“The saviours of rock, that’s what we are.
”Έτσι ξεκινάει το ντεμπούτο του νεότευκτου σχήματος Ignore the Sign που έφτιαξε ο Γερμανό-Αιγύπτιος Osse Pfeiffer, τραγουδιστής και πληκτράς που ακολουθούσε έως τώρα καριέρα παραγωγού και σόλο τραγουδιστή, εκτός των άλλων, ανοίγοντας τα ποδοσφαιρικά ματς του Αννόβερο (sic). Στο παρόν εγχείρημα έμπλεξε τον σχετικά γνωστό βρετανό hard rock κιθαρίστα Steve Mann (MSG, The Sweet, Lionheart) τον γυρολόγο/session μπασίστα Lars Lehmann (UFO, Uli Jon Roth), την Ρουμάνα Anca Graterol ενεργή στη χώρα της σε γυναικείο συγκρότημα σκληρού ροκ (κιθάρες και φωνητικά) και τον Kristof Hinz (τώρα στους Eloy) στα τύμπανα.
Ακούγεται σαν ύβρις να διατείνεσαι έτσι στον 1ο στίχο του 1ου τραγουδιού του 1ου σου δίσκου, ή έστω υπέρμετρη φιλοδοξία. Αλλά επειδή οι τύποι βγάζουνε κέφι και διασκεδάζουν μ ’αυτό που κάνουν, και το κάνουν καλά, τους συγχωρείται. Λοιπόν κομμένες οι ειρωνείες, το “A Line to Cross” είναι ένα ευχάριστο σετ τραγουδιών που ούτε θα απογειώσει κανέναν ούτε όμως θα προσγειώσει ανώμαλα κανέναν. Η μουσική δεν είναι σωτήρια για το ροκ αλλά δεν είναι και ολετήρας. Κεφάτο, μελωδικό, καλοπαιγμένο old school hard rock είναι, που αναβλύζει με περηφάνεια χωρίς να αναμασά απλώς τις επιρροές του γκρουπ.
Τα περισσότερα κομμάτια θυμίζουν μία μίξη Def Leppard (μεταγενέστερους, Hysteria και έπειτα) με UFO, πατώντας στις διαχρονικές ριφάρες του Schenker και στις υπόλοιπες καταβολές του κιθαρίστα που φέρνουν και λίγο από glam. Στις επιρροές θα έβαζα και Whitesnake και Europe, αλλά τέλος πάντων, το πιάσατε το νόημα, αυτή είναι η μουσική περίμετρος μέσα στην οποία κινείται η μπάντα.
Η περίμετρος μπορεί να είναι οριοθετημένη αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο δίσκος είναι στεγνός. Οι συνθέσεις δεν περιορίζονται στο ίδιο μοτίβο συνέχεια, αλλά η ταχύτητα ανεβοκατεβαίνει και το στιλ μεταλλάσσεται, στο πλαίσιο αυτού που συζητάμε βέβαια, με πιο αξιοσημείωτη τη δουλειά στην κιθάρα και το μπάσο. Ο δίσκος είναι ένα καλό κράμα μπαλάντας, ακουστικής και μη, χλιαρής και μη (όπως το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου “Behind the Wall”), καλών mid-tempo (ξεχωρίζω το ομώνυμο και το “Sweet Lady”), και πιο ριφάτων κομματιών που ανεβάζουν τις στροφές, άλλοτε πολύ πειστικά, άλλοτε λιγότερο.
Πάντως στο πηλίκο, οι Ignore the Sign αφήνουν το μηδέν πολύ πίσω και περνάνε τη βάση με άνεση. Ο οπαδός αυτής της μουσικής σκηνής δε μπορεί παρά να αναγνωρίσει μια τίμια προσπάθεια που δε θα μείνει στην ιστορία αλλά θα δώσει γερή δόση αυτού που ψάχνει ο ακροατής, ο οποίος έρχεται με συγκεκριμένες διαθέσεις και απαιτήσεις και πατάει play. Τίμια με την θετική έννοια της λέξης και μόνο.
667 
