.jpg)
Βράδυ Παρασκευής και βρίσκομαι να κατεβαίνω την Ηπείρου με προορισμό το ΚΥΤΤΑΡΟ και το live reunion των Fragile Vastness. Όλη η παρακμή του κέντρου της Αθήνας κλείνει πίσω από τις πόρτες του μαγαζιού και βρίσκομαι σε ένα χώρο με γνώριμα πρόσωπα και οικείες εικόνες: μακριά μαλλιά, t-shirts με στάμπες από μπάντες και κυρίαρχο χρώμα των ενδυμάτων το μαύρο.
Είναι λίγο μετά τις 9 και η αλήθεια είναι πως ο κόσμος είναι ανησυχητικά λίγος, αλλά ξέρω πως βρισκόμαστε στην Ελλάδα και οι περισσότεροι θα έρθουν λίγα λεπτά πριν το live. Αναζητώ την κατάλληλη θέση να μπορώ να βλέπω άνετα και περιμένω στωικά να φτάσουν οι δείκτες του ρολογιού στις 10.00 μ.μ. όπου και θα ανέβει στη σκηνή η πρώτη μπάντα.
Προβλέψιμα ως εδώ όλα, ο κόσμος άρχισε να αυξάνεται όταν όμως η ώρα πήγε 10.00 μ.μ. στο ΚΥΤΤΑΡΟ ήμασταν περίπου 200 με 250 άτομα πράγμα που δεν περίμενα να σας πω την αλήθεια αλλά από την άλλη αρκετά καλό για εμάς μιας και μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε τη συναυλία με άνεση.
Ανεβαίνουν στη σκηνή οι THELEMITE μια τετραμελής μπάντα που φάνταζε φερμένη από τα 90’s τουλάχιστον στιλιστικά. Το πρώτο κομμάτι αν δεν κάνω λάθος ονομαζόταν Bloom to passion και δεν μπορώ να πω πως με εντυπωσίασε, βέβαια, για να δικαιολογήσω και κάποια πράγματα ο τραγουδιστής μας ενημέρωσε ότι είναι η παρθενική τους εμφάνιση αλλά μου φάνηκε πως ίσως χρειάζονταν λίγο περισσότερο χρόνο στο να προετοιμάσουν το στήσιμό τους πάνω στη σκηνή, ειδικά του frontman που μου φάνηκε κάπως ξεπερασμένο και σίγουρα αγχωμένο. Ακολούθησαν κάποια τραγούδια από το άλμπουμ τους που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα στην αγορά. Σας αναφέρω κάποιους από τους τίτλους των τραγουδιών “Young Blood”, “Forever”, “Days and Night” καθώς και μία μπαλάντα που δεν μας είπαν τον τίτλο αλλά υποθέτω από το refrain ότι ονομαζόταν “THELEMITE”. Η αμηχανία έκδηλη και το γεγονός ότι ο τραγουδιστής/κιθαρίστας δεν έχει καθόλου καλή προφορά στα αγγλικά με έκανε λίγο να νιώσω πως ήταν πιο ερασιτεχνικό απ’ ότι θα έπρεπε, κάτι βέβαια που μπορεί να διορθωθεί με δουλειά, δουλειά, δουλειά.
Ανεβαίνοντας στη σκηνή οι SORROWS PATH στα λεπτά σιγής μέχρι να τακτοποιηθούν, μου πέρασαν οι σκέψεις από το μυαλό ότι μπορεί τελικά οι guests να μην ήταν τόσο καλή ιδέα, βλέπετε ήταν και η πρώτη φορά που θα τους έβλεπα live αλλά θα άκουγα και τα τραγούδια τους και είχα επηρεαστεί κάπως αρνητικά από τους προηγούμενους. Με τις πρώτες νότες αρχίζει δειλά δειλά το head banging και αρχίζω και εγώ να αφήνομαι στη μουσική τους να με παρασύρει στο “χαμό”. Τα 3 πρώτα κομμάτια “Empty eyes and blackened heart”, “Dirty same” και “The Beast (S.P.R.)” ήταν υπέρ αρκετά για να σβήσουν κάθε αρνητική ανάμνηση του προηγούμενου μισάωρου αλλά και να με κάνουν να προσέξω τόσο τις φωνητικές ικανότητες του τραγουδιστή όσο και το ταλέντο όλων των μουσικών με μία ιδιαίτερη προτίμηση στο drummer μιας και πραγματικά είναι ίσως από τους καλύτερους που έχω δει. Λίγο πριν ξεκινήσει το 4ο κομμάτι και έχοντας ήδη μπει στην ατμόσφαιρα του doom γίνεται η έκπληξη και ανεβαίνει στη σκηνή ο Bill Kolin (ex Clairvoyant, Sold Out) ο οποίος μας μάγεψε με ένα καταπληκτικό medley από τον Dio το οποίο θα το επικροτούσε και ο ίδιος αν άκουγε από εκεί ψηλά… Συνέχεια των doomsters με τα κομμάτια “Prostitute”, “Land of Illusions”, “Mr Holy” και έχει ανέβει στη σκηνή και η Eleni Daniel (η οποία είναι και guest στο τελευταίο τους album “The Rough Path Of Nihilism”). Στο “Queen of doom” ήταν που ήμουν πλέον βέβαιη ότι πρέπει να μάθω περισσότερα για αυτή την μπάντα και το τελευταίο τους κομμάτι “All love is lost” ήταν ότι έπρεπε για να μας επιβεβαιώσουν ότι “Doom rules eternally”.
