Όγδοο album για τους Αμερικανούς heavy-power metalers, ο οποίος σηματοδοτείται από την επιστροφή του James Rivera πίσω από το μικρόφωνο, έπειτα από δυο δίσκους με τον Alan Tecchio.
Δυστυχώς όμως για την μπάντα του Jack Frost, εδώ και χρόνια παρατηρείται μια συνθετική πτώση από δίσκο σε δίσκο και το “Call Upon The Wicked” δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο ήχος σε αρκετά σημεία είναι τόσο μοντέρνος που θα τους απομακρύνει από τους παλιούς οπαδούς τους, ενώ λείπουν τα “ειδικά” στοιχεία που θα μπορούσαν να προσελκύσουν το κοινό των σύγχρονων τάσεων της ευρείας σκηνής του metal ήχου. Οι συνθέσεις είναι σε μεγάλο βαθμό ανέμπνευστες και σε σημεία κουράζουν, ενώ παρότι υπάρχει δύναμη στη μουσική, αυτή δεν αφυπνίζει τον ακροατή. Ο κιθαρίστας Jack Frost έχει αναλάβει την παραγωγή για άλλη μια φορά, με τον Joey Vera να αναλαμβάνει τη μίξη και ήδη αναπολούμε την εποχή που ο Vera ήταν μέλος της μπάντας, αναλαμβάνοντας και συνθετικά καθήκοντα. Ο σημερινός μπασίστας Μike LePond, σαφώς και δεν είναι τυχαίος αφού βρίσκεται και στους Symphony X, αλλά όταν η έμπνευση έχει πάει βόλτα, όποιοι και αν είναι οι μουσικοί, το αποτέλεσμα δεν θα τους δικαιώσει. Οι σκόρπιες καλές στιγμές σε συνθέσεις όπως το ομώνυμο, δεν σώζουν την κατάσταση και έφτασε η ώρα ο Frost να αναθεωρήσει κάποια πράγματα.
Ανδρέας Ανδρέου
535 
