28 Απριλίου θα ανέβουν στη σκηνή του Gagarin οι αγαπημένοι The Sound Explosion, οι οποίοι θα μας παρουσιάσουν την καινούρια τους δουλειά, “The Explosive Sounds Of… The Sound Explosion”. Με αφορμή την πολυαναμενόμενη αυτή βραδιά μιλήσαμε με τον Γιάννη Αλεξόπουλο (κιθάρα-φωνητικά) και τον Δημήτρη Δημόπουλο (μπάσο) για το παρελθόν, τα social media και το μεγάλο διάστημα που πέρασε από το τελευταίο τους LP.
Warning: Πάρτε μολύβι και χαρτί και σημειώστε γκαραζομπάντες.
Αλόχα! Πως περάσατε το Πάσχα και που σας πετυχαίνω τώρα;
Γ.Α. Ήσυχα και οικογενειακά όπως όλοι. Ετοιμαζόμαστε για το live στο Gagarin στις 28 Απριλίου.
Δ.Δ. Όσο πιο ήρεμα γίνεται με τις οικογένειες και τους φίλους μας. Φτιάχνοντας το set list.
Έχετε βρεθεί στη σκηνή με συγκροτήματα –ογκόλιθους της garage -και όχι μόνο- σκηνής, όπως οι Dead Moon και οι Fuzztones. Ποια ονόματα θα θέλατε να προσθέσετε μελλοντικά σε αυτή τη λίστα;
Γ.Α. Οι περισσότερες μπάντες που θα θέλαμε να παίξουμε μαζί δυστυχώς δεν υπάρχουν πιά.
Δ.Δ. ΟΙ μόνες μπάντες που θα ήθελα να παίξω μαζί ήταν οι Chesterfield Kings που δεν υπάρχουν πια και οι Sunnyboys χωρίς να είναι στο στυλ μας, απλώς λόγω αγάπης.
Ποιες μπάντες σας μύησαν στο garage rock και ποια album θεωρείτε τα πιο σημαντικά του είδους;
Γ.Α. Για μένα προσωπικά το πρώτο garage κομμάτι που με συγκλόνισε ήταν το “Slave Girl” των Lime Spiders στην τρυφερή ηλικία των 12-13 ετών όταν το άκουσα τυχαία στο ραδιόφωνο. Λίγο μετά άκουσα, πάλι τυχαία στο ραδιόφωνο, Blues Magoos, Electric Prunes, Sonics, Seeds, το “99th Floor” των Moving Sidewalks, το “Night Of The Phantom” των Larry & The Blue Notes και από νέες τότε μπάντες (μέσα 80’s) Chesterfield Kings, Fuzztones και Miracle Workers. Μεγάλο ρόλο για μένα έπαιξαν και οι Beatles που λατρεύω από μικρό παιδί, οι οποίοι ήταν μπάντα-πρότυπο για χιλιάδες garage μπάντες στα 60’s. Επίσης το LP “In A Gadda Da Vida” των Iron Butterfly, όπως και το πρώτο των Doors που ήταν από τα πρώτα LP που έπεσαν στα χέρια μου, τα οποία δεν είναι αμιγώς garage αλλά έχουν πολλά garage/psyche στοιχεία.
Όσον αφορά στο ποια album θεωρώ τα πιο σημαντικά του είδους (και μόνο) θα επέλεγα από τα 60’s τα δύο πρώτα LP των Music Machine, το πρώτο ομώνυμο LP των Seeds, τα δύο πρώτα LP των Sonics, τα δύο πρώτα LP των Chocolate Watchband, τα δύο πρώτα LP των Electric Prunes, το “Breakthrough” των New Colony Six, το “Somewhere Outside” των Ugly Ducklings, το πρώτο ομώνυμο LP των Masters Apprentices και χιλιάδες άλλα 45άρια. Από τα 80’s τα δύο πρώτα LP των Chesterfield Kings, το “Lysergic Emanations” των Fuzztones, το “Inside Out” των Miracle Workers, το “Enjoy The Creeps” των Creeps, το “It Ain’t Pretty Down Here” των Thee Fourgiven, το “It’s About Time” των Pandoras, το “Outta The Nest” των Vipers, τα τρία πρώτα LP των Cynics, το πρώτο LP των Sick Rose και πολλά άλλα τα οποία τώρα δεν μου έρχονται στο μυαλό.
