Αρχές δεκαετίας του ’90 και τα πράγματα είναι κομματάκι διαφορετικά… Εφηβεία ,πρώτα ακούσματα και αγορά της πρώτης μου κασέτας (!!!!) (Alice Cooper-Poison). Κοπιαρισμένης βέβαια, πού τόσο χαρτζιλίκι ακόμα για γνήσια κυκλοφορία!
Στην τηλεόραση τα ερεθίσματα να έρχονται κυρίως από το θρυλικό ”Headbanger’s Ball”, τότε που το MTV, ήταν ακόμα μουσικό κανάλι και όχι αναπαραγωγέας reality ”σκουπιδιών” και έφτανε στους δέκτες μας ”ελεύθερα” χωρίς συνδρομή. Η αγάπη για το metal, γεννιόταν σε όλο και περισσότερους εφήβους σαν και τον γράφοντα. Για καλή μας τύχη θα ακολουθούσαν και τα Metal City, Metal Mania στην Ελληνική τηλεόραση, να μυήσουν ακόμα περισσότερους στο χώρο και να μας ”βυθίσουν” εντονότερα σε ένα ξεχωριστό ήχο, αλλά και τρόπο ζωής…
Μέσα από εκείνες τις ανωτέρω αναφερθείσες εκπομπές, έφτασε στα αυτιά μου και ο ήχος ενός Ελληνικού συγκροτήματος, που έμελλε να στιγματίσει ”μια ακόμη εφηβεία” και να αποτελέσει ένα από τα ιστορικότερα πλέον στον Ελληνικό χώρο groups, που επιστρέφει στη χώρα μας, σε μια back to the future εμφάνιση. Το όνομα αυτών Raw Silk.
Ήταν αλήθεια λίγα στην εγχώρια σκηνή τα συγκροτήματα που είχαν τέτοιο αντίκτυπο στο κοινό. Μια γύρα στα δισκοπωλεία της εποχής, θα σε έφερνε ”αντιμέτωπο” με ένα βινύλιο της EMI με τυπωμένο το έτος 1990, που πλέον αποτελεί ένα από τα ”άγια δισκοπότηρα” όσων αρέσκονται σε σπάνια συλλεκτικά κομμάτια…”Silk Under The Skin”, ο τίτλος…
Η παρέα τότε, είχε στα drums τον Κώστα Κυριακίδη, ιδρυτικό αλλά και μοναδικό μέλος παρόν και στο νέο ”εγχείρημα”(στο κέντρο της φωτογραφίας), τον Γιώργο Φλωράκη (Lead Vocals-αριστερά), τον Δημήτρη Διακουμάκο (Bass,Backing Vocals-2ος από αριστερά), το Rory Χριστόπουλο (Keyboards, Backing Vocals-δεξιά) και τον Μάριο Ζάρκο (Guitars-2ος από δεξιά).
Στο οπισθόφυλλο του δίσκου, θα συναντήσεις ονόματα όπως του Γιάννη Κουτουβού, που έβαζε το λιθαράκι του στην προώθηση του hard rock μέσω της κρατικής τηλεόρασης, αλλά και του αξέχαστου Μάνου Ξυδούς, σεβαστού στον χώρο του εγχώριου εναλλακτικού ροκ ήχου.
Το εγχείρημα, πρωτοπόρο και απαράμιλλα γοητευτικό. Ο καλώς εννοούμενος ”ερασιτεχνισμός”, θα τολμούσα να πω, της εποχής, ήταν η γενεσιουργός αιτία ενός διαμαντιού που θα έφτανε να την σηματοδοτήσει και να μας κάνει να νοσταλγούμε αφάνταστα, αντίστοιχους ”ήχους” βαθιά χαραγμένους στη μνήμη και τα ακουστικά μας νεύρα.
Η Raw Side, ξεκινάει με το ”Social Advent”, που σε απογειώνει σε μια ”συγχορδία” από κιθάρες και πλήκτρα και σε ”γρονθοκοπεί” σαν τον Rocky Balboa. Κάποιοι ίσως μιλήσουν για επιρροές και συγκρίσεις, αλλά τί σημασία έχει η παρθενογένεση, όταν η ”συνουσία” οδηγεί σε ”οργασμό”.
