Πέντε χρόνια μετά το συμπαθητικά ψυχεδελικό “Last Patrol” και 3 και 4, αντίστοιχα, από δύο αχρείαστα remix album, ο 61χρονος αλήτης της καρδιάς μας, Dave Wyndorf, επανέρχεται με το νέο full length των Monster Magnet.
Έχοντας αντιληφθεί κι ο ίδιος πλέον πως η “back-to-the-roots” νοοτροπία δεν φτούρησε, επαναφέρει το σχήμα στην πιο rock n’ roll έκφανσή του, βγάζοντας στην επιφάνεια τις garage επιρροές της μπάντας, έτσι όπως περίπου είχε γίνει και με το (ίσως παρεξηγημένο) “4-way to Diablo” του 2007.
Αρκετά καλή η αρχή με τα “Rocket Freak” και “Soul”, αλλά για τον γράφοντα, το riff του ομώνυμου τραγουδιού είναι εκείνο που σε ξυπνάει και σε βάζει δυνατά μέσα στο δίσκο.
Η ανεβασμένη διάθεση είναι το κύριο χαρακτηριστικό του album, κάτι που φαίνεται και στο “I’m God”, αλλά και στα “Ejection” και “Want Some”.
Την ισορροπία κρατάει το 7λπετο “Drowning”, το οποίο παρουσιάζει τη λιγότερη γκαζωμένη χροιά του σχήματος, σαν ένας λιγότερο heavy τριτοξάδερφος του “Melt”.
Εξαιρετικό και το “Brainwashed”, με μια καλοδεχούμενη Stooges εσάνς κι όμορφότατο το “All Day Midnight”, με το “Mindfucker” να μην έχει ιδιαίτερα αδύναμες στιγμές, κάτι που επιβεβαιώνει περίτρανα και ο επίλογος του album, με το “When the Hammer Comes Down” να ταξιδεύει τον ακροατή σε “Superjudge” εποχές, δίνοντας μια ακόμη ένεση ποικιλομορφίας στο τελικό αποτέλεσμα.
Κλασικό μειονέκτημα, το άνευ λόγου “τράβηγμα” μερικών συνθέσεων, αλλά συνηθισμένο φαινόμενο πια στους φρικομαγνήτες…
Για τους πιο απαιτητικούς αναγνώστες, θα έλεγα πως, ηχητικά, το “Mindfucker” είναι μια τέλεια μίξη των “4-way to Diablo” και “Last Patrol”, μιας και στην ουσία, το group ξεδιπλώνει την πιο άμεση συνθετική περσόνα του, περνώντας την όμως από τη φαζαριστή λογική των ‘70s. Συνδυάζει την garage και την proto-punk αισθητική, με την ψυχεδέλεια που διέπει ούτως ή άλλως την ταυτότητα του συγκροτήματος και το αποτέλεσμα είναι άκρως απολαυστικό, χωρίς όμως να μπορούμε να μιλήσουμε για κάποια τεράστια επιστροφή, είτε συγκρίνουμε με τις ‘90s, είτε με τις ‘00s κυκλοφορίες των Monster Magnet.
Αναλογιζόμενοι βέβαια την πορεία της μπάντας όπως και τον μέσο όρο ηλικίας τους, τότε μιλάμε για μια κυκλοφορία που βάζει κάτω πάμπολλα γατάκια της σκηνής και προσωπικά θέλω να ακούσω ζωντανά τα κομμάτια του “Mindfucker”, διότι είναι ξεκάθαρα γραμμένα για live καταστάσεις!
Σίγουρα πιο fun από τις τελευταίες δύο δουλειές της μπάντας και γενικά μια από τις πιο uptempo προτάσεις που μας έχει κάνει ο Dave Wyndorf στην καριέρα του. Οι Hawkwind και οι MC5 θα είναι σίγουρα περήφανοι για δαύτους, για διαφορετικούς λόγους κι εκεί ακριβώς είναι εν τέλει η μαγκιά!
804 
