Δυο χρόνια και κάτι πέρασαν από τότε που είδα τον Kory Clarke και την παρέα του ζωντανά στην Death Disco. Ήταν Δεκέμβρης του 2015 και θυμάμαι πως πέρασα περίφημα, οπότε αφού μου το επέτρεψε το πρόγραμμα εργασίας μου, σκέφτηκα “ας κατέβω πάλι τα γνώριμα σκαλοπάτια”.
Με χαρά διαπίστωσα πως το χρονοδιάγραμμα τηρείται κατά γράμμα και όταν έφτασα λίγα λεπτά μετά τις 21:30 οι Λαρισαίοι Dreamrites είχαν ήδη καταλάβει τη σκηνή. Δεν έχω μεγάλη σχέση πλέον με το κλασικό heavy metal και η αλήθεια είναι πως ήμουν προκατειλημμένος με το τι θα δω. Όμως η ακομπλεξάριστη στυλιστική εμφάνιση των χειριστών εγχόρδων των Dreamrites, με έκανε αμέσως να τους συμπαθήσω.
Μπλουζάκια με κομμένα μανίκια και οι τρεις, ο ένας κιθαρίστας με πορτοκαλί animal print κολάν και μπλουζάκι Twisted Sister, σαν να παίζει με τους Steel Panther, o δεύτερος με κολάν ποδηλατικό και Iron Maiden, ενώ ο μπασίστας με σωλήνα μαύρο τζην, old school μουστάκι και Mercyful Fate. Απολάμβαναν αυτό που έκαναν χωρίς να τους ενδιαφέρει η έλλειψη μεγάλου κοινού (οι παρευρισκόμενοι θα παίζαμε μίνι πρωτάθλημα 5X5 σίγουρα), που δεν φάνηκε να τους πτοεί.
Η μεγάλη τους ηχητική σχέση με τους τεράστιους Iron Maiden έκανε τα πράγματα πολύ εύκολα για τα, όχι συνηθισμένα πλέον στον ήχο αυτόν, αυτιά μου και η φωνή του φίλου μας ήταν αρκετά καλή για να το κάνει όλο αυτό ακόμη πιο ελκυστικό, αφού φαινόταν να ξέρει και πως να χρησιμοποιεί το μικρόφωνο προς όφελος του. Ο ήχος σε γενικές γραμμές ήταν καλός, αλλά η έλλειψη σωμάτων να απορροφήσουν συχνότητες, δημιουργούσε κάπου κάπου ηχώ.
Η δεύτερη μπάντα στη σκηνή, Restless Ocean, ήταν πιο κοντινή σε ύφος με τους Warrior Soul, παίζοντας ένα γκαραζάτο rock ‘n’ roll για τούς φίλους των Hellacopters σαν και εμένα, εκτελώντας μάλιστα και μια όμορφη διασκευή στο “Rainy Days Revisited”. Τρία άτομα στη σκηνή, χωρίς ιδιαίτερη κίνηση όμως, αλλά με όμορφα κομμάτια, τα οποία σύντομα θα παρουσιαστούν ως ντεμπούτο album. Καλό ρυθμικό δέσιμο, φωνή μπάσα και τίγκα στο γρέζι, με τα κομμάτια να ακουμπούν την αισθητική των Dead Moon και Pierced Arrows αρκετές φορές, κάνοντας την κατάποση μπίρας εύκολη υπόθεση. Θετικότατη η άποψη μου για τους Restless Ocean και θα περιμένω να τους δω ακόμη μια φορά, ελπίζοντας σε ακόμη καλύτερο ήχο.
Η ώρα πέρασε με πηγαδάκια και μπουρδολογίες, και ξάφνου το πάρτι άναψε με αρκετό κόσμο να έχει μαζευτεί πλέον στο ΑΝ. O Kory Clarke ανέβηκε τρέχοντας στη σκηνή μετά από μια μικρή μουσική εισαγωγή των συνεργατών του, κρατώντας ένα μισογεμάτο μπουκάλι βόντκα.
Η αρχή γίνεται με το “American Idol”, παίζοντας εν συνεχεία άλλα πέντε κομμάτια από το πρόσφατο album της μπάντας, “Back On The Lash”. Ο Kory Clarke με μακρυά μαλλιά να θυμίζουν Bon Jovi, με έντονη την αναγνωρισμένη αλητεία του, μοιράζει κωλοδάχτυλα προς όλες τις κατευθύνσεις και το pit αρχίζει να διασκεδάζει ουρλιάζοντας στίχους.
“Burning Bridges” και “Bad News (Rock N’ Roll Boyfriend)” από το “Destroy The War Machine” album, “Rocket Engines” και “Generation Graveyard” από το “Space Age Playboys”, χαμός με το “Love Destruction” και ο πάντα νέος Kory χοροπηδάει και πέφτει συνεχώς με τα γόνατα στη σκηνή.
Αγαπημένη μου στιγμή είναι πάλι το “The Losers”, κομμάτι που με είχε στιγματίσει στα 90s. Ο ήχος καλός, αλλά η μπάντα έχανε τη συνοχή κάποιες φορές (φάνηκαν λίγο απροβάριστικη), αλλά κανέναν δεν πείραξε αυτό. Στην τελική στο punk δεν χρειάζεται όλα να είναι τέλεια. Η ανυπαρξία του τέλειου είναι η όλη γλύκα αυτής της μουσικής και ο Kory Clarke όχι μόνο το ξέρει αλλά δίνει όλο του το είναι σε αυτό. Η ταλαιπωρημένη με τα χρόνια φωνή του έχει γίνει τόσο άγρια όμορφη που σε κάνει να πιστεύεις πως αυτή είναι η δεύτερη καλή περίοδος του τύπου.
H setlist φτιαγμένη με κομμάτια από σχεδόν όλη τους την καριέρα, χωρίς να λείπει και η διασκευή στο “Moonage Daydream” του David Bowie και το προσωπικό του “Payback’s A Bitch”, που μαζί με το “Charlie’s Out Of Prison” έκλεισαν το δίωρο πρόγραμμα των Warrior Soul.
Ένας εκκεντρικός καλλιτέχνης, επιτομή της punk κουλτούρας (συμπέρασμα βγαλμένο από τη συμπεριφορά του και τη συνεργασία του με τους διοργανωτές), που δεν θα τα παρατήσει επειδή πέρασαν τα χρόνια ή επειδή άλλαξε η φωνή του. Όσο έχει ψυχή, θα μας ευχαριστεί και θα μας κάνει πολύτιμη παρέα με την παρουσία του. Ναι, το An Club δεν γέμισε, αλλά ποιος νοιάζεται; Εμείς εκεί περάσαμε ωραία!
Setlist
——–
American Idol
I Get Fucked Up
Back On The Lash
Black Out
I’ve Got The Rock
Further Decay
Burning Bridges
Bad News (Rock N’ Roll Boyfriend).
Rocket Engines
Generation Graveyard
Ass Kickin’
Love Destruction
Ghetto Nation
The Wasteland
Punk And Belligerent
Downtown
The Losers
Jump For Joy
Moonage Daydream (David Bowie cover)
Payback’s a bitch
Charlie’s Out Of Prison
Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση
716 