Δ.Δ. Θα μπορούσα να γράφω για δίσκους και μπάντες με τις ώρες, άλλα τα βασικά τα είπε ο Γιάννης παραπάνω όποτε δεν έχει νόημα να τα επαναλάβω, Τα πρώτα garage τραγούδια που άκουσα ήταν σε κασέτα στο στρατό το “Night of the Phantom” από Larry and the Blue Notes, “Pushing Too hard” των The Seeds, “Strychnine” των The Fuzztones, “Love Has No Time” των Miracle Workers, και μαζί με τα “Murder in the Graveyard” από Screaming Lord Sutch και “Goo Goo Muck” των Cramps μπήκα σε ένα vertigo που κρατάει 30+ χρόνια…
Όσον αφορά τους δίσκους και τις μπάντες που είπε ο Γιάννης πιο πάνω, συμφωνώ στα περισσότερα και θα προσθέσω μερικές ακόμη όπως Tell-Tale Hearts, Crimson Shadows, Stomachmouths, Wylde Mammoths, Yard Trauma, Cramps, Meteors και Screaming Lord Sutch. Επίσης από συλλογές Born Bad, Battle of the Garage Nuggets, Pebbles, Declaration of Fuzz και πάρα πολλοί άλλοι δίσκοι.
Κοντεύετε τα 30 χρόνια (με κάποια διαλείμματα) στη μουσική ζωή. Κοιτάζοντας πίσω σε αυτό το ταξίδι, υπάρχει κάτι που θα κάνατε διαφορετικά, κάτι για το οποίο μετανιώνετε;
Γ.Α. Προσωπικά ποτέ δεν κοιτάζω το παρελθόν. Ίσως κάποιος να θεωρήσει ως λάθος τα μεγάλα διαστήματα που ήμασταν ανενεργοί και ήμασταν απορροφημένοι στις δραστηριότητες της καθημερινότητας μας, αλλά και πάλι εάν το καλοσκεφτεί κανείς μπορεί να δει ότι και τα διαστήματα αυτά της απραξίας μας ίσως να μας ωφέλησαν κατά κάποιο τρόπο.
Δ.Δ. Το μοναδικό που μετανιώνω ελάχιστα είναι που δεν βγάλαμε ένα δυο δίσκους μεταξύ 2004-2008. Τα κομμάτια υπήρχαν. Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει κάτι εκτός αυτού.
Τι διαφορετικό βλέπετε στην ελληνική μουσική σκηνή των ‘90s και τη σημερινή;
Γ.Α. Πιστεύω ότι στα 90s υπήρχε μεγαλύτερη ποικιλία στις μπάντες. Υπήρχε μια εποχή που στην Αθήνα όλα τα μουσικά είδη είχαν και τις αντίστοιχες μπάντες τους. Τώρα απλά επικρατεί ως μόδα μια τάση ή ένα είδος και δυστυχώς πολλές μπάντες το ακολουθούν τυφλά, αντί να κοιτάζουν να παίξουν κάτι διαφορετικό που θα τις κάνει να ξεχωρίσουν.
Δ.Δ. Σαφώς στα 90s ήταν πολύ περισσότερο το υλικό και οι μπάντες από ότι σήμερα. Ήταν και η ουρά των 80s, που πιστεύω ότι στα 20 αυτά χρόνια βγήκαν εξαιρετικά πράγματα σε τούτο εδώ τον τόπο σε όλα τα είδη της underground και όχι μόνο σκηνής. Τώρα παρότι είναι η εποχή της υπερπληροφόρησης, λιγοστεύουν τα καλά πράγματα περιέργως.
Πως τα πάτε με τα social media και τι γνώμη έχετε γι αυτά;
Γ.Α. Παλιότερα οι διάφορες αρχές έβαζαν πράκτορες και κινητοποιούσαν υπηρεσίες για να υποκλέπτουν τα δεδομένα και να παρακολουθούν την προσωπική ζωή του καθενός. Τώρα δεν χρειάζεται να μπουν σε τόση φασαρία, γιατί τα πλήθη προσφέρουν οικειοθελώς τα προσωπικά τους δεδομένα, το σε τι πιστεύουν, το που συχνάζουν κλπ. Οπότε το θέμα δεν είναι μόνο τα social media καθαυτά, αλλά το πώς εσύ τα χρησιμοποιείς και το πόσο θέλεις να εκθέσεις την προσωπική σου ζωή σε αυτά.
Δ.Δ. Κοίτα, το θέμα αυτό έχει πολύ κουβέντα άλλα περιληπτικά θα πω ότι όλα είναι θέμα χειρίστη πληκτρολογίου όπως λέω πάντα, Άλλοι κάνουν φίλους εκεί, άλλοι προμοτάρουν, άλλοι εκτίθενται, άλλοι σπάνε πλάκα, άλλοι απλώς ροκανίζουν τον χρόνο τους. Είναι ένας κόσμος μέσα στον κόσμο, ένα matrix που εάν δεν το προσέξεις την πάτησες. Αν έχεις ένα καθαρό βλέμμα και υπομονή μπορείς να δεις κάποιον “πονηρό” που έχει τη δυνατότητα πλέον να μάθει τα πάντα για τον καθένα που χρησιμοποιεί τα social media, χωρίς να κουνήσει το δακτυλάκι του. Πιστεύω ότι τον σωστό τρόπο διαχειρίσεως εάν θέλεις, τον βρίσκεις. Τίποτε δεν είναι απαραίτητα κακό ή καλό εάν ξέρεις μέχρι που να “φτάνεις”.
