Τρία χρόνια ύστερα το “Haven”, η αγέραστη παρέα του Thomas Youngblood επανέρχεται με το νέο της full length.
Όντας στο χώρο για πάνω από 20 χρόνια κι έχοντας περάσει προ πολλού το εμπορικό peak τους, το πολυεθνικό κουιντέτο γνωρίζει πλέον πως δύσκολα θα επανακτήσει τον θρόνο, που με κόπο σμίλευσε την περίοδο ’98-’05. Συνειδητοποιημένοι με το σύγχρονο ποιόν τους και τις συνεχείς συγκρίσεις του αξιοπρεπέστατου Tommy Karevik με τον Roy Khan, φροντίζουν να παράγουν δουλειές που τιμούν την ιστορία της μπάντας, δίνοντας πρόσκαιρα φιλιά ζωής στους λάτρεις του μελωδικού symphonic power metal.
Αναμενόμενα καλό το “The Shadow Theory”, με τον πήχη να μην αγγίζει μεν τα περασμένα μεγαλεία των Kamelot, αλλά με ένα σύνολο συνθέσεων που εύκολα παραγκωνίζει αντίστοιχες κυκλοφορίες του είδους, έχοντας ως κύρια ατού τη μαεστρική εμπειρία του Youngblood, όπως και την καθηλωτική ερμηνεία του Karevik.
Επηρεασμένο από την ψυχολογία και την περιπλοκότητα του ανθρώπινου νου, το “The Shadow Theory” ξεφεύγει αρκετά στον στιχουργικό τομέα από τους προκατόχους του, επιβεβαιώνοντας πως το σχήμα δεν σταματά να εξελίσσεται, έστω και μέσα στα ηχητικά στεγανά που έχει εκούσια διαμορφώσει εδώ και πάμπολλα χρόνια.
Ένα ακόμη στοιχείο, το οποίο διαχωρίζει ελαφρώς το νέο album με τα “Haven” και “Silverthorn”, είναι το ανεπαίσθητο φλερτ με τις πιο power εκφάνσεις της μπάντας, κάτι που προφανώς φαίνεται στην ευρύτερη ριφολογία, δίχως όμως να γίνεται άμεσα αντιληπτό κι εξόφθαλμα ευδιάκριτο, δίνοντας απλά μια άλλη νότα στην προσωπικότητα του δίσκου, διατηρώντας συνάμα τη μουσική ταυτότητα του συγκροτήματος.
Γενικά μιλάμε για μια δουλειά που παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον και θα μπολιάσει με όμορφες μελωδίες το στερεοφωνικό σου, βαδίζοντας με σύνεση στο μονοπάτι που, αν και γνωρίζεις την κατεύθυνσή του, θα επιλέξεις ξανά να διαβείς.
Το “The Shadow Theory” δε θα αποτελέσει το στέμμα που θα ενθρονίσει εκ νέου το σχήμα στις συνειδήσεις των ακροατών, αλλά συνιστά ένα δωρικό κόσμημα στην πολύχρονη πορεία του. Εγκρίνεται, απλά δε διακρίνεται.
1059 
