Δεν ξέρω αν υπάρχουν συγκεκριμένα μέτρα και σταθμά για να οριστεί η έννοια “cult” ως μετρήσιμο μέγεθος.
Αν και υποθέτω ότι η απόδοση αυτού του “τίτλου” τεκμηριώνεται από τον χρόνο, η αλήθεια είναι ότι ο όρος αυτός αποδόθηκε σε πάρα πολλά σχήματα, άλλες φορές δηλωτικός της λατρείας που απήλαυσε κάποιο από αυτά, άλλες φορές λόγω του εξεζητημένου attitude που ενστερνίστηκε μια μεγάλη μερίδα ακροατών / οπαδών και άλλες φορές για την προσέλκυση αυτών, δηλαδή για καθαρά διαφημιστικούς λόγους και συνήθως ανεξάρτητα από την καθαρή καλλιτεχνική αξία των πρεσβευτών αυτής της έννοιας.
Από τις λίγες μπάντες που φέρουν αυτήν τη “ρετσινιά”, από τη στιγμή του σχηματισμού της μάλιστα, είναι και οι Aura Noir, αυτό το διαολεμένο trio από τη Νορβηγία οι οποίοι εδώ και είκοσι και κάτι χρόνια παρουσιάζουν το δικό τους υβρίδιο ακραίας μουσικής, έναν μοναδικό γεωμετρικό τόπο στον οποίον συνυπάρχει η punk αισθητική, το Sodom-ικό thrash και το εξεζητημένο νορβηγικό black metal.
Οκ, είναι γνωστό ότι ως μπάντα, δεν δισκογραφούν συχνά (δυο δεκαετίες με έξι full LPs – συνυπολογίζοντας και το παρόν αντικείμενο αυτής της αναφοράς). Ως μπάντα, γιατί ως μέλη, οι κύριοι Carl-Michael Eide (Aggressor), Ole Jorgen Moe (Apollyon) και Rune Eriksen (Blasphemer) έχουν τεράστιο εύρος ηχογραφημένων παρουσιών, εμπλεκόμενοι σχεδόν σε κάθε δουλειά που όρισε το νορβηγικό black metal από την απαρχή του (ενδεικτικά αναφέρω τους Mayhem, τους Cadaver, τους Dodheimsgard και φυσικά τους Aura Noir!).
Και πάμε στο ψητό, δηλαδή το παρόν “Aura Noire”, ένα album που έρχεται έξι χρόνια μετά το πολύ καλό “Out to Die”. Αν περιμένεις αλλαγή πλεύσης, αδίκως περιμένεις. Το “Aura Noire” είναι ακόμη ένα σύνολο ακραίου black / thrash metal, επιμελώς άτεχνου και μοιρασμένου στις ταχύτητες, άλλοτε speedy όπως στα “The Obscuration”, “Demoniac Flow” και “Cold Bone Grasp” (η επιτομή του black / thrash που όρισαν οι ίδιοι, trademark υλικό από τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησε η μπάντα) και άλλοτε σε λιγότερο φρενήρη tempos όπως στα Slayer meets Ihsahn “Grave Dweller”, “Shades Ablaze” και “Mordant Wind”.
Το riffing του Blasphemer παραμένει δυσαρμονικό με μια καθαρά Ved Buens Ende οπτική (λίγο παράδοξο ακούγεται αυτό, όντας κιθαρίστας των Mayhem, ε;) σε σημεία (όπως στο intro track “Dark Lung of the Storm” ή στη μεσαία γέφυρα του “Hells Lost Chambers”) και σε συνδυασμό με το μανιασμένο drumming του Apollyon και τη φοβερή απόδοση του Aggressor στα φωνητικά του καθήκοντα (έχοντας αναλάβει και το μπάσο αν και το κύριο όργανό του είναι η κιθάρα) ο οποίος χρησιμοποιεί “προστακτικές” εκφραστικές οδούς, καταθέτουν υλικό που ακούγεται βάναυσο και λιγότερο “διασκεδαστικό” σε σχέση με το σύνηθες ύφος της μπάντας – κάτι που σίγουρα συμβάλλει στην ωμότητα που αποπνέεται κατά την ακρόαση είναι και ο ήχος ο οποίος είναι ολοκάθαρος, διατηρώντας τo underground feeling του.
Η ουσία είναι ότι οι Aura Noir μάλλον δεν είχαν σκοπό να εξελίξουν το ιδιαίτερο metal τους. Το συναισθηματικό επίκεντρο του “Aura Noire” είναι η ισοπέδωση και η full επίθεση σε οτιδήποτε φέρει “ορθόδοξη” εικαστική αισθητική. Οι ακόλουθοι της μπάντας δεν θα απογοητευθούν αλλά για ακόμη μια φορά αποκλείεται η προσέλκυση ακροατών εκτός του πλαισίου των “βάρβαρων” ρευμάτων του metal σύμπαντος. Αυτοί είναι και σε όποιον αρέσουν. Νορβηγικώς ξεκάθαροι και αυτό είναι αν μη τι άλλο το πιο εκτιμητέο προσόν αυτής της συμμορίας.
https://www.facebook.com/auranoirofficial
614 
