POEM: “Unique”

Το νερό έχει μπει στο αυλάκι. Μετά την πολύχρονη απουσία, τις αλλαγές προσώπων και την αγωνία όσων εκτίμησαν δικαιολογημένα το ντεμπούτο “The Great Secret Show” του 2008, το 2016 ήταν η χρονιά που σηματοδότησε την επανεκκίνηση για τους αθηναίους Poem.

To δεύτερο άλμπουμ τους, “Skein Syndrome”, έκανε γραφιάδες και κοινό του λεγόμενου προοδευτικού ήχου να στρέψουν τα αυτιά τους στην Ελλάδα, ακόμα μια φορά με θαυμασμό. Με την επιλογή από τους Amorphis να γίνουν η συνοδευτική δύναμη και έκπληξη στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία, έρχονται σε άμεση επαφή με νέα ακροατήρια και κερδίζουν διαρκώς νέα στοιχήματα.

Αρχές του 2018, οι Poem δηλώνουν ξανά “παρών” με την τρίτη τους δισκογραφική δουλειά, ονόματι “Unique”. O Takis Foitos έχει αντικαταστήσει τον μπασίστα Stratos Xaidos, ενώ η υπόλοιπη τριάδα των Giorgos Prokopiou (vocals/guitars), Laurence Bergstrom (guitars) και Stavros Rigos (drums) παραμένει στη θέση της.

Αυτό που κάνει άμεσα και εύκολα το “Unique” στα 43 λεπτά του είναι να εδραιώσει πανηγυρικά τη φόρμουλα των Poem σε ουσιώδη, σφιχτοδεμένα τραγούδια που ισορροπούν ανάμεσα στο progressive metal και τον σκληρό εναλλακτικό ήχο.

Ο χαρακτήρας αλλά και η δουλειά των μουσικών φανερώνεται στην επιτυχία της εκμετάλλευσης βασικών επιρροών, όπως οι Tool, Porcupine Tree, Katatonia, αλλά και ψήγματα grunge και djent, για να διακοσμήσουν εύστοχα και διακριτικά το προσωπικό τους ύφος.

Μια διαφαινόμενη συναισθηματική ένταση διατρέχει το “Unique”, όπως και τον προκάτοχό του, σε ολόκληρη τη διαδρομή. Η έντονη εξωτερίκευση και έκφραση, με βαρύτερο όπλο τις ερμηνείες του Προκοπίου, είναι ουσιαστικά το άμεσο και ισχυρότερο ίχνος τους στον ακροατή.

Συγκεκριμένοι και διεισδυτικοί –όσο και απολογητικοί- μας ανοίγουν την παλέτα του “Unique” με το πρώτο επίσημο video clip, “False Morality”, αλλά και το μεστό “My Own Disorder” με τη σταδιακή, ευχάριστα πιεστική κατάληψη της μνήμης ως το ρεφρέν.

Για τους περισσότερο περιπετειώδεις, το “Four Cornered God” είναι φανερά ένα τραγούδι με περισσότερα και πιο παράξενα βήματα, μια ηχητική βίδα που σπρώχνεται μέσα σου και συμπληρώνει τον κύκλο της. Μαζί του και ο επίλογος του δίσκου, το “Brightness Of Loss”, άλλη μια διαδρομή προκλήσεων κι ένας συναισθηματικός εξορκισμός που κορυφώνεται, θα κρατήσει κοντά του περισσότερο τους δυσκολότερους ακροατές. Έχει ήδη βέβαια προηγηθεί το γαλήνια αποστασιοποιημένο ομότιτλο τραγούδι που με την μελωδική εσωτερική ψυχραιμία του ανοίγει ένα ιδιαίτερο ξέφωτο στο album.

Με την παραγωγή του Έκτορα Τσολάκη να κολακεύει όλα τα χαρίσματα των συνθέσεων, κι ένα αρμονικό artwork που σε προδιαθέτει εύστοχα, το “Unique” θα συνεχίσει να εδραιώνει την απόλυτα δικαιολογημένη υπόληψη των Αθηναίων progsters εντός και εκτός συνόρων.

Η επικείμενη πρώτη τους ευρωπαϊκή περιοδεία ως headliners, μαζί με τους εξαιρετικούς αυστραλούς Damnations Day, θα φέρει το κοινό σε πρώτη επαφή με τη νέα προσφορά του σχήματος που συνεχίζει να μιλά με βαρύτητα στην καρδιά και το μυαλό μας.

1138
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…