Πρόκειται για το σχήμα που φόρμαραν δυο βετεράνοι της ευρωπαϊκής extreme metal σκηνής, ο θεούλης drummer Per Moller Jensen (πρώην The Haunted στα, έως το 2012, αριστουργήματά τους) και ο Michael Skovbakke των Δανών death metallers Konkhra, μια μπάντα που εξ αρχής να σου δηλώσω ότι δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το μουσικά θηριώδες παρελθόν τους.
Με το line up να ολοκληρώνουν οι Josh Tyree στα φωνητικά και ο Andreas Holma (Hypocrisy, Scar Symmetry, Soilwork) στο μπάσο, οι Road To Jerusalem επιδίδονται σε παλιακό hard rock που κυρίως τείνει προς τη ’70s εποχή του με απόλυτα φιλτραρισμένες όσο και τολμηρές, ανέλπιστες επιρροές που απαντώνται σπανίως από τα νεοκυματικά groups.
Αναμενόμενα φοβερό το drumming του Jensen που μάλλον θέλει να αποδώσει φόρο τιμής στον μεγάλο Jason Bonham, γεμίζει με φοβερές ιδέες το background με έναν στοιχειωτικό doom τρόπο με τη συνοδεία των φοβερών μπασογραμμών του Holma, ο Skovbakke παράγει ψυχεδελικές μελωδίες με λεπτεπίλεπτες φράσεις και παλιακά, “λαμπάτα” solos αναμειγνύοντας τον David Gilmour, τον Steve Rothery και τον Jimmy Page και εξαιρετική η ερμηνεία του Tyree, ένα καλό λαρύγγι αυθεντικής χροιάς, σαν ένας Eric Wagner (Trouble) το ξημέρωμα, μετά από μια νύχτα πλήρους κραιπάλης με αλκοόλ και τσιγάρα.
Το υλικό του “Road To Jerusalem” είναι εφευρετικότατο και πανέξυπνο και οι συνθέσεις είναι αυτοτελείς οντότητες που περικλείουν η καθεμία ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Συνθέσεις σαν το “Andromeda’s Suffering” το οποίο ακούγεται σαν να παίζουν οι Led Zeppelin με έναν βραχνιασμένο Plant, το “Under Your Skin” που ενσωματώνει τη φιλοσοφία του Alice Cooper-ικού θεατρικού rock, το “Village”, ένα πάρα πολύ καλό ρυθμικό prog κομμάτι που θα έλεγα ότι είναι μάλλον η παρουσίαση της μουσικής ταυτότητας των Road To Jerusalem χωρίς εμφανείς παραπομπές, μια καθ’ όλα αυθεντική πρόταση που το μόνο που μου έφερε στο νου είναι οι Νορβηγοί θεοί Ansur και το debut των δικών μας prog ηρώων Akritas, τα “Widowmaker” και “Behold in Now” τα οποία είναι ένα alter ego της ιδιαίτερης jazz των The Mars Volta (κάτι άκουσα για reunion των θεότρελης αυτής μπάντας), το σπουδαίο “Poison Ivy”, ένα μεγάλο “χαίρε” προς τους αμερικανούς doomsters Trouble, το “Ragtime Woman” που το θεώρησα ως την απάντηση στο “Eclipse” των Pink Floyd του “The Dark Side Of The Moon” (και ενορατικά θα ήθελα πολύ να το ακούσω σε μια υποθετική version στην οποία πίσω από το μικρόφωνο θα ήταν η θεά Elin Larsson των Blues Pills), το “Them”, που θα μπορούσε να υπάρχει σε δίσκο του Glenn Hughes με τη soul / low groov-α και το ρυθμικό πήγαιν’ – έλα του και στο “Jack O’ Diamonds”, έναν “αρραβώνα” της Black Sabbath αισθητικής και του Coverdale-ικού λυρισμού.
Τέλεια και η δουλειά του Tue Madsen (Rob Halford, Meshuggah, Heaven Shall Burn) πίσω από την κονσόλα παραγωγής, το album ακούγεται ιδιαίτερα φρέσκο χωρίς να παραλείπει να σε κρατάει στο ’70s πνεύμα σε όλη τη διάρκειά του.
Τελικώς, οι Road To Jerusalem αποδεικνύονται με το “καλημέρα” σαν ένα από τα μεγάλα next big thing της σύγχρονης revival (οξύμωρο ε;) rock σκηνής, προσφέροντας έναν άριστο δίσκο. Τραγούδια υψηλοτάτου ενδιαφέροντος και αυθεντικότητας που ταυτόχρονα θέτουν σε λειτουργία και την ψυχοπάλη του νου αλλά και τη ψυχαγωγική δεκτικότητα του λαρυγγιού. Ένα χωροχρονικό “σημειωτόν” από παρελθοντική μουσική σε μια έξοχη prog συνθετική βάση. Πολύ καλό album, το θέτω στα υποψήφια για τα καλύτερα της χρονιάς, όσο νωρίς και να είναι για κάτι τέτοιο.
http://www.roadtojerusalemband.com
https://www.facebook.com/roadtojerusalemband/
798 
