Ακόμη ένα πολύ αξιόλογο εγχώριο σχήμα ανοίγει τα δισκογραφικά φτερά του.
Πρόκειται για τους Secret Theory οι οποίοι έχουν έδρα τη Λάρισα, λίκνο της ηλεκτρικής rock μουσικής από παλιά (το γεγονός ότι έζησε ο γράφων οχτώ χρόνια σ’ αυτόν τον τόπο, ανήκει στα “παλιά”), με πλήθος ποιοτικών συγκροτημάτων που έδρασαν και δρουν ως σήμερα, ένα γόνιμο περιβάλλον για να δημιουργούν οι διάφορες καλλιτεχνικές παρέες.
Οι Secret Theory λοιπόν στο ομότιτλο debut τους, καταθέτουν ένα album που εμπεριέχει αυθεντικότατη μουσική η οποία αν και έχει διακριτές τις επιρροές της, το φιλτράρισμα αυτών είναι τόσο καλά επεξεργασμένο από την μπάντα που το αποτέλεσμα είναι με μια λέξη μοναδικό. Ένα ομοιγενές μείγμα ηχοτοπίων, ένας ζωγραφικός πίνακας που οι πινελιές και τα χρώματά του προέρχονται από μια ποικιλία εικαστικών στιλ. Σύγχρονο hard rock, εναλλακτικό επί της ουσίας που τα πλοκάμια του αγγίζουν την pop, το 80’s dark rock, το punk rock αλλά και το metal.
Τα highlights του album και τα αξιομνημόνευτα στοιχεία του είναι πολλά. Μέσω του πολύ καλού ήχου του Διονύση Χριστοδουλάτου, το υλικό των Secret Theory ακούγεται κιθαριστικώς βαρύτατο (όταν παραμορφώνουν οι κιθάρες, κάτι που συμβαίνει στο μεγαλύτερο ποσοστό του album), με τους κιθαρίστες Γιώργο και Jonny να τα “σπάνε” κυριολεκτικά στα δομικά riff των κομματιών και στα εντυπωσιακά μελωδικά solos του. Από πίσω, ένα επίσης αξιέπαινο δίδυμο. Δυναμικές μπασογραμμές από τον Theo και φοβερές εκτελέσεις από τον Νίκο Χασιώτη στα drums – είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που μετουσιώνεται η κρουστική συνιστώσα της μουσικής – που γεμίζουν το background των πολύ καλών συνθέσεων. Φωνητικώς δε, τα πράγματα είναι εξίσου καλά. Ο Πολυδεύκης πίσω από το μικρόφωνο έχει καλό λαρύγγι (αν και πρέπει να προπονηθεί λίγο στην προφορά, τα έχω ξαναπεί αυτά, ισχύει για το 90% των μη αγγλόφωνων τραγουδιστών παγκοσμίως). Φωνή βαθιά, φυσική χωρίς καμία προσπάθεια μίμησης ή επιτήδευσης, θυμίζοντας μου τον Γιάννη Καμπουρόπουλο και τον Στέφανο Γεωργιάδη των κύπριων Delirium Elephants.
Καλά κομμάτια αταμπέλωτου ουσιαστικά rock, όλα τους. Με όμορφα ρεφρέν, όπως στο μεταξύ System Of A Down και Psycho Choke “All Cranked Up” με τα back φωνητικά του που το καθιστούν χαρακτηριστικό δείγμα της προοδευτικής νοοτροπίας ή στο “Come Within” που αισθάνθηκα κάτι σαν εκ-pop-οιημένους Paradise Lost μέσα του. Με σπουδαία solos στα funky και groov-άτα “Bitchin’ in the Sea”, “Uncertainty”, στο Pearl Jam-ικό “Empty” και στο “The Sea” (εκπληκτικό). Και υψηλή αίσθηση της προσωπικής ταυτότητας της μπάντας στο βαρύτατο, σχεδόν prog “Inner Thoughts”, στο Pearl Jam meets Green Day (στο πιο “intellectuelle”) “Leaving You Behind” και στο 80’s new wave / goth rock σε Queens Of The Stone Age-ικό φόντο “Desert Feeling”.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα θαυμάσιο album άμεσης και εύληπτης μουσικής η οποία αποδίδεται με κέφι και ζωντάνια από αυτό το μάτσο καλά μελετημένων μουσικών. Οι “υποψιασμένοι” θαμώνες του ευρύτερου rock θα ενθουσιαστούν, η μαγιά του “Secret Theory” έχει ιδιότητες που δεν μπορείς παρά να το κατασυμπαθήσεις. Καλά θα κάνετε να τσιμπήσετε από το “πιάτο” των Λαρισαίων. Με λίγο (ή και πολύ) τσίπουρο για συνοδεία. Αυτά, υγιαίνετε και εύχομαι καλλιτεχνικό μέλλον αντάξιο των προσδοκιών που δημιουργήσατε.
https://www.facebook.com/secretheory/
https://secrettheory.bandcamp.com/releases
823 
