Για κάποιο λόγο η αρχισυνταξία με έχει συνδέσει άρρηκτα με αυτούς τους μπιρόβιους οπαδούς του bratwurst και με ταΐζουν συστηματικά τις αηδίες που βγάζουν σε τακτά διαστήματα.
Οκ, το έπιασα είτε θέλετε να παραιτηθώ για να μην πληρώνετε αποζημιώσεις είτε θέλετε να μου πείτε ότι καθυστερώ τα reviews και μoυ επιβάλλετε καταναγκαστικά έργα.
Τέσπα, για μια ακόμη φορά το κουαρτέτο αυτό των Γερμανών χαβαλέδων παντρεύουν τους φαιδρούς ήχους των τυρολέζικων εμβατηρίων, του χιούμορ που προκύπτει από τα lederhosen με την παράδοση του γερμανικού metal των προηγούμενων δεκαετιών σε σύγχρονο γυάλισμα. Όπως και να έχει πρόκειται για μια μπάντα – παρωδία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Γερμανικού κοινού και, μάλιστα, αυτού που δέχεται το χονδροειδές χιούμορ μπιράκηδων, χοντροκώληδων μεταλλάδων . Ενδεικτικά το εναρκτήριο “Alles Nur Geklaut” (“Όλα έχουν απλά κλαπεί”) είναι ένα αυτοσαρκαστικό τραγουδάκι που αναφέρεται στην πρωτοτυπία της μουσικής που κυκλοφορούν τόσο οι ίδιοι όσο και οι υπόλοιποι, μάλλον, καλλιτέχνες. Αλλού αναρωτιούνται ποιος είναι ο οδηγός ο οποίος άλλοτε πίνει κόκα κόλα και άλλοτε αλκοόλα (“Wer ist der Fahrer”), ενώ αλλού θέλουν απλά να διασκεδάζουν γιατί η ζωή είναι ήδη αρκετά δύσκολη στο χαζοχαρούμενο “Ich Will Spass”. Στο ομώνυμο του δίσκου τραγούδι θίγουν μάλλον το γερμανικό τρόπο ζωή που έχει μια περίοπτη θέση για το νούμερο ένα εξαγώγιμο rock προϊόν, τους Rammstein.
Όπως έχω ήδη γράψει παλιότερα πρόκειται για δίσκο φτιαγμένο μόνο για τα γερμανικά μέτρα και σταθμά, πόσο μάλλον για κάποιους που θέλουν να ακούσουν κάτι σαχλό.
575 
