Μια από τις πλέον δυνατές σκηνές στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι αυτή του Leeds.
Το γεγονός αυτό έρχονται να το επιβεβαιώσουν περίτρανα οι grunge – doom metalers, Black Moth, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν προκαλέσει αίσθηση τόσο με τις στούντιο δουλειές τους, αλλά και με τις εξαιρετικές live εμφανίσεις τους σε μεγάλα συναυλιακά γεγονότα, πλάι σε ηχηρά ονόματα του χώρου, αποκτώντας ταυτόχρονα μια fan base που συνεχώς διευρύνεται.
Η τρίτη τους full length δουλειά, για την οποία και ο λόγος, το “Anatomical Venus”, δεν έρχεται ως διάδοχος του “Condemned to Hope” του 2014, που απογείωσε το σχήμα, αλλά ως φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, με τους ίδιους σε μια περίοδο δημιουργικού οίστρου που αποτυπώνεται, αν μη τι άλλο, στο τελευταίο τους αυτό πόνημα. Δε θα ήταν δίκαιο να μπούμε στη διαδικασία σύγκρισης, για το αν η τελευταία τους δουλειά είναι ανώτερη της προηγούμενης ή όχι, από αυτά που ακούσαμε όμως, το βέβαιο είναι ότι διατηρούν τον πήχη σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Το album μπορεί να περικλείει αρκετά “κλισέ” μιας μπάντας του είδους τους, όμως τα στοιχεία που οι Black Moth ξεχωρίζουν από τον αφρό, είναι ο πολύ γεμάτος και συμπαγής ήχος τους, τα φωνητικά και η προσωπικότητα της Harriet Hyde, οι εξαιρετικές κιθάρες που με την προσθήκη της Federica Gialanze στο line-up (αντικαθιστώντας τον Nico Carew από το 2015) διαπλάτυναν την κιθαριστική τους προοπτική, είτε με ευφάνταστα riff, είτε με εξαιρετικές δισολίες και φαίνεται πως ενορχηστρωτικά έχουν ανέβει επίπεδο. Πάνω από όλα όμως, έχουμε να κάνουμε με εμπνευσμένες κι ολοκληρωμένες μουσικές συνθέσεις, με σκοπό να μείνουν στ’ αυτιά του ακροατή και κάποιες από αυτές να διατηρηθούν για τα καλά στις λίστες μας.
Πέρα από το εξαιρετικό opener “Istra”, που αποτυπώνει όλα όσα είναι και πρεσβεύουν οι Black Moth στο νέο τους album (κλιμακούμενος δυναμισμός, φωνητικά γεμάτα αυτοπεποίθηση), to “Moonbow” έρχεται ως η πιο ταιριαστή συνέχειά του για να κάνει ένα πιο φορτισμένο και ηλεκτρικό πάντρεμα Sabbath και Cathedral. Τα “Sisters of the Stone” και “Buried Hoards” που ακολουθούν, δίνουν μια πιο “φρέσκια” προοπτική για το πώς μπορούν να συνδυαστούν sludge, doom και παραδοσιακοί heavy metal δρόμοι των ‘80s, ενώ το διαμαντάκι “A Lovers Hate” σε βάζει στην πρίζα από την αρχή και σε κρατάει μέχρι το τέλος, όπου σ’ ένα speed metal χαλί αποτυπώνεται η doom λογική τους!
Συνολικά, έχουμε να κάνουμε με ένα ποιοτικότατο album που έχει τα εχέγγυα να αποκτήσει και εμπορικότητα, το οποίο κατά την ακρόασή του γίνεται ολοένα συναρπαστικότερο.
Το “Anatomical Venus” είναι σα να οδηγείς μια Porsche στην εθνική και να μη συναντάς πουθενά διόδια! Τσίτα τα γκάζια, με το πετάλι καρφωμένο στο πάτωμα να περνάς τις στροφές σαν άνεμος κι ο γάργαρος ήχος της μηχανής να σε προτρέπει για ακόμα περισσότερο!
641 
