Οι Hats off to Led Zeppelin, tribute band μαντέψτε ποιων, ένα χρόνο μετά την εμφάνιση του στο Κύτταρο επέστρεψαν στη χώρα μας με αφορμή τα 50 χρόνια από την ίδρυση των Βρετανών τιτάνων. Το Μέγαρο Μουσικής επιλέχτηκε για το σημαντικό αυτό μουσικό milestone, ανεβάζοντας τον πχιοτικό πήχη και αναγκάζοντας με να βάλω τη βερμουδίτσα μου πίσω στο ντουλάπι και να ξανακατεβάσω το σοβαρό μου τζίν.
Φτάνοντας με εκλεκτή παρέα (shout-out to ma boyz) κατά τις 10 παρά, ρουφάμε δυο τσιγάρα στο προαύλιο και κατευθυνόμαστε προς την αίθουσα Banquet όπου και λάμβανε χώρα το event. Από τα πρώτα πράγματα που πρόσεχες με το που έμπαινες στο χώρο ήταν το τεράστιο ηλικιακό εύρος των παρευρισκομένων. Από τα οχτάχρονα παιδάκια με τους σαραντάχρονους γονείς τους, μέχρι εξηντάχρονους παλιοροκάδες (το “παλιό” με κάθε καλή έννοια της λέξεις) και εικοσάχρονους fans των Led Zep. Πολύ λογικό, μιας και μιλάμε για ένα διαχρονικό (η λέξη αυτή πετιέται αλόγιστα από δω και από κει, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι 100% δόκιμη) συγκρότημα που έχει κατακτήσει επάξια την μουσική αθανασία.
10.10 περίπου θα σκάσουν μύτη οι Hats Off, ξεκινώντας πολύ δυναμικά με “Rock and Roll”, “Immigrant Song”, “Black Dog” και “Ramble On”. Από την αρχή του live είναι ξεκάθαρο πως η μπάντα δεν είναι απλώς ένα novelty act. Όπως είναι λογικό, πιο μπροστά βγαίνουν ο Peter Eldridge και ο Jack Tanner (φωνή και κιθάρα αντίστοιχα), με τους Tobby Drummond (drums) και Kevin Oliver (μπάσο, πλήκτρα και μαντολίνο) να κρατάνε τα ρυθμικά μπόσικα. Συνέχεια με τα εξαιρετικά “No Quarter”, “Gallows Pole” και “Lemon Song”. Το πρώτο μέρος του set θα κλείσει κατά τις 11 με το «How Many More Times” και τον Tanner να κάνει κλασικές Paige-ιές παίζοντας την κιθάρα του με ένα μεγάλο δοξάρι.
Τρέχοντας έξω για τσιγάρο, συζητώντας και ακούγοντας συζητήσεις άλλων, τα σχόλια ήταν μόνο θετικά και τη μερίδα του λέοντος απολάμβανε ο τραγουδιστής. Και όχι άδικα. Η φωνή του Eldridge ήταν πάρα πολύ καλή. Πολλές φορές έκλεινες τα μάτια και άκουγες τον Plant, πράγμα φανταστικά δύσκολο μιας και μιλάμε για μία από τις καλύτερες και πιο χαρακτηριστικές φωνές της μουσικής. Αλλά more on that later.
