Το λέω από την αρχή για να τελειώνω με αυτό… δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα της φάσης των σόλο κιθαριστών και της σχολής (εταιρίας) Mike Varney. Όχι ότι δεν έχουν αξιόλογες δουλειές και καλή μουσική, αλλά κάπου από τη μία, με κούραζε το συνεχές instrumental ριφάρισμα – σολάρισμα, αλλά και φλυαρία τύπου Malmsteen από την άλλη ποτέ δε με γοήτευσε και πολύ. Όταν όμως μια συναυλία είναι τόσο καλή, δεν έχει νόημα να ψάχνεις τι δε σου αρέσει εσένα αλλά ψάχνεις το γιατί ήταν τόσο καλή.
Ο Friedman όμως νομίζω είναι αρκετά διαφορετική περίπτωση από τους περισσότερους. Αν και σόλο καλλιτέχνης δεν έχει πρόβλημα να ξεδιπλώσει ταλέντο, ακόμα και περιοριζόμενος σαν προσωπικότητα, μέσα σε μια μπάντα τύπου Μegadeth, που μαζί με όλα έχεις να διαχειριστείς και το Εγώ του… αρχηγού που, παρεμπιπτόντως, δε νομίζω να είναι και καλύτερος τεχνικά. Ο άνθρωπος είναι πραγματικά φοβερός και αν και το γνώριζα από την επαφή που είχα από συναυλίες Μegadeth, το να τον βλέπεις στο Αν με άλλους 200 (το πολύ) σε 1-2 μέτρα απόσταση, είναι τελείως διαφορετική αίσθηση.
Η μπάντα του είναι έτσι και αλλιώς από άλλο πλανήτη, αυτόν που ζει μόνιμα από το 2003 και μετά, δηλαδή την Ιαπωνία, και μιλάμε για παιχτούρες διαλεγμένους έναν και έναν. Δεν ήταν μόνο το πόσο καλά έπαιζαν. Η ενέργεια που έβγαζαν ήταν εντυπωσιακή και φαινόταν τόσο δεμένη και αξιόπιστη μπάντα που από εκεί και πέρα το μόνο που έχει να κάνει κάποιος του μεγέθους του, είναι να ασχοληθεί ανενόχλητος με το να σε αφήνει άναυδο είτε με τα riff και τις μελωδίες είτε με σόλο που μπορούν να κάνουν κιθαρίστες να παρατήσουν το όργανο από κόμπλεξ… Επίσης ο ντράμερ άνετα παίρνει και τη θέση του Animal στο Muppet Show…
Όπως ανέφερε και στην αφίσα, το σετ είχε κομμάτια από όλη την καριέρα του, με πιο ριγμένες περιόδους αυτή με τους Μegadeth (γιατί άραγε…) αλλά και τους Cacophony. Με το μεγαλύτερο μέρος των τραγουδιών να προέρχεται μέσα από το “Music for Speeding” του 2002 και το “Loudspeaker” του 2006, και με επιλογές από (σχεδόν) όλη την υπόλοιπη προσωπική δισκογραφία του, έπαιξε ένα σετ που απλά έχανες τη μπάλα.
Το να κρίνω εγώ τώρα τον Marty Friedman σαν κιθαρίστα θα ήταν τελείως άσκοπο και άστοχο. Μου φτάνει που οι περισσότεροι φίλοι μου κιθαρίστες μένουν με ανοιχτό στόμα και τα σάλια να τρέχουν από το πλάι λες και έχουν πάθει εγκεφαλικό, αλλά και οι αντιδράσεις των γύρω που παραμιλούν συνήθως σε χαμένες εδώ και αιώνες αρχαίες γλώσσες της Μεσοποταμίας. Εκεί που έπαιζε κάτι σχετικά γνωστό, ακολουθούσε κάτι που δεν είχα ιδέα τι ήταν, και καπάκι κάτι γνωστό μόνο σε Γιαπωνέζους (και δεν είχαμε και πολλούς εκτός σκηνής), αλλά σε καμία περίπτωση δεν σε άφηνε να βαρεθείς με (μουσικές) φλυαρίες και άσκοπα μέρη. Όχι μόνο δε σε άφηνε στιγμή να βαρεθείς αλλά και σε καμία περίπτωση δεν έκανε κοιλιά, παρόλα τα συνεχόμενα σόλο και την έλλειψη φωνητικών που όπως και να το κάνουμε βοηθούν στη σύνδεση των επάνω (στη σκηνή) με τους κάτω. Στα συν και ο πάρα πολύ καλός ήχος σε χώρο που δε σε πολυπροδιέθετε για να δεις τέτοια μπάντα.
Όσο για τον πανικό που έγινε για τις πένες, ομολογώ ότι ήταν αρκετά διασκεδαστικό, όχι τόσο η μάχη που γινόταν για μία, όσο αυτοί που κοιτούσαν το πάτωμα για κανένα 10λεπτο από τη στιγμή που εξαφανιζόταν η πένα σε κάποια τσέπη μήπως και με κάποιο μαγικό τρόπο εμφανιζόταν πάλι στο ίδιο σημείο. Είπαμε παιδιά, είναι μάγος ο άνθρωπος αλλά όχι και έτσι! Sorry guys, την άλλη φορά πιάστε θέση δίπλα μου, οι μισές έπεσαν σχεδόν πάνω μου. Αναμνηστικά από ένα φανταστικό κιθαρίστα που για 2 ώρες μας χόρτασε με το ταλέντο του.
Κείμενο/ photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
547 
