Λίγα άλμπουμ έχουν ακουστεί τόσο πολύ από τα ακουστικά μου όσο τα “Armageddon Gigolo”, “Rotten Roma Casino” και “Satyriasis” των Ιταλών θεών του neo-noir folk και spaghetti nihilist pop (το τελευταίο συνεργασία με τους υπέρτατους Ordo Rosarius Equilibrio).
Στα ενδιάμεσα 8 χρόνια που πέρασαν από το τελευταίο κανονικό άλμπουμ τους μας κράτησαν βέβαια σε εγρήγορση με ένα άλμπουμ με επανεκτελέσεις και 2 συνεργασίες, το “Black Hearts in Black Suits” με τον Stefano Puri, και το “Twin Horses” με την Lydia Lunch, αλλά κάτι έλειπε.
Όσο ωραία άλμπουμ και να είναι αυτά όμως (που είναι), μου είχε λείψει ο kinky ήχος του γκρουπ όπως το αγάπησα, και εδώ έρχεται το “Amour Braque” να μου δώσει τη δόση μου. Ηχητικά κάπου μεταξύ του βρώμικου pop/folk του “Rotten..” και του μηδενιστικού cabaret neofolk του “Armageddon…”, το νέο άλμπουμ είναι μια επιστροφή στους Spiritual Front που αγαπάμε, ένα ταξίδι στα μονοπάτια του έκφυλου ερωτισμού και της italoamericana διαμέσου Nick Cave, ταγκό και Movie Star Junkies, σαν οι ευρωπαίοι θείοι του King Dude αν αντικαταστήσεις τον σατανά με τον Tinto Brass, τον Fellini και τον Pasolini.
Μπόνους το ότι ο Simone “Hellvis” Salvatore παραμένει απόλυτος frontman και τρελό eye-candy (σοβαρά, αν ήμουνα έστω και λίγο bi του καθόμουνα χωρίς ενδοιασμό) και το “Amour Braque” κατατάσσεται αυτόματα στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, αν σας αρέσουν έστω και λίγο τα παλιότερα τους δείγματα οφείλετε στον εαυτό σας να ρίξετε τουλάχιστον μια ακρόαση, αν πάλι είστε όπως εγώ ήδη οπαδοί, τι κάνετε και δεν το έχετε παραγγείλει ακόμα;
662 
