Σάββατο βράδυ και φτάνω στο Γκάζι και το καινούριο Temple.
Ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να συγκεντρώνεται, και μέχρι να πάρεις ένα ποτό και να σχολιάσεις τα συναυλιακά δρώμενα με τους γύρω, η ώρα έχει πάει 21.30 όταν ανεβαίνουν στην σκηνή οι Glass Rebel.
New wave και electro ήχοι, και κομμάτια όπως το “Suntan”και το “Trees” από το ντεμπούτο άλμπουμ του 2017, και το “Cancer” από το δεύτερο τους, κερδίζουν την προσοχή και δίνουν τον ρυθμό, ενώ ο χώρος έχει σχεδόν γεμίσει. Μεταξύ άλλων ακούσαμε το ακυκλοφόρητο “Time Loss”, το οποίο στον δίσκο θα μπορούμε να το απολαύσουμε με γυναικεία φωνητικά.
Μία πραγματικά πολύ καλή παρουσία, από μία μπάντα που δεν μετράει πολύ καιρό στο ενεργητικό της, με σκηνική παρουσία αξιοσημείωτη, μιας και απέφυγαν αυστηρά τις υπερβολές, ενώ ταυτόχρονα είχαν μία πολύ καθαρή ενέργεια που περνούσε αυτό που ήθελαν. Μπράβο και αναμένουμε την καινούρια τους δουλειά.
22.45 και οι Algiers έχουν ήδη ανέβει στην σκηνή. Αν κάποιος τυχόν δεν πέρασε καλά στο συγκεκριμένο live, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να συνεχίσει να διαβάζει παρακάτω, γιατί δεν θα βρει κάτι να ταυτιστεί υποθέτω.
Όσο ακόμα περιμέναμε, ένα από τα παιδιά μας προϊδεάζει λέγοντας “Αν κρίνω από το soundcheck, πρέπει να δείτε τι θα ακούσετε σήμερα”. Εκείνη την στιγμή απλώς χαμογέλασα ευγενικά, λίγο μετά όμως κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε. Από τους πρώτους ήχους τράβηξαν την προσοχή. Εκείνη την προσοχή που δεν σου αφήνει περιθώριο να δώσεις σημασία στους φίλους και γνωστούς μέχρι και το τελευταίο κομμάτι, και που ακόμα μπορεί να καπνίσεις και λιγότερο για να μην χάσεις πολλά, ενώ στρίβεις το τσιγάρο σου.
Αφοπλιστική σκηνική παρουσία και ενέργεια που σε καθήλωνε, με το γνωστό πανό τους “All Power to the People” κρεμασμένο στο πίσω σημείο της σκηνής. “Cry Of the Martyrs’, “Cleveland”, “Death March”, “Time to Go down Slowly”, “Hymn for an Average Man”, “Blood”, “Animals”, “Plague Years” και φυσικά το “Walk Like a Panther”, ενώ μας επεφύλασσαν ένα τρομερό κλείσιμο ξανανεβαίνοντας για encore με τα “But She Was not Flying”, “Black Eunuch” και “Underside of Power”.
Μουσικά ξεσπάσματα που σε έκαναν να κρατάς την ανάσα μέχρι το τέλος, ο Franklin James Fisher (φωνή, ηλεκτρικό πιάνο, κιθάρα) να έχει κατακτήσει όλη την σκηνή με την παρουσία του, ο Ryan Mahan (synths, backing vocals) να δίνει τον χορευτικό ρυθμό και να συνδέεται με το κοινό από την αρχή μέχρι το τέλος, ο Lee Tesche (guitars, synth sequencers, experimental instruments) από τις καλύτερες παρουσίες, με ένα πλούσιο σετ pedal-effects και το feedback των ενισχυτών, χρησιμοποιώντας το δοξάρι πάνω στις κιθάρες και με “πειραγμένα” αυτοσχέδια όργανα, περισσότερο παρήγαγε ένα θορυβώδες ατμοσφαιρικό background παρά χρησιμοποιούσε το όργανο με συμβατικό τρόπο. Και φυσικά ο Matt Tong, που παρόλο ο φωτισμός που είχαν επιλέξει τον τοποθετούσε στην σκιά (τουλάχιστον από το δικό μου σημείο) δεν είχε απολύτως καμία σημασία, αφού τα ντραμς έδεναν ιδανικά έναν κατά τα άλλα τρομερό ήχο.
Αν με ρωτούσες πριν την συναυλία για τους Algiers, δεν νομίζω ότι ποτέ θα στους ανέφερα στις “πιο αγαπημένες” μπάντες. Μετά από αυτή την βραδιά όμως, θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όλους, όσoι τυχόν δεν κατάφεραν να είναι εκεί, να μην την ξαναχάσουν όταν δοθεί η ευκαιρία. Αν σε ιντριγκάρουν με τους επαναστατικούς ήχους τους και lyrics μέσω των άλμπουμς τους, αυτή η μπάντα σε κερδίζει απόλυτα με την ενέργεια στα live τους.
Μία εξαιρετική βράδια, με ένα support σχήμα με δικό του χαρακτήρα και όχι ταυτισμένο μουσικά με τους headliners, να προθερμαίνει την βραδιά πετυχημένα, και με τους Algiers να την εκτινάσσουν, σε έναν χώρο (έχω αναφερθεί σχετικά και σε προηγούμενο άρθρο, αλλά τα καλά καλό είναι να τα επαναλαμβάνουμε) καθαρό, προσεγμένο, χωρίς προβλήματα και τεράστιες καθυστερήσεις και το σημαντικότερο ίσως, με άριστο ήχο. Εις το επανιδείν.
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
620 
