Ίσως η πιο αλλοπρόσαλλη εγχώρια μπάντα. Σίγουρα από τις πιο αντιπροσωπευτικές του όρου “progressive”, χωρίς την ευτέλεια που έχει υποπέσει αυτός τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια – και όχι μόνο εντός συνόρων, το φαινόμενο είναι παγκόσμιο.
Από τις πρώτες ακροάσεις, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μπάντα παρωδεί ένα ολόκληρο μουσικό είδος, και βλέποντας τους τίτλους των κομματιών, δεν μπορεί, θα σκάσει το χαμογελάκι του. Βέβαια το “χιούμορ” σταματάει εδώ γιατί τα πράγματα στο “Zea Mice” είναι απολύτως σοβαρά.
Στη νέα δουλειά τους, οι Mother Turtle αποφάσισαν να σιωπήσουν φωνητικώς και να επικεντρωθούν στη μουσική. Η αλήθεια είναι πως η προσθήκη στίχων ίσως και να ήταν αχρείαστη. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί η ίδια η μουσική είναι γεννήτρια εικόνων, και η νοητή “στιχουργία” ανατίθεται στον ακροατή καθιστώντας τον κοινωνό, καλλιτεχνικό “συνέταιρο”.
Λεπτεπίλεπτη κιθαριστική δουλειά από τον Κώστα Κωνσταντινίδη. Με ένα από τα πιο ιδιαίτερα στυλ στο είδος, αναμιγνύει φόρμουλες και riffολογικές διαδρομές που την οικειότητά τους θα μπορούσες να συναντήσεις σε δουλειές του Andrew Latimer, του Steve Howe ή του David Gilmour. Απρόβλεπτος, παιχνιδίζει με όλους τους πιθανούς ήχους που μπορούν να παραχθούν από την εξάχορδή του, σε έναν φαινομενικά “δεύτερο” ρόλο λακωνικής φρασεολογίας ή τουλάχιστον δίνοντας άπλετο χώρο στα άλλα όργανα, με τον ρόλο των Μπάμπη Προδρομίδη (φλάουτο, σαξόφωνο) και Αλέξη Κιουρντζιάδη (βιολί) να είναι ισοπρωταγωνιστικός, καθορίζοντας σχεδόν εξ ολοκλήρου τις συναισθηματικές στάθμες σε πολλές στιγμές του album .
Δίπλα του μια καλοδουλεμένη ομάδα που δεν δυσκολεύεται να πείσει, τουλάχιστον ως προς την εκτελεστική επάρκειά της. Υποδειγματική χρήση των keyboards / piano από τον Γιώργο Θεοδωρόπουλο (“μόνο Rush ρε αιδοία!” και ποιός είμαι εγώ για να διαφωνήσω;) που θέτει έναν συμπαγή καμβά ηχοχρωμάτων πάνω στον οποίο χαράσσονται οι μελωδικές γραμμές. Το δε ρυθμικό δίδυμο των Γιώργο Φιλοπέλου (μπάσο) και Γιώργου Μπαλτά (drums) είναι από αυτά που λέμε “αλλού”. Η performance τους είναι εντυπωσιακή, με δεξιοτεχνία εφάμιλλη αυτής των Yes, των Led Zeppelin και των Kansas. Με funky / groovy αίσθηση, ακούγονται πάμπλουτοι σε ιδέες και έμπνευση, με “γάργαρα” background θέματα (άκου το “Fourward” το οποίο μου θύμισε τα χορευτικά breaks στις παλιές ελληνικές ταινίες, ειδικά αυτές που είχαν σχέση με “αφρικανικά” σενάρια, ή το θεόρατο ομότιτλο track με τις βαρύτατες μπασογραμμές και τις synth φουτουριστικές του τάσεις) και διάσπαρτες αιθέριες στιγμές όταν οι διαθέσεις ησυχάζουν.