Έχοντας πλέον χάσει την αίσθηση του χρόνου αφέθηκα στο να χαζεύω τους Fragile Vastness να στήνουν τη σκηνή τους, βλέποντας κιθάρες, μπάσα, ηλεκτρικό κόντρα μπάσο κλπ να γεμίζουν τη σκηνή. Οι πρώτες νότες αρχίζουν να μας ταξιδεύουν με το “Somewhere” προς ένα άγνωστο προορισμό που δεν με ενδιέφερε καθόλου ποιος θα ήταν μιας και ήμουνα σίγουρη πως θα ήταν κάπου στον κόσμο της μαγείας. Ο Γιώργος Εικοσιπεντάκης στα χρόνια που πέρασαν ανέπτυξε ακόμα περισσότερο τις φωνητικές του ικανότητες και οι υπόλοιποι μουσικοί κάθε άλλο παρά “σκουριασμένοι” ήταν! Όπως έπρεπε και η παρουσία του κιθαρίστα Γιάννη Μακρή που τον “δανείστηκαν” από τους ANORIMOI και από ότι φαίνεται θα τους συντροφεύει στα live τους μιας και η “χημεία” έκανε το θαύμα και δέσανε τόσο καταπληκτικά με την υπόλοιπη μπάντα σα να ήταν και εκείνος μέλος από τα παλιά. Το “Love and loss” συνεχίζει να μας θυμίζει πόσο καταπληκτικός δίσκος ήταν το Tribute to life και για τρίτο κομμάτι γυρίσαμε πίσω στο 2002 και στο “Weep no more”, μας μίλησαν για τη μέρα που θα έρθει “Ya va llegando el dia” όπου θα εκτιμήσουμε και εμείς το πόσο μπροστά είναι αυτή η μπάντα που στο 2005 και στο ελληνικό κοινό κατάφερε να δώσει μια πνοή ανανέωσης. Με το “What a shame” σκέφτηκα πόσο κρίμα θα ήταν να χάναμε μία τέτοια μπάντα από τη metal σκηνή, ενώ ακολούθησαν τα “Parasite” και “Don’t wake me up till I’m dead” όπου μας άφησαν όλους να τους παρακολουθούμε συνεπαρμένοι. Όγδοο κομμάτι και ο Εικοσιπεντάκης μας λέει ότι θέλει να τραγουδήσουμε όλοι μαζί του και η Εύη Κατσαμάτσα σπεύδει να παίξει τις πρώτες νότες από το “Gutter Ballet” (Savatage) για να αρχίσουμε όλοι ούτε λίγο ούτε πολύ να κουνάμε ρυθμικά το κεφάλι μας και να τραγουδάμε παρέα.
Η Εβελίνα Μιαούλη είναι στη σκηνή παρούσα όπως ήταν και στο tributetolifeκαι “συνόδευε” τον Γιώργο στα φωνητικά. “Gaia” και όλοι νιώσαμε την ενέργεια της μπάντας να κατεβαίνει από τη σκηνή και να μας αγκαλιάζει. “I want to do something that matters” ήταν το τρίτο κομμάτι από το τέλος και εκεί που παρατήρησα ότι ο Βαγγέλης Γιαλαμάς μας είχε αφήσει προ πολλού και είχε μπει τόσο πολύ μέσα στον κόσμο της μουσικής του που είχε γίνει προέκταση της κάθε νότας και του κάθε στίχου. Προτελευταίο τραγούδι το “I know it’s true” ακυκλοφόρητο κομμάτι από το 3ο album που μας υποσχέθηκαν και που απ’ ότι φαίνεται θα είναι τουλάχιστον ισάξιο των προηγούμενων (μπορείτε να το βρείτε στο youtube). Τέλος έκλείσαν με το “From East to West” και πραγματικά ήταν ένα livereunionπου μας ταξίδεψε σε όλα τα πλάτη και μήκη του κόσμου… Σίγουρα δεν το έχουν χάσει με τα χρόνια και σίγουρα όσοι δεν ήταν εκεί απλά έχασαν, η επανένωση πέτυχε και με το παραπάνω αν και κατά τη δική μου άποψη για να γίνει επανένωση πρέπει να έχει γίνει αποσύνθεση πράγμα που στους Fragile Vastness απ’ ότι φαίνεται δεν συνέβη ποτέ. Η πεντάδα (ή μήπως 6αδα πλέον;) των progstersμετά από ένα μεγάλο διάλειμμα επέστρεψε δυναμικά και εμείς ανυπομονούμε να δούμε τι μας επιφυλάσσουν για τη συνέχεια… Όσο για εσάς που δεν βρεθήκατε εκεί… WATCHOUTGUYS… THEY’REBACK!!!
Κείμενο: Άννα Δήμου
Photos: Raphael Aretakis
680 
