Το ρολόι του χρόνου γράφει 1988… Μόνο που το “ρολόι” στην περίπτωση του Yngwie Malmsteen ανέκαθεν έχανε τον ρυθμό του και λειτουργούσε σε ιλιγγιώδεις ταχύτητες από την εποχή ακόμα που ο “αυνανοπατέρας” Mike Varney της Shrapnel Records, “ανακάλυψε” ένα demo του τεράστιου Σουηδού κάπου εκεί στο 1982.
Τα περισσότερα για τον εκκεντρικό χοντρό της εξάχορδης τα γνωρίζετε… Για τους αμέτρητους καυγάδες με τους κατά καιρούς συνεργάτες του, για τις υπερφίαλες δηλώσεις τύπου “αυτά που παίζει ο Blackmore, εγώ τα έπαιζα σε ηλικία 9 ετών”. Θα μπορούσε να γραφτεί ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια. Ο μόνος που θα μπορούσε να τον ανταγωνιστεί σε παραγωγική αυταρέσκεια είναι ο επίσης τεράστιος David Coverdale (να μια ακόμα ενδιαφέρουσα χαμένη συνεργασία). Παρόλο που η “παραπολιτική”, ανέκαθεν δημιουργούσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την “πολιτική” αυτή καθεαυτή, σε σημείο να χτίζονται καριέρες και υπερτιμημένα μουσικά είδωλα (βλέπε Cobain), στην περίπτωση του Σουηδού θεού της Fender Stratocaster, η μουσική παίζει τον κυρίαρχο ρόλο, αφού τουλάχιστον τα 5 πρώτα άλμπουμ του, θεωρούνται και είναι κάτι παραπάνω από αριστουργήματα…
Πολλοί μουσικοί αναλυτές της wikipedia όταν θέλουν να κατηγορήσουν τον Malmsteen, στέκονται στο γεγονός ότι εδώ και 30 χρόνια παίζει στο ίδιο στυλ, καθώς και για συνθετική ένδεια και επανάληψη… Η απάντηση στις Κασσάνδρες ακούει στο όνομα “Odyssey”!!!
Για μένα αποτελεί το άλμπουμ-επιτομή του Ευρωπαϊκού hard rock. Το συγκεκριμένο αριστούργημα κάνει την διαφορά στην καριέρα του Σουηδού θεού… Είναι σίγουρα το πιο πετυχημένο εμπορικά, αλλά και συνθετικά άλμπουμ του… Ποιος ο λόγος; Η απάντηση ακούει σ’ ένα όνομα… Joe Lynn Turner!!! Αυτού του τεράστιου τραγουδιστή, ο οποίος ακόμα και Iced Earth να τραγουδήσει, θα ακουστεί εύηχα… Αν είχα απέναντι μου τον Joe Lynn Turner θα του φόραγα “βραχιολάκια” και θα τον ανέκρινα για δύο πράγματα… Πως κατάφερε να επιβιώσει, μετά από συνεργασίες με Blackmore και Malmsteen; (σημ. Και για ένα τρίτο… Πως τα κατάφερε και δεν καράφλιασε – που λέει ο λόγος – μετά το σύντομο τετ α τετ που είχε με την φίλη μου την Χριστίνα)… Πλέον ένα είναι σίγουρο, ότι σ’ έναν ενδεχόμενο πυρηνικό πόλεμο, οι μόνοι που θα επιβιώσουν είναι οι κατσαρίδες και η περούκα του θεού Joe… Ο ίδιος έχει περιγράψει ευστοχότατα την σχέση του με τον Malmsteen… Μια σχέση στην οποία ο Yngwie ήταν ο καπετάνιος και ο Joe ο πειρατής…
Για να το παίξουμε και λίγο μουσικοκριτικοί, θα αναφέρουμε ότι την εποχή που ο Yngwie έγραφε το “Odyssey” είχε ένα πολύ σοβαρό τροχαίο ατύχημα, συνθλίβοντας την Jaguar του σε ένα δέντρο, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση για μια εβδομάδα. Το πόρισμα των γιατρών ήταν… νευρική βλάβη στο δεξί του χέρι. Ευτυχώς το ξεπέρασε και η νευρική βλάβη “μετακυλίστηκε” στους, ευτυχώς, λίγους που προσπάθησαν να τον αμφισβητήσουν για τις κιθαριστικές του ικανότητες. Κατά την παραμονή του στο νοσοκομείο, η μητέρα Malmsteen πέθανε από καρκίνο. Εξ’ ου και ο βιωματικός τίτλος “Odyssey”. Μάλιστα ο Yngwie έγραψε ένα αριστούργημα, το “Dreaming (Tell Me)” για τον θάνατο της μητέρας του…
Για να καταλήξουμε κάπου… To “Odyssey”σκίζει, συνθετικά, εκτελεστικά, συναισθηματικά από την αρχή μέχρι το τέλος… Οπότε… “Odyssey” και τα μυαλά στις ταστιέρες…
Αριστοτέλης Βασιλάκης
664 