Το ”Journey of no return” είναι η αρμονική και ιδανική συνέχεια, παίρνοντας τη σκυτάλη από το σημείο που τελείωσε ο ”πρώτος γύρος”. Τα χτυπήματα στα πλήκτρα κατά την εισαγωγή, ”μαχαιριές εποχής”. Στιχουργικά ξεχωριστή στιγμή, κορυφαία ίσως. ”There was a time when love was the solution” … now… ”A Journey with no return”. Προφητικές αποχρώσεις νοσταλγικών εξάρσεων, επίκαιρων ή μη;
Για τη συνέχεια ”Irene”. Θα μπορούσε να είναι το ”Street Girl”, αντί του ”Street Girl”, με την …καλή έννοια. Ισάξιο αλλά διαφορετικά όμορφο. Με ασταμάτητο ρυθμό, χαρακτηριστική και αντιπροσωπευτική στιγμή του group.
Την πρώτη πλευρά του album, κλείνει το ”Heroes don’t cry”. Μια επική, εντός ή εκτός εισαγωγικών, μπαλάντα, την οποία προσωπικά θεωρώ ισάξια αν όχι καλύτερη από αντίστοιχες ή μη, ξένων συγκροτημάτων. Αποτελεί μία από τις καλύτερες ομολογουμένως στιγμές των Raw Silk και γεννά σίγουρα απορίες, ως προς το τί έφταιξε, ή δεν συνετέλεσε στο μεγάλο άλμα προς Βορρά και Δύση.
Silk side και ”Street girl”. Τί να πεις για την πιο γνωστή στιγμή του group, αλλά και ένα από τα ”Stigmata of an era”, όσον αφορά στα εγχώρια ”μουσικά προϊόντα”. Δεν ξέρω αν είναι ταιριαστό, αλλά πιστεύω έγραψε τα ονόματα των 5 εκείνων μουσικών, εκτός από τον τοίχο του οπτικοποιημένου τραγουδιού και σε αυτόν της εγχώριας σκηνής για πάντα.
Το ”Just like a dream”, είναι το δεύτερο συνεχόμενο τραγούδι όπου ο Rory Χριστόπουλος, βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή μέσω των πλήκτρων του, σφραγίζοντας ανεξίτηλα αυτά τα δημιουργήματα. Μια δική του στιγμή, στην παράσταση μιας παρέας, που σε αυτό το δίσκο έδεσε άψογα.
Τα δυο τελευταία κομμάτια, έρχονται να κλείσουν με τον καλύτερο τρόπο, έναν ξεχωριστό δίσκο. Διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά συνάμα σε μια αρμονική ακολουθία. Το δυναμικό και δυνατό ”Broken vows” με το ξεχωριστό του solo και το πιο αργό αλλά εξόχως σαγηνευτικό και ουδόλως υστερήσαν ”Fever”.
Σίγουρα κάποιος που θα διαβάσει, θα αναρωτηθεί… Τί μας περιγράφει τόση ώρα; Μήπως στο εξώφυλλο ή κάπου στους δημιουργούς των ανωτέρω, γράφει Black Sabbath ή Dave Mustaine ή δεν ξέρω κι εγώ τί; Δεν είναι απαραίτητο φίλε αναγνώστη. Την ιστορία την γράφουν οι στιγμές. Οι σημαντικές, υποκειμενικά όμορφες ίσως στιγμές, τόσο διαφορετικές αλλά συνάμα σεβαστές από την διαφορετική οπτική γωνία του καθένα πιστού σε αυτόν ή σε κάποιο παρόμοιο του ήχο, βαθιά χαραγμένες όμως στη μνήμη και εξόχως ιδιαίτερες.
Οι Raw Silk, με το ”Silk Under the Skin”, δημιούργησαν μια τέτοια μικρή για κάποιους, μεγάλη για άλλους, ξεχωριστή μουσική στιγμή, σε ένα μικρό μέρος της Γης, που αγαπά σταθερά και με ”φανατικά θρησκευόμενη” στάση τον ξεχωριστό αυτό ήχο, που από την πλευρά τους πρεσβεύουν.
1234 
