Έχει καταντήσει αηδία με τις μπάντες που μεσουράνησαν τη δεκαετία του ‘70 και επιστρέφουν σήμερα, 45 χρόνια μετά και έχουν το θράσος να απαιτούν να τους προσέχουμε ακόμα. Και το χειρότερο: βγάζοντας καλούς δίσκους!
Είναι πραγματικά άξιο απορίας πώς κάποιοι καλλιτέχνες κρατάνε τη μούσα δίπλα τους στα γεράματα και αυτή δε τους παρατάει για… νεότερους. Οι Kayak το λοιπόν, από το 1972 στο κουρμπέτι, είναι από εκείνα τα σχήματα που έκαναν περισσότερο καριέρα εντός έδρας, συγκεκριμένα στην Ολλανδία, χώρα καταγωγής τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν άγνωστοι στο χώρο του προοδευτικού ροκ.
Η τέχνη αλλά και η ζωή τα φέρνουν έτσι που προφανώς η συνέχεια σε τέτοιο βάθος χρόνου δε μπορεί να μην εμπεριέχει αλλαγές στη σύνθεση. Από την γνήσια λοιπόν παρέα, μόνο ο αρχηγός Ton Scherpenzeel στα πλήκτρα παραμένει σήμερα μέλος. Η εξέλιξη αυτή συνιστά μετάγγιση αίματος και ανανέωση προφανώς και της συνθετικής και εκτελεστικής βάσης. Ο τραγουδιστής Bart Schwertmann ήρθε πρόσφατα στη μπάντα και τα φωνητικά του είναι κατά βάση AOR-ικά, αλλά ώρες-ώρες ρέπουν και προς τον θεατρινισμό, θυμίζοντας νεκρανάσταση του Bowie και ξαλαφρώνοντας πολύ τα κομμάτια με μία πιο αρτ ροκ αισθητική. Στο μπάσο βρίσκουμε τον Kristoffer Gildenlöw (Pain of Salvation), στα τύμπανα τον Collin Leijenaar και άξιος αναφοράς και ο Marcel Singor στην κιθάρα, με σαφέστατες αναφορές σε μορφές όπως ο Andy Latimer των Camel, ο οποίος μάλιστα αφήνει το στίγμα του στο δίσκο με συμμετοχή στο ορχηστρικό Ripples On The Water, με τι άλλο, ένα σόλο-υπογραφή σε ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είχε βγει από το Stationary Traveller. Μιας και αναφέραμε τον θρυλικό κιθαρίστα των Camel, να πούμε ότι όταν οι Kayak έκαναν το διάλειμμά τους τη δεκαετία του ‘80, ο Scherpenzeel συμμετείχε στους δίσκους των Camel, παίρνοντας τη θέση που κατείχε πιο πριν ο Peter Bardens και μετέπειτα ο Dave Sinclair.
Είχα ακούσει τους Kayak του ‘70: δε μου κίνησαν ποτέ πραγματικά το ενδιαφέρον. Το περιεχόμενο όμως του Seventeen (καλά το μαντέψατε, 17ος δίσκος) θυμίζει περισσότερο Alan Parsons Project και Camel, υπεραγαπημένα σχήματα του γράφοντα, παρά αυτό που θυμάμαι από Kayak του 70 που ήταν μια γλυκανάλατη ποπ-φολκ εκδοχή του προοδευτικού ροκ ήχου. Αυτός ο δίσκος είναι όμορφος, πιασάρικος, ογκώδης, συνδυαστικός εποχών και τάσεων. Τα La Peregrina και Walk Through Fire, οι δύο δεκάλεπτες ναυαρχίδες έχουν αρκετό πλούτο για να τραβήξουν όλο το άλμπουμ μπροστά και συμπληρώνονται από λυρικές στιγμές, ακουστικές μπαλάντες όμορφων φωνητικών αρμονιών (X marks the spot) αλλά και καθαρά ποπ στιγμές που μόνο ενοχλητικές δεν είναι (All that I want).
Χωρίς να βρίθει πρωτοτυπίας, ας μη γελιόμαστε, το άλμπουμ κρατάει ψηλά το ενδιαφέρον και στέκεται όρθιο απέναντι στα περισσότερα στάνταρντ αξιολόγησης ενός παραδοσιακού prog rock δίσκου.
Αν βιαστήκατε να τους θάψετε, κάνατε λάθος: Άρον το Kayak σου και περιπάτει!
679 
