για παράδειγμα στο “Don’t Leave Me”) αλλά και με διάσπαρτα ψυχεδελικά στοιχεία (τα οποία απαντώνται κυρίως στα ηχητικά “παιχνίδια” των Ορέστη Σἀββα και Κυριάκου Χριστοδουλίδη), το ρυθμικό δίδυμο δε είναι επαρκέστατο για τις συνθέσεις οι οποίες δεν έχουν ιδιαίτερες τεχνικές απαιτήσεις. Πρωταγωνίστρια είναι η Adriana Di Antonio η οποία διαθέτει μια εξαιρετική “θηλυκή” και δυνατή φωνή (αν έπρεπε να σου θέσω κάτι ανάλογο αυτή θα ήταν η Beth Hart), ιδανικό λαρύγγι για τέτοιου είδους μουσική.
Το intro του “City Lights” μου έφερε καρφί στο νου το “Hurt” του Johnny Cash αν και στη συνέχεια εξελίσσεται σε ένα groovy ύφος στο πνεύμα του Joe Bonamassa με πριμαριστό riffing (και bluesy άποψη), μου άρεσε το “KOFAX” που είναι η πιο πειραματική στιγμή του album με ανατολίτικο Led Zeppelin-ικό υπόβαθρο και πάρα πολύ όμορφα τα “Lay Me Down” και “Angel” που είναι από αυτά που ο γράφοντας πολύ θα ήθελε να χορέψει με την γνωστή (πρώην) bar woman της στήλης (χαθήκαμε μάι λαβ), αργόσυρτα και bluesy με ξεσπασματικά solos.
Το “Resonance 21:16” είναι μια αξιοπρόσεκτη δουλειά που απευθύνεται στο σύνολο του ακροατηρίου που αρέσκεται σε τέτοιες παρελθοντικές φόρμες. Φυσικά απέχει από την πρωτοτυπία αλλά αυτό δεν λέει και πολλά, το υλικό των Black Anis είναι καλοδουλεμένο, συναισθηματικό και πολύ ευχάριστο. Για τον γράφοντα ο οποίος είναι βαμμένος metaller που έχει αφοδευμένες τις ταμπέλες στη μουσική, ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα. Διαβλέπω λαμπρό καλλιτεχνικό μέλλον αν συνεχίσουν με την ίδια δυναμική.
https://blackanis.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/blackanisband/
700 
