Οι Black Salvation είναι ένα τρίο από τη Γερμανία, οι οποίοι με το “Uncertainty is Bliss” μας εισάγουν για 2η φορά στον ψυχεδελικό τους ήχο, μετά το ντεμπούτο άλμπουμ τους το 2014, και κάποια ΕΡ που ακολούθησαν.
Αποτελούνται από τον Paul Schlesier, που είναι και ο ιδρυτής τους, ο οποίος παίζει κιθάρα και τραγουδάει, τον Uno Bruniusson στα τύμπανα και τον Birger στο μπάσο από το 2011.
Το 2ο τους άλμπουμ, λοιπόν, αποτελείται από οκτώ κομμάτια, τα οποία μπορώ να πω με δυσκόλεψαν αρκετά για να φτάσω σε ένα συμπέρασμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ενθουσιάστηκα όταν πρωτοάκουσα τη δουλειά τους. Έχει κάτι το, ας πούμε, ιδιότροπο. Θα το καταλάβει ο ακροατής με τις πρώτες νότες του άλμπουμ. Ίσως είναι οι πολλές διαφορετικές επιρροές που ακούει ο ακροατής μέσα από την ηχητική παλέτα των Γερμανών. Ναι, η βάση τους είναι το ψυχεδελικό ρόκ, αλλά πολύ εύκολα μπορείς να τους χαρακτηρίσεις και indie και alternative. Χαλαρά θα μπορούσα να τους φανταστώ να ανοίγουν live ας πούμε των πάλαι ποτέ κραταιών Madrugda, πίσω στα τέλη των ‘90s.
Ο βαρύτονος τραγουδιστής σίγουρα θα ταίριαζε με τη φωνή του Sivert Høyem, σε έναν full artistic χώρο όπως το Γκάζι. Αυτές οι εικόνες δημιουργούνται στο μυαλό μου καθώς τους ακούω για πολλοστή φορά, προσπαθώντας να φτάσω σε ένα συμπέρασμα. Σίγουρα μπορούν να χαρακτηριστούν και ως gothic band. Μου φέρνουν έντονα στο νου τους Elysian Fields, επίσης από τα ‘90s, αν κρατήσεις μόνο τη μουσική, γιατί φυσικά οι παραπάνω είχαν γυναικεία φωνητικά. Μου βγάζουν κάτι από τη gothic αισθητική και των Διάφανων Κρίνων, στα πιο πειραματικά και ψυχεδελικά σημεία τους. Μου θυμίζουν τους Tea Party, πάλι λόγω της ατμοσφαιρικής παραγωγής τους. Όρεξη να έχεις να “ψαρεύεις” τις επιρροές των Γερμανών…
Στα τεχνικά του άλμπουμ, η παραγωγή είναι επαρκής, τίποτα το ιδιαίτερο που να σε ενθουσιάσει πάλι. Υποθέτω ότι τα τύμπανα ηχογραφηθήκαν ζωντανά μαζί με τουλάχιστον το μπάσο, ίσως και τη βασική κιθάρα. Όλο το σύνολο έχει ένα χαρακτηριστικό ‘60s ambience, αρκετές κιθάρες σε πολλά σημεία, και συνθέσεις που ξεκινάνε πιο απλές και καταλήγουν πιο σύνθετες. Υπάρχουν ενδιαφέροντα σημεία στο δίσκο, καλές συνθέσεις, αλλά υπάρχουν και υπερβολές και φανφάρες. Οι καθαριστικές μελωδίες ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα (ψυχεδέλεια, δη) και συχνά μπουρδουκλώνονται επικίνδυνα με τα διάφορα overdubs και το μπάσο. Τα τύμπανα είναι ταξιδιάρικα, αλλά όπως αρμόζει το στυλ, δεν έχουν στακάτο και συγκεκριμένο ήχο, είναι πιο πολύ σε φάση floating, σαν το 2ο δίσκο των Γερμανών Εloy, που πιστεύω ήταν το ευαγγέλιο των Black Salvation και του κάθε Γερμανού που αποφασίσει κάποια στιγμή να ασχοληθεί με το τεράστιο κεφάλαιο της ψυχεδέλειας…
Εν κατακλείδι, καλός δίσκος για τους ακροατές όλων των παραπάνω ειδών. Αν κάτι από όλα αυτά που ο γραφών περιέγραψε σας ενδιαφέρει, σαν κινεί το ενδιαφέρον, τσεκάρετε τους. Εξάλλου στην εποχή μας το τσεκάρισμα είναι τσάμπα μέσω των social και του YouTube. Προσωπικά δεν θα τους αγόραζα για τη συλλογή μου αν και αγαπάω όλα τα παραπάνω ειδή και ειδικά τη ψυχεδέλεια στην οποία οι Γερμανοί έχουν μια παράδοση. Κάτι με χαλάει σε αυτούς, μου φέρνει αναγούλα το πολύ μπέρδεway στο οποίο χάνονται ορισμένες φορές και η υπερβολή στην οποία βυθίζονται. Προς θεού, μεταλλάδες και hardrock-άδες μακριά και όξω από εδώ. Είπαμε, μόνο για τους λάτρεις και πάλι υπό προϋποθέσεις και συζήτηση…
https://www.facebook.com/blacksalv/
https://blacksalvation.bandcamp.com/
624 
