23/03/2017… Κυκλοφορία των εισιτηρίων για το ευρωπαϊκό σκέλος της Worldwired Tour των Metallica. Με τελευταία φορά που τους είχα δει να είναι το Sonisphere του 2010 και με τις πιθανότητες να τους δούμε στα μέρη μας, ε, πώς να το κάνουμε, δεν είναι κ υπέρ μας, πάρθηκε η απόφαση. Τηλεφώνημα σε φίλους και μπήκε το νερό στο αυλάκι… “Πάμε Πολωνία; Άκυρο ξεπούλησε… Πάμε Πράγα; Άκυρο ξεπούλησε…” Οπότε; Bologna it is που λένε και στο χωριό μου και τα κλείσαμε!
326 μέρες, νομίζω δεν χάνω κάποια. Ούτε όταν ήμουν φαντάρος δε μετρούσα με τόση προσμονή μέρες. Πέρασαν, άλλες φορές νόμιζα γρήγορα, άλλες αργά. Η τελευταία εβδομάδα νομίζω είχε 12 μέρες περίπου.
12/02/2018 και η μέρα έφτασε. Μία ανυπομονησία από το ξύπνημα χωρίς προηγούμενο. Μια τυχαία συνάντηση με τον James στο Μιλάνο λίγες μέρες πριν ήταν το ορεκτικό. Μετά από τέσσερις μέρες Ιταλία, με ήλιο και αρκετά καλές συνθήκες, 2 με 3 βαθμούς στα καλά της η θερμοκρασία, 0 με χιονόνερο, ό,τι πρέπει για να στηθείς στην ουρά. Φτάνοντας στο στάδιο κατά τις τέσσερις, η ουρά άγγιζε τα 200 μέτρα. Οι πύλες άνοιγαν έξι, το κρύο να δίνει πόνο, η διάθεση στην ουρά μιας παρέας 10-12 Ελλήνων στα ύψη (μόνο εμείς δηλαδή ακουγόμασταν). Το εντυπωσιακό ήταν ότι παρά τον πολύ κόσμο και τη μεγάλη ουρά, από τη στιγμή που άνοιξε η πόρτα σε περίπου μισή ώρα, ήμασταν μέσα στο Unipol Arena.
Η ώρα φτάνει εννιά και όπως έλεγε το πρόγραμμα, τα μεγάφωνα να συνεχίζουν να παίζουν μουσική με τους Slipknot να έχουν την τιμητική τους. Πουθενά όμως το “it’s a long way to the top (if you wanna rock and roll)”. Όσο περνά η ώρα νιώθεις έναν ηλεκτρισμό να γεμίζει το venue, ακούγεται η φωνή του Bon Scott και ξέρεις, μετράμε αντίστροφα! “Ecstasy of gold”, Morricone στην Ιταλία. O κόσμος στο κλίμα από την αρχή, εισαγωγή, Hardwired… Ξεκινάμε!!!
Οι πρώτες φάπες είναι γεγονός, μάλλον έπαιξε τον ρόλο του ότι πολλά παιδιά μπροστά ήταν από το #hellasmetallica club και έδωσε μια αίσθηση ελληνικού live σε κάτι που πιστεύαμε ότι θα απέχει πολύ. Ο Άτλαντας επιβαλλόταν να σηκωθεί και το έπραξε άμεσα συνεχίζοντας από εκεί που μείναμε! Η μπάντα δείχνει σε τρελά κέφια, όπως σε όλη τη περιοδεία φέτος. “Three Simple Words” ακολουθούν, καθώς ο James ρωτάει αν θα μπορούμε να είμαστε τόσο “ενεργοί”, όχι μόνο στα νέα κομμάτια αλλά και στα παλιά… “Seek and Destroy” και χάνει το παιδί τη μάνα (θα επανέλθω σε αυτό).
Αν μου έλεγες πριν το live, ποιο κομμάτι ξέρεις ότι δε θα παίξουν, το “Shortest Straw” θα ήταν σίγουρα μέσα σε αυτά που θα επέλεγα, αλλά με τον μέγα κοντό και τον Het ποτέ δεν ξέρεις! Ακουστική στο stage, άρα ξέρεις ότι ο James θα μας δώσει ή “Fade to Black” ή “Unforgiven”… Μας έδωσε το πρώτο, σε μια ανάσα που χρειαζόμασταν όλοι θεωρώ.
