Όποιος περιμένει να διαβάσει κακή, ή έστω μέτρια κριτική για τους Symphony X, θα περιμένει πολύ ακόμα. Το ολοκαίνουριο “Iconoclast” συνεχίζει τις heavy φόρμες του “Paradise Lost”, ενώ κλείνει το μάτι και στη συνολική πορεία του σχήματος.
Μην περιμένετε όμως αναφορές σε κλασσική μουσική (τύπου “V: The New Mythology Suite”) ή epic στοιχεία, με την ευρύτερη έννοια του όρου (όπως αυτά που συναντήσαμε στο “The Odyssey”). Η μπάντα από το New Jersey έχει πλέον ανανεώσει τον ήχο της και κινείται στα όρια (;) που η ίδια ορίζει και χρησιμοποιεί την εμπειρία δεκαεπτά χρόνων για να προσφέρει ποιοτικό progressive. Και αυτό που επαναπροσδιόρισε ηχητικά τους Symphony X τα τελευταία χρόνια είναι η σύγχρονη οπτική που πρεσβεύει τις συνθέσεις τους. Άνετα θα μπορούσαν να ηχογραφήσουν ξανά και ξανά ίδιας μορφής κομμάτια, βασισμένα σε πανομοιότυπα μοτίβα και να επαναπαυτούν (όπως πολλοί άλλοι στο χώρο). Έλα όμως που οι Romeo, Allen, Pinnella, Rullo και Le Pond δηλώνουν πάνω από όλα μουσικοί και νιώθουν όντως την ανάγκη να εξελίσσονται μέσα στα πλαίσια του ίδιου τους του ήχου! Οι εννέα συνθέσεις του “Iconoclast” θα ικανοποιήσουν όλους τους fan, ανεξαρτήτως περιόδου και θα τιμηθεί δεόντως από τους απανταχού prog metalheads. Παρόλα αυτά, να την πω την αμαρτία μου, το τραμπάκουλο που έπαθα όταν πρωτοάκουσα το “Paradise Lost” ή το “The Divine Wings of Tragedy” δε με έκανε να το νιώσω αυτό το album. Από την άλλη, είναι αδύνατον κάθε κυκλοφορία να είναι εξίσου αριστουργηματική, οπότε το παραβλέπω! Στα μειονεκτήματα και το artwork, μιας και τα computerized εξώφυλλα δε με συγκινούν και σε μεγάλο βαθμό τα θεωρώ κοινότυπα. Ελπίζω να μην περιμένετε να αναλύσω το δίσκο κομμάτι- κομμάτι! Ποιο το νόημα; Όλοι γνωρίζουμε το ποιόν και τις ικανότητες των Symphony X: εμπνευσμένα τραγούδια, ωραίες μελωδίες, τεχνικά μοτίβα και τέλος πάντων ποιότητα στο αποτέλεσμα! Άντε, με το καλό να τους θαυμάσουμε και στην Ελλάδα!
893 
