9.20 στη Death Disco τα πράγματα ήταν ακόμα χαλαρά, οπότε μπιρίτσα στην μπάρα και αναμονή μετά μουσικής.
Κατά τις 10 που οι Arcadian Child ανέβηκαν στη σκηνή, ο κόσμος είχε πυκνώσει αρκετά. Οι Κύπριοι θα ξεκινήσουν την εμφάνισή τους με το “Rabbit Hole” και θα συνεχίσουν με κομμάτια μέσα από το περσινό LP τους “Afterglow”- το ομώνυμο, το “Little Late for Love”, το “Electric Red” και το “She’s on My Mind” μερικά εξ αυτών. Στο ενδιάμεσο θα παίξουν και μια ωραία διασκευή στο “I Got Mine” των Black Keys, το οποίο όπως μας είπε ο Παναγιώτης Γεωργίου (τραγουδιστής και κιθαρίστας του σχήματος) είναι ένα πολύ σημαντικό και διαμορφωτικό τραγούδι γι’ αυτούς.
Μουσικά ήταν πολύ δεμένοι μεταξύ τους, με τις κιθάρες να συμπληρώνουν ωραία η μία την άλλη, και με στιβαρά drums και μπάσο. Αφού παίξουν το “Run”, θα μας παρουσιάσουν και δύο καινούρια κομμάτια από το επερχόμενο album τους, τα οποία άφησαν καλή εντύπωση και δημιουργούν προσδοκίες για το επόμενη δισκογραφικό βήμα των Arcadian Child. Οι ψυχεδελοκιθάρες θα καθαρίσουν για το τελευταίο κομμάτι, το blues-ίζον “Used”, ο καπνός σε συνδυασμό με το φωτισμό θα δημιουργήσουν ταιριαστή ατμόσφαιρα και στις 11 θα κλείσει πολύ ωραία η θετικότατη εμφάνιση τους.
Ένα τέταρτο μετά και με τον κόσμο να αυξάνεται όσο περνάει ώρα, έρχεται η σειρά του ντουέτο των Drunken Gramophone. Mε την πρώτη κιόλας νότα, η σκηνή και τα ηχεία θα γεμίσουν από τη δυνατή κιθάρα και τη βαθιά φωνή του Θοδωρή Ταλαμάγκα (κάτι μεταξύ Tom Smith των Editors αν αποφάσιζε να σταματήσει την γκρίνια και να τραγουδήσει rockabilly, και Danzig) και τα βροντερά drums του Ορέστη Πέτικου.
Έπαιξαν κομμάτια από το “The Drunken EP” του 2016, όπως τα “Basement” και “Grandpa’s Gun”, καθώς και το “Baby Rain” από το demo τους το οποίο μάλιστα αφιέρωσαν στη βροχή που έπεφτε στρέιτ θρου. Έχοντας μπόλικη ενέργεια και όρεξη στη σκηνή, παρακινούν το κοινό να έρθει πιο κοντά και να συμμετέχει με παλαμάκια, με τον κόσμο να ανταποκρίνεται. Όταν χρειάζεται όμως κατεβάζουν και ταχύτητα, παίζοντας μια γεμάτη συναίσθημα διασκευή του “Ain’t No Grave (Gonna Hold This Body Down)” του Johnny Cash. 12 ακριβώς θα μας χαιρετίσουν, κλείνοντας μια όμορφη και γεμάτη συναυλιακή βραδιά.
Τα διαφορετικά μουσικά στοιχεία αμφοτέρων των συγκροτημάτων –η πολυδιάστατη alt-rock ψυχεδέλεια των πρώτων και το ιδιότυπο σκοτεινό, lo-fi hard rock n’ roll των δεύτερων- έδεσαν υπέροχα μεταξύ τους και έκαναν τον κόσμο που επέλεξε να περάσει το Σαββατόβραδο του στη Death Disco να διασκεδάσει. Προσωπικά περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον τις καινούριες δισκογραφικές δουλειές και των δύο, και θέλω πολύ να τους ξαναδώ επί σκηνής.
777 
