To 1972 οι τοπικές αρχές κατάφεραν μια τεράστια νίκη κόντρα στο οργανωμένο έγκλημα, διαλύοντας ολοκληρωτικά τη συμμορία μηχανόβιων με όνομα The Death Wheelers.
Αφού κατέληξαν από αστυνομικά πυρά, θάφτηκαν στο νεκροταφείο του Surrey, μέχρι που ήρθε η στιγμή να περπατήσουν και πάλι στη Γη διψασμένοι για αίμα. Ποιος θα σταματήσει την αδίστακτη και απέθαντη συμμορία από το να “προσλάβει” νέα μέλη στο πρόσωπο στυγερών εγκληματιών. Ο στόχος των Death Wheelers είναι να βρουν 13 ακολουθηκλετιστές (ακόλουθοι και μοτοσυκλετιστές μαζί) που θα τους βοηθήσουν να πάρουν εκδίκηση από τους μπάτσους που τους έχωσαν κάτω από το χώμα. Ο κύκλος της βίας συνεχίζει…
Γύρω από αυτό το φανταστικό σενάριο κάποιας B-movie που υπάρχει μόνο στο κεφάλι του Καναδικού κουαρτέτου, δημιουργείται ένα soundtrack-φόρος τιμής στις ταινίες μηχανόβιων του παρελθόντος. Βαρύς ήχος που παίζει μπάλα μέσα στα όρια του doom/sludge, με παραγωγή βυθισμένη σε βάλτο γεμάτο μολυσμένα κουνούπια (δεν μου αρέσει να με τσιμπάνε), αλλά και rock ‘n’ roll ξεσπάσματα όπως συναντιούνται σε horror rock (είτε garage, είτε punk) συγκροτήματα. Επίσης, μάλλον οι Death Wheelers έχουν τις ρίζες τους θαμμένες στα ζωοφόρα ύδατα των Motorhead.
Εκτός από τα ηχητικά στιγμιότυπα ταινιών, δεν υπάρχει ουδεμία φωνητική εμφάνιση και αυτό κάνει το album λίγο βαρετό, αν σκεφτεί κανείς πως και μουσικά οι Death Wheelers δεν έχουν κάτι το μοναδικό-καυλωτικό που θα σε κάνει να τους βάλεις στο μάτι. Διάλεξαν μια δύσκολη πίστα και δεν καταφέρνουν να την ξεπεράσουν κατά τη γνώμη μου. Το ορχηστρικό θέλει ειδική μαγκιά και οι Καναδοί μηχανόβιοι μάλλον δεν την κατέχουν.
Προτείνεται μόνο σε ανθρώπους με τα μυαλά του Rob Zombie (δεν τον φτάνουν καλλιτεχνικά όμως ούτε για πλάκα) και συλλογή με τις ταινίες τρόμου του. Όλοι οι άλλοι, συνεχίστε να ακούτε Γαϊτάνο! Είναι πιο ενδιαφέρον.
500 