Από την έναρξη του “Zea Mice” ακούγεται μια μεταστροφή σε σχέση με τα “I” και “II”, με εμφανείς ροπές προς το “ακραίον”. Όχι, δεν το γύρισαν στο death metal. Το ακραίον έγκειται στην αλλοφροσύνη που διαπνέει τις συνθέσεις, όπως το “Kukuruzu” ή το τρομερό επιλογικό “Nostos”, τα οποία είναι αυτοτελείς περιπέτειες από μόνα τους, συμπλέκοντας τους Emerson, Lake & Palmer με την πνευστή πτυχή των δημιουργιών του “θείου” Frank Zappa, έχοντας σαν βάση κυρίως τους Pink Floyd του ομότιτλου “Atom Heart Mother” και με ρυθμική “On the Run” (από το “Dark Side of the Moon”) οπτική. Πανταχού παρούσα η παλιακή, ασπρόμαυρη κινηματογραφική αίσθηση που τείνει να παγιωθεί ως σήμα κατατεθέν της τεχνοτροπίας των Mother Turtle.
Αυτή η κινηματογραφική essence που παραπέμπει σε soundtracks από ταινίες του James Bond ή από ’70s αστυνομικές σειρές είναι μάλλον το μουσικό καθεστώς του “Zea Mice” (όπως στο “#Cornhub”, με την γειτνίαση προς τους Camel κιθαριστικώς και με έντονο φλέρτ προς τους Yes, ή στο εφιαλτικό “Zeitenlik” με την απαγγελία του Αριστοτέλη Μαυρόπουλου – ως μοναδική στιχουργική στιγμή του album – το οποίο σε εισάγει στο επίσης κατασκοπικής φύσεως “Vermins”) και εμφανίζεται σε όλες τις συνθέσεις.
Η παραγωγή δεν έχει το παραμικρό ψεγάδι, ο ήχος είναι διαυγής και απολύτως σύγχρονος, έχοντας ταυτόχρονα μια μοναδική live “λαμπάτη” αίσθηση, συμβατή με την εποχή που μεσουρανούσε το είδος. Άξια συγχαρητηρίων η ομάδα παραγωγής, μιας και χωρίς αυτήν θα ήταν δύσκολο να αναδειχθούν οι ευφυείς λεπτομέρειες των συστατικών layers των κομματιών.
Οι Mother Turtle με εντυπωσίασαν για ακόμη μια φορά και θα χαρακτήριζα τρομακτική την εξέλιξή τους. Στο τρίτο (και κρίσιμο για κάθε μπάντα, κάθε είδους) album τους παραδίδουν έναν από τους πιο εγκεφαλικούς δίσκους που ακούστηκαν ποτέ στο ιδίωμα, άμεσα (μα όχι άνισα) συγκρινόμενο με γιγαντιαίες δημιουργίες όπως τα προαναφερθέντα albums των Floyd, των Camel, των Yes και όλων αυτών που ουσιαστικά έθεσαν τον όρο “rock” στα σαλόνια της Τέχνης.
Άριστη δουλειά από άριστους μουσικούς, με αξιομνημόνευτο υλικό που ο σαφής σκοπός του είναι οι διεργασίες του νου. Το ποτό εδώ δεν είναι η μπίρα καθισμένος στο bar, είναι μάλλον το κονιάκ σε πολυθρόνα μπροστά σε ένα κλειστό παράθυρο με ανοικτά παντζούρια. Το “Zea Mice” είναι ο μεταβλητός ουρανός που αντικρίζεις διανύοντας όλες τις ψυχικές εποχές σου. Το prog οφείλει να είναι επαναστατικό, και υπό αυτό το πρίσμα οι Mother Turtle είναι οι αδιαφιλονίκητοι σημαιοφόροι αυτής της ιδιάζουσας καλλιτεχνικής εξέγερσης. Ικανοποιημένος και εντυπωσιασμένος, στον ύψιστο βαθμό και τα δυο.
https://motherturtleband.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/MotherTurtleBand/
827 
