Μεγάλη βδομάδα στην Αθήνα.
Άδειοι δρόμοι, παρκάρεις όπου θες και διάφορα άλλα που θα με ενδιέφεραν αν οδηγούσα.
Μιας και δεν το κατέχω το άθλημα, πήρα τα πόδια μου και το Μετρό και κατά τις 9 έφτασα στο An Club. Κατηφορίζοντας τα κλασικά και αγαπημένα σκαλιά, συνάντησα –όπως ήταν αναμενόμενο- όχι πολύ κόσμο.
Όσοι πιστοί προσήλθαμε, μαζευτήκαμε μπροστά από τη σκηνή για να υποδεχτούμε τους Bellum Veritas στις 9.20. Tο Αθηναϊκό hardcore punk σχήμα μας έπαιξε κομμάτια από το παρθενικό τους EP που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2018 και θα έχει τίτλο “Till death comes…Knocking on my door”, αλλά και μια καλοεκτελεσμένη διασκευή του “Still Dedicated” των Ολλανδών h/c punk συναδέλφων Backfire!.
Θετικότατοι οι Bellum Veritas, ζέσταναν ιδανικά το ολιγάριθμο αλλά ενθουσιώδες κοινό του An και δημιούργησαν προσδοκίες για το προαναφερθέν EP.
Περίπου στις 21.45 θα αποχωρήσουν, για να έρθει η σειρά των Senserase μερικά λεπτά αργότερα. To “Math Brutal Groove Metal” (δεν έχω ιδέα τι σημαίνει όλο αυτό αλλά το είδα, μου άρεσε, το χρησιμοποιώ, ό,τι θέλω κάνω, fuck the police) συγκρότημα γκάζωσε ακόμα περισσότερο τον κόσμο με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν μικρά pits και stagedives.
Έπαιξαν κομμάτια από το promo album τους, “Innoculation”, όπως το “Inner Violence”, τα “Antipode” και “Extraction”, καθώς και μερικά καινούρια τραγούδια. Εξαιρετική εμφάνιση από άποψη μουσικής και σκηνικής παρουσίας από τους Senserase, με άφθονη καυλάντα κυρίως από τον τραγουδιστή και τον κιθαρίστα που ουκ ολίγες φορές συμμετείχαν στα pits και το συναυλιακό ξύλο των από κάτω. Επίσης, ειδική αναφορά στο μαλλί του μπασίστα που έπιανε τη μισή σκηνή.
10.45 θα έρθει η σειρά των OYD (One Year Delay). Θα ξεκινήσουν με το “Gunpoint”, το εναρκτήριο κομμάτι του “Deep Breath”, album του 2015 που ηχογραφήθηκε στο Nashville με παραγωγό τον Toby Wright o οποίος έχει συνεργαστεί με τεράστια ονόματα όπως Korn και Metallica.
Μεταξύ άλλων θα παίξουν το “Truth, Dare, Despair” από το ίδιο album, μερικά από την καινούρια τους δουλειά που, όπως μας ενημέρωσε ο τραγουδιστής, θα κυκλοφορήσει κάπου τον Οκτώβριο του ’18 –ένα εκ των οποίων έχει να κάνει με το μύθο του Σίσυφου και έχει τον αντίστοιχο τίτλο- και μια διασκευή του “Duality” των Slipknot, δίνοντας μάλιστα το μικρόφωνο και σε έναν εκστασιασμένο συναυλιαστή που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Οι Καλαματιανοί, χωρίς να είναι κακοί, δεν ενθουσίασαν το κοινό όσο αυτοί που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του τραγουδιστή να εντείνει τη συμμετοχή του κοινού.
Στις 11.30 θα σκάσουν μύτη οι Αθηναίοι, με έδρα το Βόλο πλέον, My Turn. Θα ξεκινήσουν (και θα συνεχίσουν) πολύ δυναμικά επαναφέροντας τα pits, τον punkoχορό, τις αγκωνιές και τις κλωτς(ι)ες capoeira. Αφού αντικατασταθεί το καλώδιο του μικροφώνου του τραγουδιστή που κόπηκε αμέσως μετά το “Stand Up and Fight” θα συνεχίσουνε με κομμάτια από το εξαιρετικό LP που φέρει το όνομα του συγκροτήματος και κυκλοφόρησε το 2015 (“Livin’ on the Edge”, “Lessons Learned”, “Reap What You Sow”) και τα παλιότερα “To the Kids” και “Don’t Run Away”, παίζοντας και ένα καινούριο στο ενδιάμεσο.
Γεμάτη ενέργεια εμφάνιση από τους ακούραστους My Turn, που κοντεύουν να κλείσουν δεκαετία ιδιαίτερα ενεργής παρουσίας στο χώρο, οι οποίοι θα χαιρετήσουν αρχικά με το “Ούτε Στιγμή”, για να παίξουν τελικά και το “FYVM” (Fuck You Very Much), τονίζοντας πως αυτός είναι ο τίτλος και όχι ευχή προς εμάς.
Όσοι απαρνήθηκαν τα χωριά τους, μονοήμερες και λοιπές πασχαλινές ασχολίες για να βρεθούνε στο An έμειναν ξεκάθαρα ικανοποιημένοι από τις διαφορετικές αποχρώσεις του hardcore (μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό, αλλά κι αν θέλει ας πάει, εγώ θα σου πω εγώ τι να κάνεις;) και από τις μπάντες που έδωσαν ότι είχαν στη σκηνή, παρασέρνοντας και τους παρευρισκόμενους να κάνουν τον χώρο να μοιάζει πιο γεμάτος απ’ ότι ήταν, διαμορφώνοντας έτσι ένα άκρως διασκεδαστικό βράδυ.
Φωτογραφίες: Iωάννα Κίτρου
762 