Ετοιμάζεστε για την κυκλοφορία του καινούριου σας δίσκου μετά από αρκετά χρόνια δισκογραφικής απραξίας. Που οφείλεται αυτή η παύση;
Γ.Α. Στο διάστημα αυτό είχαν βγει κάποια 45άρια, αλλά ποτέ δεν βρίσκαμε χρόνο και όρεξη να κάτσουμε να γράψουμε ένα ολοκληρωμένο LP. Επίσης ρόλο έπαιξαν και τα μεγάλα διαστήματα που ήμασταν ανενεργοί, αλλά και το γεγονός ότι η λέξη “πειθαρχία” δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των Explosion. Μετά την επανεμφάνισή μας με το live στο Fuzz το 2016, για μένα προσωπικά ήταν απαραίτητος όρος για να συνεχίσω να παίζω με την μπάντα η κυκλοφορία ενός νέου LP. Οπότε αμέσως μετά το live αυτό στρωθήκαμε κάτω και αρχίσαμε να δουλεύουμε προσηλωμένοι σε αυτό τον στόχο που βάλαμε. Υπήρχαν πολλές εντάσεις μεταξύ μας και συναντήσαμε πολλά εμπόδια και ατυχίες σε όλη αυτή τη διαδικασία, αλλά πιστεύω ότι το τελικό αποτέλεσμα μας δικαίωσε και είμαστε όλοι πραγματικά περήφανοι για αυτό.
Δ.Δ. Όντως οι δισκογραφικές παύσεις μας ήταν πολύ μεγάλες και χωρίς λόγο .Τώρα κάναμε αυτό τον δίσκο που είναι ο πρώτος που γράφεται και βγαίνει on time, δηλαδή με το σημερινό ήχο της μπάντας, διότι όλα τα προηγούμενα από τότε που τα γράφαμε έως να βγουν είχαν “παλιώσει” για εμάς και είχαμε βγάλει καινούρια τραγούδια. Είμαστε πολύ περήφανοι για το αποτέλεσμα, ελπίζουμε να αρέσει και στους φίλους μας και ελπίζουμε να είμαστε καλά ώστε να συνεχίσουμε να κάνουμε και άλλες ηχογραφήσεις.
Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για το “The Explosive Sounds Of… The Sound Explosion”;
Γ.Α. Ηχογραφήσαμε 14 κομμάτια live με ελάχιστα overdub στις φωνές και στα σόλο σε διάφορα session τον περασμένο Νοέμβριο και Δεκέμβριο στα Best Of Studio. Το μεγάλο στοίχημα για εμάς ήταν να αποτυπώσουμε τον live ήχο της μπάντας και τα ηχοχρώματά της στο δίσκο και πιστεύω πως τα καταφέραμε. Είχαμε ήδη πολύ υλικό από το παρελθόν πριν ξεκινήσουμε να δουλεύουμε το δίσκο. Επειδή όμως θεωρήσαμε ότι θα πρέπει να παρουσιάσουμε την μπάντα και το ήχο της όπως είναι σήμερα, τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου είναι κομμάτια που γράψαμε και δουλέψαμε τους τελευταίους μήνες.
Δ.Δ. Για έμενα προσωπικά είναι ένας δίσκος που πολύ δύσκολα θα ξεπεράσω ακούγοντας τον διότι πρώτα από όλα είμαι οπαδός της μπάντας και μετά μέλος. Ηχολήπτης ήταν ο Νίκος Τρίγκας και μίξη κάναμε εμείς. Επίσης, το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Γιώργος Παρασκευόπουλος που είναι ο άνθρωπος που μας έχει κάνει το λογότυπο της μπάντας και το εξώφυλλο από το πρώτο 7΄, και βγαίνει από την Lost in Tyme records.
Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Sound Explosion, τι να περιμένουμε;
Γ.Α. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον και ποτέ δεν κάνουμε μεγάλα σχέδια. Ελπίζω να είμαστε υγιείς και καλά μεταξύ μας για να συνεχίσουμε να κάνουμε και άλλα live και ηχογραφήσεις.
Δ.Δ. Ελπίζω μόνο να είμαστε καλά και να κάνουμε κανένα δίσκο και μερικές συναυλίες ακόμη!
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας, καλοτάξιδο το νέο album και ότι καλύτερο για το μέλλον! Θέλετε να πείτε κάτι τελευταίο εν όψει του live στις 28 Απριλίου στο Gagarin;
Γ.Α. Περιμένουμε τους φίλους της μπάντας για μια ακόμα γιορτή.
Δ.Δ. Ευχαριστούμε για την συνέντευξη. Όσο για τους φίλους, τα λέμε στο Garagin παίδες!
612 