Πίσω στο Μέγαρο (insert joke about παίδαρος here). Αρκετά μεγάλο διάλειμμα για τους Hats off, οι οποίοι επέστρεψαν ανανεωμένοι κατά τις 11.30, με τον Tanner να έχει τη διπλή κιθάρα ανά χείρας για τα “The Song Remains the Same”, “The Rain Song” και “Good Times Bad Times”. Στη συνέχεια θα έχουμε μια σειρά από highlights. Πρώτο θα είναι το “Kashmir”. Φοβερή εκτέλεση από όλους, με το κοινό που έχει γεμίσει σχεδόν τα τρία τέταρτα της αίθουσας να μη σταματάει να χειροκροτεί. Αλλά εκεί που πραγματικά ανατρίχιασα ήταν στο “Since I’ve Been Loving You”. Ο Eldridge μας ενημέρωσε πως είναι ίσως το αγαπημένο του τραγούδι των Led Zeppelin και πως θεωρεί ότι είναι από τις καλύτερες και πιο παθιασμένες ερμηνείες του frontman τους, κάτι στο οποίο θα συμφωνήσω απόλυτα. Πάντως αν o Plant βρισκόταν στο Μέγαρο Μουσικής κατά τη διάρκεια του τραγουδιού αυτού, νομίζω πως θα του είχε πέσει το σαγόνι. Όχι απλώς από την ομοιότητα των φωνών τους σε ορισμένα σημεία, αλλά από το πόσο τρομακτικά καλή ήταν. Σε ψηλές και χαμηλές νότες, στα πιο δυνατά και στα πιο συναισθηματικά σημεία. Φοβερό εύρος και φοβερή εκτέλεση, πραγματικά κρύσταλλο. Δεν είχα την τύχη να δω από κοντά τον Plant στα καλά του, αλλά νομίζω πως ακόμα και ο ίδιος θα παραδεχόταν πως ο Eldridge θα τον κοίταζε στα μάτια. Και αν με λέτε ιερόσυλο, σας προκαλώ να πάτε να τους δείτε αν ξανάρθουν στα μέρη μας.
Ένα σημαντικό -κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντα- φάουλ. Κατά τη διάρκεια πολλών κομματιών τα φώτα της αίθουσας άνοιγαν υπερβολικά πολύ, με αποτέλεσμα να χαλάνε την ατμόσφαιρα, αλλά και να αποσπούν την προσοχή από την ωραία φωτισμένη κατά τα άλλα σκηνή. Ειδικά σε τραγούδια σαν και αυτό, κλώτσαγε πάρα πολύ.
Ένυγουεϊ
O τραγουδιστής κάνει ένα μικρό πρόλογο για το πώς το επόμενο τραγούδι έχει καταλήξει να είναι πλέον γνωστό ως “that wedding song” πριν φωνάξει“Hairway to Steven” (Butthole Surfers ftw). Όπως ήταν αναμενόμενο, ένα δάσος από χέρια και κινητά υψώθηκαν στον αέρα αναγκάζοντας πολύ κόσμο να βλέπει το συγκρότημα μέσα από μια οθόνη (κινητά στις συναυλίες, αυτή η μάστιγα. Τα λέει ο Danzig, κοροϊδεύετε εσείς). Χαρακτηριστική ήταν η εικόνα ενός τύπου μπροστά μου ο οποίος, ενώ κράταγε το κινητό του ψηλά, γύριζε πίσω και μίλαγε σε ένα φίλο του. Αποτέλεσμα ήταν να τραβάει βίντεο ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι του τοίχου. Είμαι σίγουρος πως θα έμεινε πολύ ικανοποιημένος από το τελικό αποτέλεσμα όταν θα το είδε σπίτι του.
Η εκτέλεση γενικά ήταν καλή, με το κιθαριστικό ξέσπασμα στο τέλος του κομματιού όμως να είναι κάπως συγκρατημένο. Συνέχεια με το αγαπημένο “Heartbreaker” και το “Celebration Day”, ολιγοδευτερόλεπτη αποχώρηση, επιστροφή και οριστικό αντίο κατά τις 12.30 με “Whole Lotta Love”.
Hats off στους Hats off to Led Zeppelin. Ήταν όλοι τους πολύ καλοί και στάθηκαν επάξια δίπλα στα “ταίρια” τους –Plant, Page, JPJ και Bonham. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, καθώς μιλάμε για ένα supergroup, για τέσσερις επιστήμονες της μουσικής. Αλλά ειλικρινά υποκλίνομαι στον κύριο Eldridge, o οποίος είναι από τους αρτιότερους τραγουδιστές που έχω δει live. Δε ξέρω αν έχει προσωπική καριέρα ή κάποιο άλλο συγκρότημα με original υλικό, αλλά θα ήθελα πολύ να τον ακούσω σε κάτι δικό του. Γενικά συστήνονται ανεπιφύλακτα σε οπαδούς των Zeppelin και του rock. Αν τους πάρει το μάτι σου κάπου, μη χάσεις την ευκαιρία. Γιατί σύμφωνα με τα λεγόμενα του Percy και του Pagey -και δεδομένου ότι ο Bonham θα συνεχίσει να παραμένει νεκρός- δύσκολα θα δεις το real deal.
Φωτογραφίες: Πέτρος Πεταλάς
675 
