Ζέστανε απότομα ο καιρός, αλλά ευτυχώς ο δυνατός βοριάς ήρθε σωτήριος να δροσίσει τα καμμένα μας μυαλά και να πάρει, έστω και για λίγο, μακρυά την αφρικανική σκόνη (ξέχασα που πάρκαρα την καμήλα μου, παιδιά!). Αν και περί τα 8 μποφόρ (το είπε ο Αρνιακός), ο άνεμος αυτός δεν ήταν ικανός να διώξει και τη μουσική “βρώμα” που από νωρίς είχε συγκεντρωθεί στο αγαπημένο An club.
Μετά από ένας εργασιακό Γολγοθά και από κεκτημένη ταχύτητα έφτασα στον χώρο όταν ακόμα τα συγκροτήματα έκαναν soundcheck, έχοντας την ευκαιρία συγχρωτιστώ με τους καλλιτέχνες της βραδιάς.
Η προανακοινωμένη ώρα έναρξης ξεχειλώθηκε ελαφρά, αλλά αυτό δεν εμπόδισε διόλου τους χρόνους από κει και έπειτα να είναι ακριβείς.
Πρώτοι στη σκηνή οι Knock Nevis, νέο σχήμα με τον Γιώργο (στην πιάτσα γνωστός ως Φάρσαλας) των Korsikov, στο μπάσο και τη φωνή (οι λόγοι που επέλεξε να αποκτήσει μπάσο thunderbird ήταν μοναδικοί, αλλά δεν θα τους αναπτύξω εδώ). Το αθηναϊκό τρίο παίζει έναν λασπωμένο heavy rock ήχο, όχι της γνωστής ποικιλίας που κυκλοφορεί, με μια υποβόσκουσα punk φιλοσοφία που τους κάνει να μοιάζουν με στονερισμένους Motorhead.
Η σταθερότητα του τυμπανιστή επέτρεπε τις ωραίες κιθαριστικές μελωδίες να κάνουν το παιχνίδι τους, με τον γεμάτο φασαριόζικο ήχο του μπάσου και την βαριά χροιά του τραγουδιστή τους να ολοκληρώνουν με επιτυχημένη πρώτη επαφή με τα αυτιά μου. Θα περιμένω υλικό στο σύντομο μέλλον (εντός δεκαετίας, Γιώργο!).
Οι Krause όμως, ήταν το συγκρότημα που έκανε την καλύτερη εντύπωση σε μένα προσωπικά. Δεν ήξερα τι να περιμένω και αυτό που αντιμετώπισα ήταν μια καθαρή σφαγή αθώων ακροατών. Οι φίλοι των Neurosis και Crowbar απαιτείται να τους τσεκάρουν και να τους στηρίξουν, διότι όπως θα καταλάβετε παρακάτω το αξίζουν αν μη τι άλλο. Δυο, ορκισμένες να μην πάρουν αιχμαλώτους, κιθάρες, με τους κατόχους τους να επιτυγχάνουν κατά καιρούς και φοβερά συγχρονισμένες διφωνίες (οι φωνές ιδανικές για τον ήχο), ένας μπασίστας που είχε πέσει στο καζάνι της κίνησης και δεν σταματούσε να παρενοχλεί με κλωτσιές και γκριμάτσες τους συμπαίκτες του και ένας ογκόλιθος πίσω από τα τύμπανα, σε ένα σύνολο που σε τυλίγει σαν πύθωνας.
Ο ήχος ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ και ο όμορφος συνδυασμός του βαρέως hardcore με το sludge ήταν τόσο επιτυχημένος που ο σβέρκος μου πονάει ακόμη την επόμενη μέρα. Δυστυχώς, άργησα να αποφασίσω να αγοράσω το βινύλιο τους και μέχρι να φτάσω στον πάγκο αργότερα, τα είχαν μαζέψει. Πρέπει να παραγγείλω τώρα!
Οι Half Gramme Of Soma με τον πρόσφατο (που λέει ο λόγος) δίσκο τους “Groove is Black”, έχουν μετρήσει συναυλιακά χιλιόμετρα και έχουν κερδίσει αρκετούς οπαδούς και αυτό φάνηκε και το βράδυ της Παρασκευής. Περισσότερος κόσμος μαζεύτηκε στα κοντά της σκηνής και άρχισε να κουνιέται στους ρυθμούς του heavy rock. Το δέσιμο της μπάντας δυναμώνει κάθε φορά που τους παρακολουθώ και αυτό κάνει την εμφάνιση τους πιο ενδιαφέρουσα.
Κεφάτοι, κινητικοί, με έναν τραγουδιστή που έχει τον δικό του ρυθμικό κώδικα (είναι το σήμα κατατεθέν του), έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και απέσπασαν την απόλυτη ενέργεια του κοινού. Αυτό που θέλω να καταγγείλω είναι την πασοκική παρουσία του διπλοθεσίτη μπασίστα, που ουσιαστικά δεν έφυγε ποτέ από τη σκηνή αφού συνέχισε και με τους Sadhus.
Και με ένα ντεμέκ πολιτικό σχόλιο, κάνω πάσα στον εαυτό μου για να σχολιάσω το κυρίως πιάτο του συμποσίου. Οι Sadhus, μια από τις σημαίες του της ελληνικής underground σκηνής, εδώ και πολλά χρόνια, έχουν κατακτήσει με ιδρώτα και αίμα τη θέση τους στις κορυφές του σκληρού ήχου και το αποδεικνύουν κάθε που τους δίνεται η ευκαιρία. Ο ήχος τους γιγαντώνεται και μεστώνει με το πέρασμα του χρόνου, η φωνή του Σταύρου ακούγεται πλέον ένα σώμα με τα υπόλοιπα όργανα και το sludge/doom πρέπει να αναγνωρίσει πλέον στο πρόσωπο τους έναν ισχυρό βεζίρη του ήχου.
Ο κόσμος έχει περικυκλώσει σαν θηλιά πλέον, και παρακολουθεί με σεβασμό τα τεκτενόμενα πάνω στη σκηνή. Χάρηκα πολύ που επειδή είχα αρκετό καιρό να τους ακούσω, ένιωσα τεράστια ποιοτική άνοδο στον ζωντανό τους ήχο και η ψυχή μου ευχαριστήθηκε. Όχι χωρίς βοηθήματα! Έτσι, απλά με τη δύναμη της μουσικής, η μαστούρα της Παρασκευής ήταν μόνο ψυχολογική!
Και μια έκπληξη για όσους έκαναν τον κόπο να είναι εκεί…διασκευή στο “Use” των Nightstalker, με τη βοήθεια του Αργύρη βεβαίως βεβαίως που έβαλε το κερασάκι στην τούρτα της βραδιάς!
H ελληνική σκηνή δεν αναπνέει απλά κάτι τέτοιες μέρες, ρουφάει το οξυγόνο από την ατμόσφαιρα!
Υ.Γ. Πληροφορίες που απόσπασα μετά από βασανιστήρια, λένε πως όσοι αγαπούν το βινύλιο, ας κάνουν καβάτζα χρήμα για απανωτές επιθέσεις των Sadhus.
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
667 