Επιστροφή στο “Hardwired To Self Destruct” με τα τύμπανα των υπολοίπων να κυκλώνουν τα Tama του Lars. “Now that we’ re dead”, λοιπόν με το drum solo στο τέλος να δείχνει πόσο έχουν προσέξει την παραμικρή λεπτομέρεια καθώς ο Lars συγχρονίζει τους υπολοίπους άψογα. Η κατάσταση έπρεπε να βαρύνει και ο πιο άμεσος τρόπος ήταν να φέρεις ένα τέρας της αβύσσου. Αναφορά στο Cthulu και “Dream no More”. Εκεί βέβαια κατάλαβα ότι πολύ δύσκολα θα ακουστεί το “Spit Out the Bone” απόψε, αλλά χαλάλι τους. Ο Rob δίνει το σύνθημα να χτυπήσει η καμπάνα! “For Whom the Bell Tolls” και η βραδιά ούτε καν στη μέση της.
Ένα από τα κομμάτια που ελπίζω να γίνει κλασικό και να μονιμοποιηθεί στη setlist, είναι το “Halo on Fire” και όπως έδειξε η ανταπόκριση του κόσμου δεν είμαι ο μόνος. Ακολουθεί λίγο τζαμάρισμα από τον Rob και τον Kirk, υπό τους ήχους του Volare, λόγω εντοπιότητας θεωρώ. Ο Rob έρχεται μπροστά μας και αποδίδει φόρο τιμής στον ΤΕΡΑΣΤΙΟ CLIFF, ένα μέρος του Anaisthisia με συνοδεία εικόνων του Cliff στα μόνιτορ. Να φανταστείς πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που μιλάνε για τον Rob λες κ είναι κάποιος τυχαίος. Πάντα θα με ξεπερνάει αυτό.
Η ώρα της διασκευής έφτασε Και το “Helpless” ξεκινάει. Aκριβώς έτσι μας έχουν από το πρώτο κομμάτι.. Αβοήθητοι, έρμαια στη μηχανή που λέγεται Metallica. “Creeping Death”, “Moth Into Flame” (με τα Moth drones να το απογειώνουν) και “Sad But True”, ακολουθούν με τους τύπους να μη λένε να μας αφήσουν τα μούτρα που μας έχουν αρπάξει, για να ακολουθήσει μια δυάδα που όσο hater και να είσαι δεν μπορείς να μη δεχτείς. “One” και “Master of Puppets” συνεχόμενα, για να είμαστε σίγουροι ότι ο σβέρκος θα υπολειτουργεί κάποιες μέρες.
Έρχεται το encore το οποίο ξεκίνησε με το Sp… Mπααα… Mε το “Battery” και τον James να ρωτάει αν υπάρχει ζωντάνια στη Μπολόνια, και πιστέψτε με, υπήρχε. Η κατάσταση ηρέμησε με το “Nothing Εlse Μatters”, άλλωστε έπρεπε να ηρεμήσουμε λίγο, μεγάλοι άνθρωποι. “Enter Sandman” για το τέλος έτσι για να έχουμε να πάμε σπίτια-δωμάτια μας. Ειδική αναφορά στη Mika, 8 ετών και την έφεραν να δει το πρώτο της live, κάτι που θα ονειρευόμουν να κάνω!
Ναι, είμαι fan από όταν τους άκουσα, που ήμουν 13 στα 14. Ναι. ακόμα είμαι στα 36 μου. Ναι ,ακόμα και όταν άκουγαν τα πάντα για οτιδήποτε έκαναν. Αλλά… Αυτή η μπάντα είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή που ανεβαίνει στη σκηνή, συμπληρώνει δύο ώρες εκεί, σε αρπάζει από τα μούτρα και δεν θες να ακούσεις το “goodnight” στο τέλος.
Για όσους ήμασταν εκεί, ήταν εμπειρία ζωής, για τους Metallica ήταν Δευτέρα.
Κείμενο/ φωτογραφίες: Θοδωρής Αναγνωστόπουλος
617 
