SILENT KINGDOM: “Where Secrets Meet”

Τελευταίους μήνες έχω έρθει “αντιμέτωπος” με συγκροτήματα από πολλές χώρες (ευρωπαϊκές κυρίως) που μέχρι πριν λίγα χρόνια δύσκολα θα έβρισκαν τον δρόμο τους προς τα αυτιά μου.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Βόσνιοι Silent Kingdom, οι οποίοι παρεμπιπτόντως δεν είναι νιούφηδες στη μουσική. Δισκογραφούν από το 2002 με το ΕΡ “Whispering Nights and Majestic Winds” (εξαιρώ κάποια demos πιο πριν) και το “Where Secrets Meet” είναι το έκτο τους ολοκληρωμένο album.

Μην έχοντας ακούσει προηγούμενες δουλειές τους και στηριζόμενος στο συνοδευόμενο δελτίο τύπου, θα αναφέρω πως οι Silent Kingdom πειραματίζονται προσπαθώντας να εισαγάγουν την παραδοσιακή μουσική, που λέγεται Sevdalinka, σε πιο σκοτεινούς ήχους. Στο ξεκίνημα (διαβάζω ακόμα) έμπλεκαν την βοσνιακή μουσική με το black metal, φτάνοντας στο σήμερα σε έναν ήχο που μόνο κάτω από την ομπρέλα του ευρύτερου progressive μπορεί να καλυφθεί.

Όσο το ακούω ταξιδεύω σε διάφορους τόπους και χρόνους, πάντα με βάση την folk της γειτονικής χώρας, και έρχονται στο μυαλό μου συγκροτήματα σαν τους Soul Cages, τους Anathema και τους Pain of Salvation. H μουσική είναι μεν ενδιαφέρουσα και σε κρατάει σε εγρήγορση, αλλά χωρίς τις παραδοσιακές πινελιές ίσως να μην ξεχώριζε από τον σωρό παρόμοιων εγχειρημάτων. Η παραγωγή είναι πολύ καλή, ενδεικτικό μάλλον τέτοιου ηχητικού προσανατολισμού, αλλά η ευρεία χρήση της βοσνιακής γλώσσας με βγάζει λίγο από το κλίμα και με στέλνει σε κάποια Eurovision του παρελθόντος. Το εξώφυλλο είναι trés artistique και αρκετά ταιριαστό με το περιεχόμενο, δίνοντας ένα ακόμα ντουζ πουάν στους Silent Kingdom. 

Οι ανοικτόμυαλοι φίλοι της rock να στηρίξουν άφοβα και να ακούσουν μια δουλειά μελετημένη με jazz ορίζοντες και σκοτεινή διάθεση, οι υπόλοιποι μάλλον ήδη έχουν αλλάξει σελίδα.

Αυτό βασίλειο είναι σιωπηλό μόνο κατ’ όνομα. Έχει πολλά να πει! Το ερώτημα είναι αν μιλάει την ίδια γλώσσα με εσένα…

Highlights: “San o Snu”, “Silence”, “Secrets”

654
About Δημήτρης Μαρσέλος 2208 Articles
Δέσμιος της μουσικής, είλωτας των συναυλιών, εθισμένος στα σκληρά...riffs, διπολικός μεταξύ metal και hardcore punk, έχει κάνει χρόνια τώρα πολιτιστικό crossover και δεν αρνείται κανένα ιδίωμα της rock που του τη σηκώνει...την τρίχα.