Το εγχείρημα ήταν εξ’ αρχής δύσκολο και όχι συνηθισμένο. Και πως να είναι άλλωστε, όταν οι 2 δίσκοι, απείχαν μεταξύ τους το εξωπραγματικό διάστημα των 28 ετών! Σαν να μην έφταναν αυτά, αλλαγή στο venue πολύ κοντά στο show και απουσία 2 μόνιμων μελών της μπάντας, αν και για ευχάριστες αφορμές βέβαια, όπως είναι π.χ. ο ερχομός μιας νέας ζωής.
Το άγχος, όπως μου ανέφερε ο Κώστας Κυριακίδης, επήλθε φυσιολογικά. Ε και; Το set ουδόλως επηρεάστηκε και αυτή ήταν γενικότερη αίσθηση. Και τί set; Πάνω από 2 ώρες, “ποτισμένες” και με τα 18 κομμάτια που αποτελούν τα “Silk Under The Skin” και “The Borders of Light”. Η μπάντα επέλεξε και κατάφερε να μην αφήσει κανένα παράπονο και σε κανέναν.
Ο χώρος γέμισε, το κοινό φαινόταν ότι αδημονούσε για την επανεμφάνιση του group, μετά τον Οκτώβριο του 2006, ως support τότε στους Winger. Φυσικά ο ηλικιακός μέσος όρος, δεν ήταν…Πανεπιστημίου! Ενδεικτικό άλλωστε της αξίας και αναγνώρισης του group στον Ελληνικό χώρο, που είναι αντιστρόφως ανάλογες, της μέχρι τώρα ποσοτικής παραγωγής τους.
Η έναρξη δυναμική, με μία από τις καλύτερες συνθέσεις του νέου album το “One lifetime” και συνεχίζοντας με το “Nobody Fills The Loneliness”, ένα ακόμα κομμάτι που ξεχωρίζει από το νέο πόνημα. Εναλλαγή σε εποχή και ήχο και ακολουθούν τα “Irene” και “Journey of No Return”, βυθίζοντας το κοινό, σε μια νοσταλγική έξαρση αλλά και ενθουσιασμό, συνεπικουρούμενα από τον εξαιρετικά καλό ήχο, συντελώντας όλα μαζί σε ένα μοναδικό event.
O Chris Dando ήταν μεστός στην σκηνή, με απλότητα αλλά και με εξαιρετικές φωνητικές δυνατότητες, ανταποκρινόμενος σε όλα τα διαφορετικά είδη τραγουδιών αλλά και των διαφορετικών εποχών, που μας συντρόφευαν σε αυτό το μουσικό ταξίδι, και υποστηρίχθηκε άψογα από τη Stephanie Flowers (aka Mrs Kyriakidis), επικεντρωμένη στα δεύτερα φωνητικά, σεμνά δεσπόζουσα φιγούρα στην άκρη της σκηνής. Ευσεβής πόθος, θα ήταν να είχε και πλήκτρα μπροστά της, όπως στο video clip του “Chimera”, για μια “ζωντανότερη αναπαράσταση” του ήχου, κυρίως των κομματιών του “Silk Under The Skin”. Συνολικά η μπάντα επέδειξε μεγάλο και έκδηλο σεβασμό για το κοινό, ενώ φάνηκαν και οι ίδιοι να το απολαμβάνουν. Κάτι που δεν είναι κανόνας πάντα.
Η συνέχεια αποτελούταν από μια ακόμη τετράδα συνδυασμό παρελθόντος-παρόντος. Το μελωδικό “Night Time Angels”, το πιο δυνατό του νέου album “Distressed and Powerless”, ακολουθούμενα από το “Broken Vows” και το ¨Second Advent”, που η αλήθεια είναι ότι ήταν το δεύτερο, μετά το “Journey”, που νοστάλγησα (παράδοξες ίσως επιλογές) τη φωνή του Γιώργου Φλωράκη, ίσως ακόμη και σαν σύμπραξη με τον Chris σε μια σκηνή από το μέλλον (ακούει ο Κώστας;).
Οι ρυθμοί προσωρινά έπεσαν, με το θρυλικό “Heroes don’t Cry” και το διάχυτα νοσταλγικό “The Road you’ ve taken”, ενώ στη συνέχεια άλλη μια “διαφορετική απόδοση” του Chris, στο “blues-ish” “Losing My Mind” και πριν μια εκ νέου επιστροφή στις ρίζες με το “Fever”. Το “Out of Reach” που ακολούθησε, μοιάζει σαν γέφυρα ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν, λίγο νωρίτερα από την πιο συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή της βραδιάς. Τα “The Borders of Light” και “Solitude of Pain”, ήταν ένα φόρος τιμής σε όσους έφυγαν και ιδιαίτερα στον παιδικό φίλο του Κώστα, Χρήστο Παπαθανασίου. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Το “Borders”, με έντονη την αναφορά στιχουργικά στην Αρχαία Ελλάδα και την ξεχωριστή στιγμή, όπου ο Chris τραγουδά (επιτυχημένα) στα Ελληνικά!
“Σαν ξανοιχτείς μέσα στης Στυγός τα βαθιά νερά, σαν εραστής αγνός της νύχτας της παντοτινής, κι όταν διαβείς την παραμεθόριο του φωτός θα ‘ρθω εγώ να σε βρω στου ονείρου τις πηγές.”
Φυσικά άκρως “Ελληνίζων” και το “Chimera”, ότι πιο κοντινό σε headbanging στιγμή για τους παριστάμενους “ώριμους λαιμούς”. Με το “Just like a dream” και ακόμα ένα γύρισμα back to the past, ακούσαμε το “Good Night”, αλλά φυσικά ο τρελαμένος με τη ζέστη (!!!!) και ανυπόμονος να γυρίσει στο κρύο, Chris, χωρίς καν αποχώρηση από τη σκηνή, μας ανακοίνωσε το αναμενόμενο. Ότι δεν ήρθαν τόσα μίλια μακριά, χωρίς να έχουν στις αποσκευές τους τη μεγαλύτερη επιτυχίας έως τώρα τουλάχιστον του group. “Street girl” και το άτυπο encore, απογείωσε τους πάντες.
Συμπέρασμα; Ήταν μια ξεχωριστή βραδιά, έντονα συγκινησιακή και αρκούντως “ιστορική”. Η Ελληνοβρετανική σύμπραξη, αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά “φλεγματική”. Αφήνει αντίθετα πολλές προσδοκίες για το μέλλον, μετά και το τελευταίο studio project.
Ο Κώστας Κυριακίδης και η “φρέσκια” παρέα του, άφησαν υποσχέσεις για περισσότερα όμορφα πράγματα studio ή live.
Nobody fills the Loneliness, but good music surely does…
Can we have some more please?
Setlist
1. One Lifetime
2. Nobody Fills The Loneliness
3. Irene
4. Journey of No Return
5. Night Time Angels
6. Distressed and Powerless
7. Broken Vows
8. Second Advent
9. Heroes don’ t Cry
10.The Road you ‘ve Taken
11.Losing My Mind
12.Fever
13.Out of Reach
14.The Borders of Light
15.Solitude of Pain
16.Chimera
17. Just Like a Dream
18.Street Girl
791 
