Βραδιά παρουσίασης για το ντεμπούτο album “Way to the Sun”, των πολλά υποσχόμενων Rollin’ Dice, και οι αρκετοί που βρέθηκαν στο An το Σάββατο στις 10 Φλεβάρη, έζησαν μια αυθεντική ροκ βραδιά και απόλαυσαν μέχρι την τελευταία νότα την εμφάνιση και των τριών σχημάτων που εμφανίστηκαν (Honeybadger, Narcosis, Rollin’ Dice).
Κοντολογίς, πριν δούμε τα πράγματα πιο αναλυτικά, περάσαμε μια εξαιρετική βραδιά, με τρία σχήματα που όχι μόνο έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, αλλά είχαν στα μπαγκάζια τους μεγάλη όρεξη, άρτιες δουλειές, πολύ ταλέντο κι αυτό συνέβαλε σε μία από τις πλέον πιο αυθεντικές rock ‘n’ roll βραδιές που έχω ζήσει από ελληνικές ανερχόμενες μπάντες τα τελευταία χρόνια.
Λίγο μετά τις 21:00 που έφτασα στα Εξάρχεια, με την είσοδό μας στο An, μας περίμενε μια ωραία έκπληξη, αφού το “Way to the Sun” μοιράζονταν δωρεάν. Μια κίνηση η οποία βοηθά περισσότερο τα σχήματα που έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στο υλικό τους (θα μπορούσε να γυρίσει μπούμερανγκ σε αντίθετη περίπτωση, μέτριου υλικού δηλαδή), πέρα όμως από μια καλή προωθητική ενέργεια, ευχαρίστησε όσους τίμησαν με την παρουσία τους αυτό το event.
Πρώτοι ανέβηκαν στην σκηνή οι Honeybadger κατά τις 21:45, με τον κόσμο να αρχίζει δειλά δειλά να κάνει την παρουσία του αισθητή. Τους είχα ξεχωρίσει πριν από εννέα περίπου μήνες στο Ilion Plus και το δυνατό τους rock ‘n’ roll σε ένα ακόμα 35λεπτο set, ισχυροποίησε την άποψη μου ότι το κράμα, stoner, grunge και ήχου των 70s που αναμιγνύουν (με άλλοτε blues και southern αναφορές), τους κατατάσσουν σ’ ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα σχήματα της underground σκηνής και πραγματικά, έχω περιέργεια για την πρώτη full length δουλειά τους, που αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα.
Η παρουσία κόσμου πραγματικά έδωσε περισσότερη ένταση στην παρουσία τους (σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους είδα σε άδειο σχεδόν χώρο να παίζουν για καμιά δεκαριά άτομα), αναδεικνύοντας τη δυναμική ενός πολύ δεμένου κουαρτέτου. Ο Dimitris V. στα φωνητικά (και κιθάρες) μου φάνηκε πολύ βελτιωμένος στην άρθρωσή του, ενώ τα σφιχτά σόλο και τα σκληρά riff (αρκετά catchy σε κάποια σημεία) του Dimitri G., ανέδυαν έναν αέρα αμερικάνικου μπαρ σ’ όλο του το μεγαλείο και σε προέτρεπαν να πιεις άλλη μια μπύρα.
Για αυτά 35 λεπτά, αποτέλεσαν το ιδανικό άνοιγμα. Ξεχώρισα το πιο δυναμικό και σκληρό “The Wolf” ενώ με εξέπληξε ευχάριστα το “Donnie Red”, με την πιο punk διάθεσή που απέπνεε.
Honeybadger Setlist
1.Holler
2.Eyes closed
3.Through Hell
4.Laura Palmer
5.The Wolf
6.Always Been You
7.That Feel
8.Good For Nothing
Πάμε στους Narcosis τώρα. Αν πραγματικά θα έπρεπε να διαλέξω ένα μα μόνο ένα σχήμα ως τους πλέον άξιους κι φερέλπιδες εκπροσώπους του grunge και desert rock στην Ελλάδα, αυτοί θα ήταν αναμφισβήτητα οι εν λόγω κύριοι.
Ανέβηκαν στην σκηνή λίγο μετά τις 22:30 και από την πολύ αρχή, όσοι δεν είχαμε τη χαρά να τους έχουμε δει πάλι ζωντανά, συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι πολύ καλό συμβαίνει εδώ. Κάτι ξεχωριστό. Βρώμικες κιθάρες, κοφτά riff, ενίοτε bluesy διάθεση να υποβόσκει, φωνητικά βγαλμένα από τους δρόμους του Seattle και μια ολοκληρωμένη τραγουδοποιία που είχε μια κλιμακούμενη και άρτια θεματική κλιμάκωση.
Άλλοτε σου θύμιζαν τους Nirvana (με τεχνική) κι άλλοτε είχες την αίσθηση πως ο Brant Bjork είχε αναμιχθεί στην παραγωγή τους. Για όσους θεωρούν ότι υπερβάλω, θα πάρουν μια μικρή γεύση ακούγοντας το προ 3ετίας “Road To Infinity”, αλλά σίγουρα η δουλειά που ακολουθεί είναι αναμφισβήτητα ανώτερη, αφού μοίρασαν 50-50 το σετ τους μεταξύ του “Road To Infinity” επερχόμενου album τους. Από τη νέα δουλειά τους ξεχώρισα τα πάντα (!), αλλά κυρίως το “Leap of Faith” (αργόσυρτο θέμα που θα ενθουσιάσει του fan του είδους) και το σκληρό και δυναμικό “Emperor”.
Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η απόλυτη χημεία και δέσιμο των τυμπάνων και μπάσου, τόσο εκτελεστικά, αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι των συνθέσεων οδηγούνταν από τους δύο εξαιρετικούς μουσικούς με απόλυτη επιτυχία (ο Γιάννης Τούσας και ο Ζώης Γυφτόπουλος ήταν το λιγότερο εξαιρετικοί!).
Αναμένουμε με αγωνία το νέο album του αθηναϊκού σχήματος κι ελπίζουμε να το ακούσουμε σύντομα.
Narcosis Setlist
1. Paranormal Activity
2. Hangover
3. Creepers
4. Under my skin
5. Laws of men
6. Emperor
7. Side Effect
8. Leap of Faith
9. A Hole in the heart
Παρόλο που το ρολόι έδειχνε 23:30, η διάθεση ήταν μεγαλύτερη, ο κόσμος είχε πυκνώσει (χωρίς όμως να μπορούμε να πούμε ότι γέμισε ασφυκτικά το An) και ανυπομονούσε για τους Rollin’ Dice.
Υπό τους ήχους του “LiveWire” των AC/DC (από το οποίο είναι εμπνευσμένο και το όνομά τους), το αθηναϊκό τρίο ανέβηκε στην σκηνή και από την πρώτη κιόλας στιγμή όλοι καταλάβαμε ότι με αυτά τα τυπάκια θα περάσουμε πολύ καλά για την επομένη τουλάχιστον μία ώρα.
Καλογυαλισμένος hard rock ήχος των 70s και 80s, έδενε σ’ ένα εξαιρετικό μίγμα και με απαράμιλλη μαεστρία την “ιερή τριάδα” του classic rock (Sabbath, Purple, Zepellin), με αρκετά στοιχεία glam – rock να διανθίζουν τα θέματά τους, ενώ οι νεώτεροι “αναζωογονητές” – εκπρόσωποι του κλασικού ήχου στις μέρες μας (Rival Sons και Graveyard), να δρουν περισσότερο επιδραστικά και επ’ ουδενί μιμητικά στ’ όλο ύφος τους.
Ο κόσμος συμμετείχε, βίωνε τη δυναμική μιας μπάντας που μετέφερε στ’ αυτιά τους τον απαράμιλλο ήχο των 70s, μέσα από μια νέα προοπτική, με λιτό και άμεσο τρόπο. Σαφώς και προπαντός επηρεασμένοι από τα blues, ακουμπούσαν στους δρόμους τους με κάθε ευκαιρία.
Αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να τους είχα δει 3-4 πριν από χρόνια, με άλλο τραγουδιστή (κι ίσως με περισσότερα μέλη) και μου είχαν κάνει αίσθηση, αλλά όχι τόση εντύπωση όσο το βράδυ του Σαββάτου. Ίσως ο ήχος τους να ήταν περισσότερο blues τότε. Ως τρίο, όμως, πραγματικά τσακίζουν κόκαλα κι έχουν βρει μια συνταγή η οποία μπορεί να τους απογειώσει.
Ο Αντώνης Καραθανασόπουλος, ξεχωρίζει τόσο για το ιδιαίτερο παρουσιαστικό του, αλλά πολύ περισσότερο για τις κιθαριστικές ικανότητές του και την ξεχωριστή, άρτια και μοναδική φωνή του. Μια ολοκληρωμένη, σε πολλά σημεία ακατέργαστη και σε άλλα τρομερά δουλεμένη hard rock χροιά που ανεβάζει αρκετά επίπεδα, τις ήδη πολύ καλές συνθέσεις.
Οι διασκευές τους, στο “Fairies Wear Boots” των Sabbath, στα περίπου μέσα του act τους και στο encore τους στο “I Want You (She’s So Heavy)” των Beatles και στο “Get What’s Coming” των Rival Sons, ήταν πλήρως οικειοποιημένες στο ύφος τους, αποδίδοντας τον απαιτούμενο σεβασμό στα αυθεντικά κομμάτια, “γεμίζοντας” από την άλλη, την όλη παρουσία τους.
Τελικά η πεμπτουσία τέτοιων γεγονότων είναι να περνάς καλά και όσοι βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στο An, μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν αυτό και με το παραπάνω. Οι τρεις αυτές μπάντες εύχομαι κι ελπίζω να μας απασχολήσουν για πολύ καλούς λόγους στο μέλλον!
Υ.Γ. Αν και μας διανεμήθηκε δωρεάν (όπως προείπα), σίγουρα θα αγόραζα το “Way to the Sun” με το πέρας του live. Την επόμενη κιόλας μέρα έπαιξε στο αυτοκίνητό μου και το καταευχαριστήθηκα. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να το διανείμουν πάλι δωρεάν γιατί ίσως το κοινό να το εκτιμήσει περισσότερο αν καταβάλει ένα μικρό αντίτιμο, αλλά σίγουρα από ιδεολογικής άποψης δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος για να συμβουλέψω κάτι τέτοιο.
Rollin’ Dice Setlist
1. Live it Up
2. New Heights
3. Common Lies
4. Way to the Sun
5. Into the Graveyard
6. Fairies wear boots” (Black Sabbath cover)
7. Roundabout
8. What About Today
9. Runnin’ (The Mind)
10. I Want You (She’s So Heavy) (Beatles cover)
11. Get What’s Coming (Rival Sons cover)
697 
