Οι Duoyu είναι μία πεντάδα μουσικών από την Αθήνα, που δραστηριοποιούνται στο ανεξάρτητο ροκ εδώ και μια 8ετία, με το σχήμα με το απίθανο και μυστηριώδες όνομα, Duoyu. Μετά από 4 χρόνια δισκογραφικής αφλογιστίας, λοιπόν επιστρέφουν με το δίσκο με σήμα το ψαράκι, με τον ομώνυμο τίτλο, για να ταράξουν λίγο τα αυτάκια μας…
Ο Γιώργος Κατακουζηνός και η παρέα του παίζουν με ένα ιδιαίτερο στιλ, και συνδυάζουν το συνθετικό και εκτελεστικό τους ταλέντο, άρτια και ιδιότροπα, θα έλεγα. Το ηχητικό αποτέλεσμα είναι άψογο, η παραγωγή πολύ υψηλών οκτανίων και ένα μπράβο στα παιδιά και στον παραγωγό τους που αφήνουν τον ήχο να φτάσει στα αυτιά μας χωρίς πολλές πολλές φανφάρες αλλά όπως πραγματικά ακούγεται ένα σετ τύμπανα, μία ηλεκτρική κιθάρα κ.τ.λ. Η stratocaster πραγματικά γαζώνει σε όλα τα σημεία με μοναδικό μελανό της παραγωγής ότι ώρες ώρες τα πρίμα της ξυρίζουν και παίρνουν κεφάλια… Ψιλά γράμματα θα πεις, δεν δοκίμασες ποτέ να παίξεις με μονοπήνιο και ημικρανία για να δεις τι εστί βερίκοκο θα απαντήσω… Μπάσο και φωνή συμπληρώνουν αρμονικά το ηχοσύνολο όπως αρμόζει στη περίσταση. Τα πνευστά αν και πραγματικά δεν είναι το αγαπημένο μου, στον συγκεκριμένο δίσκο το πάνε πολύ καλά, χωρίς υπερβολές, μιξαρισμένα εξαίσια!
Τον δίσκο ανοίγει το καταπληκτικό “International” που είναι όνομα και πράγμα αφού μας δείχνει εξ αρχής πόσο διεθνή είναι τα πρότυπα και οι επιρροές της μπάντας. Προσωπικά μου θύμισε πολύ έντονα (κυρίως λόγω του βίντεο κλιπ που είναι at least επηρεασμένο, για να μην πω αντιγραμμένο) τους θεότρελους και θεοπάλαβους Γάλλους “Knower” αλλά δεν το υπογράφω κιόλας γιατί φαίνεται, η τρέλα (δημιουργική όμως) ρέει άφθονη στους Αθηναίους και τίποτε δεν έχει να ζηλέψει από τους Γάλλους. Speaking of, η Γαλλία λοιπόν πρέπει να είναι η αγαπημένη τους χώρα καθώς ένα άλλο Γαλλικό σχήμα με τεράστια δόση τρέλας, μου έρχεται στο μυαλό καθώς συνεχίζω να ακούω τον δίσκο των Duoyu, τους General Elektriks, που σας εγγυώμαι ουδεμία σχέση έχουν με καφετιέρα και multiκόφτη, παρόλη τη (σχεδόν και σίγουρα επιτηδευμένη) συνωνυμία τους…
Μετά από κει και πέρα έχουμε ήχους και κομμάτια που έχουν punk στοιχεία, progressive (ναι, παντού υπάρχει ένας κρυμμένος Steven Wilson) στοιχεία και όλα αυτά αναμεμειγμένα αρμονικά με το χαρακτήρα του indie που χαρακτηρίζει τη μπάντα.
Προσωπικά το δίσκο τον ευχαριστήθηκα και χάρηκα ιδιαίτερα που ανέλαβα αυτό το project καθώς ταιριάζει στα ιδιαίτερα γούστα μου. Αν πρέπει να βρώ ένα αρνητικό σώνει και καλά, (γιατί τι σκατά κριτική κάνουμε εν τέλει;) θα πω πως θα ήθελα στο επόμενο άλμπουμ τον τραγουδιστή πιο διαβασμένο στο τομέα της προφοράς της αγγλικής γλώσσας, πράγμα πολύ σπάνιο για Έλληνα τραγουδιστή… Δεν το έχουμε το ρημάδι το γλωσσικό και αν δεν είσαι ο Σάκης από τους Rotting Christ, η cult προφορά ΔΕΝ είναι προτέρημα!
Οι σκέψεις είναι πάντα ίδιες, πώς είναι δυνατόν με ΤΟΣΕΣ μπάντες σε ΤΟΣΟ υψηλό τεχνικό και καλλιτεχνικό επίπεδο, πλέον, η χώρα μας να μην είναι υπερδύναμη στον χώρο του πενταγράμμου; Τρώμε τα παιδιά μας; Μας τρώει το ψώνιο του θεοποιείν το κάθε τι ξενόφερτο και του πτύειν το εγχώριο; Αναπάντητα και ρητορικά τα ερωτήματα αλλά τροφήν διά σκέψιν που με μια Βεργίνα στο χέρι και τη μουσική των Duoyu γίνονται όλο και πιο γοητευτικά…. Ειδικά στη σκέψη ότι σε δύο μήνες από τώρα θα μπορούμε αυτό το άλμπουμ να το έχουμε και στη δισκοθήκη μας, καθώς τέλη Απρίλη κυκλοφορεί και σε 300 συλλεκτικά βινύλια! Βουρ στον πατσά λοιπόν, καλοφάγωτοι και πάντα τέτοια μάγκες!
https://duoyuband.bandcamp.com/album/duoyu
777 
