Είναι αυτό το συναίσθημα του ενθουσιασμού που είναι αγνό. Αυτό που ξεκινάς ένα συγκρότημα και έχεις κάτι να πεις, κάτι να βγάλεις από μέσα σου.
Οπότε, αν έχεις και λίγο ταλέντο και πολλή όρεξη βγάζεις διαμάντια όπως το “Rabid Death’s Curse” και το “Casus Luciferi”. Και απ’ ό,τι φαίνεται, δεν είναι λίγο το ταλέντο, είναι πολύ. Τα συναισθήματα και το attitude είναι αληθινά και αυτό φαίνεται στην πρώιμη δουλειά τους. Περνάει ο καιρός και η μπάντα πειραματίζεται βγάζοντας αμφιλεγόμενους δίσκους και υιοθετώντας ένα παράξενο στιλ. Αλλά είναι οι Watain, οπότε υπάρχει ένα μεγαλύτερο περιθώριο ανοχής. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί Watain είναι, άρα κακό δεν μπορεί να είναι, ούτε καν μέτριο.
Τι συνέβη στην πορεία; Μπορεί να έχασαν εκείνο το αρχικό συναίσθημά τους και να τους πήρε λίγο η μπάλα της διαχείρισης του εμπορικού κομματιού. Οπότε, χάνεται το rawμαντικό -που λέει ο λόγος- κομμάτι της υπόθεσης και μπαίνουν οι κυκλοφορίες τους σε μια πιο ασφαλή τροχιά για την επιτυχία (θεωρητικά πάντα). Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Δυστυχώς για τους λάτρεις των παλιών δίσκων των Watain, αυτή είναι μια πορεία από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη στιγμή που τη διάλεξες, οπότε μαντεύω, εκ του ασφαλούς πιστεύω, ότι δε θα μπορέσουν να επαναλάβουν αντίστοιχες επιτυχίες του παρελθόντος τους, στο μέλλον.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ο δίσκος αυτός δεν είναι καλός. Σίγουρα μετά από αναμονή πέντε (!) ετών, περιμένει κανείς μια δουλειά τουλάχιστον μεγαλύτερης διάρκειας, αλλά και πάλι γι’ αυτό που είναι, είναι ικανοποιητικό. Υποθέτω ότι θέλησαν να ταράξουν λίγο τα νερά και να κινηθούν σε διαφορετικά μονοπάτια από αυτά που μπορεί να θύμιζαν την προηγούμενη, αμφιλεγόμενη, κυκλοφορία τους που δεν έλαβε και τις καλύτερες των κριτικών. Οπότε, εδώ έχουμε με το καλημέρα σας μια επίθεση με το ” Nuclear Alchemy” και ο δίσκος συνεχίζει με ένα πολύ άμεσο ύφος όσο αφορά τη δομή των κομματιών, τα riff και τις μελωδικές προσθήκες έχοντας ένα αέρα που μπορεί να αγγίξει το thrash. Δεν υπάρχουν πειραματισμοί κανενός είδους σε αυτή τη δουλειά και ούτε και μελωδικές εναλλαγές. Σε γενικές γραμμές δεν είναι ένας δίσκος που μπορεί να εντυπωσιάσει, αλλά έχει πεντακάθαρη παραγωγή. Κομμάτια που ξεχωρίζουν, το ” The Fire Of Power”, “Teufelsreich”, αν και όλος ο δίσκος ακούγεται ιδιαίτερα ευχάριστα.
Θα ήθελα να τους ακούσω να προκαλούν και πάλι τη black metal σκηνή με τολμηρές συνθέσεις που ξέρουμε ότι κυλούν στο αίμα τους, αλλά αντ’ αυτού στην παρούσα φάση ακούμε μια συντηρητική, αλλά ποιοτική, δουλειά. Μακάρι ο επόμενος δίσκος να έχει την τεχνογνωσία του “Trident Wolf Eclipse” και την αντισυμβατικότητα των πρώτων δύο δίσκων. Αυτό θα ήταν κάτι το πραγματικά ενδιαφέρον.
676 
