Έχω ξαναδηλώσει στο παρελθόν ότι το post περιβάλλον ήταν το τελευταίο “οχυρό” στο οποίο εντρύφησα μουσικά πριν κάποια χρόνια, ένα εικαστικό ρεύμα που εμφάνιζε αρκετές γέφυρες, προσεγγιστικές με τη ιδιοσυγκρασία ενός βαμμένου metaller όπως είναι ο γράφων (και που όχι μόνο δεν ντρέπεται αλλά είναι και ευγνώμων προς τον God up there γι’ αυτό).
Και μια που αναφέραμε μία λέξη – κλειδί, σίγουρα οι Ιρλανδοί God Is An Astronaut είναι μια μπάντα που όρισε και επέδρασε στο συγκεκριμένο είδος όσο πολύ λίγες (μαζί με τους Explosions In The Sky, τους 65daysofstatic, τους Mogwai, τους Long Distance Calling και τους If These Trees Could Talk), με ποιοτικότατες δουλειές και αναγνωρισμένοι ηγέτες από όλη την post κοινότητα.
Στο νέο (όγδοο) album “Epitaph”, οι God Is An Astronaut παρουσιάζονται αρκετά πιο doomy συναισθηματικά. Το κλιμακωτό συνθετικό μοτίβο δεν παραλλάσσεται δραστικά και η οδός “minimal πρόλογος – αργοκίνητο κυρίως θέμα – εκκωφαντικός fuzzy επίλογος” ακολουθείται και εδώ, όντας ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία με τα οποία δομεί τις συνθέσεις της η μπάντα, κάτι που το νιώθεις από τα πρώτα δευτερόλεπτα του ομότιτλου track.
Αριστοτεχνική συμπλοκή μιας πανδαισίας synth ήχων είτε με τις distorted σκληρές είτε με τις ακουστικές κιθάρες από τον Torsten Kinsella και άριστο ρυθμικό δίδυμο, με ογκώδεις μπασογραμμές από τον έτερο Kinsella, τον Niels και τον δυναμικότατο drummer Lloyd Hanney σε αργές κυρίως ταχύτητες με τα συνήθη ρυθμικά ξεσπάσματα τα οποία αποτελούν τα peaks κάθε κομματιού κατά κανόνα.
Πολύ καλό το beaty “Mortal Coil” (εξαιρετικός ο επίλογός του), το “Winter Dusk/Awakening” που επαναφέρει το πνεύμα του φερώνυμου album του 2008 (εκείνο το “Shores of Orion” είναι στίγμα στην ψυχή), συγκλονιστικό το “Seance Room” που είναι ο ορισμός τη post rock τεχνοτροπίας των GΙΑΑ με μια early ’80s Kraftwerk-ική χροιά και εναλλαγές ανάμεσα σε αργή και πιο up tempo ρυθμολογία – πραγματική ακολουθία Επιταφίου.
Μου άρεσε η χαρακτηριστική piano μελωδία του “Komorebi” (που μου έφερε στο νου τους επίσης λατρεμένους μου Break My Fucking Sky, οι οποίοι φυσικά πάντα θα μου θυμίζουν τους παρόντες αστέρες), η αρχική shoegaze Hammock-ική ηρεμία του “Medea” και η εντυπωσιακή του μετάλλαξη σε ένα after the war μετα-αποκαλυπτικό ηχοτόπιο όπως επίσης και το ήρεμο σπάραγμα του “Oisin” που είναι αφιερωμένο στη μνήμη ενός εξαδέλφου των Kinsella ο οποίος έχασε τη μάχη με τη ζωή στα επτά του χρόνια, εξαιρετικά ευαίσθητο που θα σκοτεινιάσει τον ουρανό του ακροατή, ένας απόλυτα ταιριαστός επίλογος για το album.
Εξαιρετικός δίσκος, επαναφορά στα πανύψηλα επίπεδα που έχουν θέσει από την αρχή της 16χρονης καριέρας τους, αποδεικνύοντας ότι το – σαφώς υποδεέστερο σε σχέση με τη συνολική δισκογραφία τους – “Helios | Erebus ” του 2015 δεν ήταν παρά ένα πειραματικό (αν και εσκεμμένα υποτονικό) διάλειμμα. Μια από τις καλύτερες μπάντες rock – metal based οργανικής όσο και πανέξυπνης συναισθηματικής μουσικής και το “Epitaph” δεν αποτελεί τίποτ’ άλλο πέρα από ένα ακόμη προφανέστατο τεκμήριο. They talk to planets, baby.
620 
