Γνήσια τέκνα μίας εποχής γεμάτης από πολιτική αβεβαιότητα και ραγδαίες εξελίξεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Συνεχιστές δύο μεγάλων μουσικών παραδόσεων, της post-punk και της afro gospel μουσικής. Και, κυρίως, αεικίνητοι και μονίμως ανήσυχοι καλλιτέχνες. Αυτοί είναι οι Algiers. Λίγο πριν τα live τους, σε Θεσσαλονίκη (Παρασκευή 9.2 / Μύλος ), Αθήνα (Σάββατο 10.2, Temple) και Ιωάννινα (Κυριακή 11.2, Route 66) ο Lee Tesche και Franklin James Fisher μίλησαν στο Rockway.gr.
-Καλησπέρα από το Rockway.gr. Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά… Θα θέλατε να συστηθείτε σε όσους ίσως δεν σας γνωρίζουν και να μας πείτε πότε και πώς ξεκίνησε η όλη ιδέα των “The Algiers”;
-Lee: Καλησπέρα. Ο Ράιαν, ο Φράνκλιν και εγώ γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Ο Ryan και εγώ παίξαμε σε διάφορα συγκροτήματα στην Ατλάντα, από όπου είμαστε, και ο Franklin ήταν ένας από τους μεγαλύτερους fan μας. Όταν διαλύθηκε το post-punk συγκρότημα μας The Partisan, αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε να γράψουμε μουσική μαζί. Αυτό συνεχίστηκε με διάφορες μορφές μέσα στα χρόνια, ανεξάρτητα από το πού μέναμε, ακόμα και όταν βρισκόμασταν σε ξεχωριστές χώρες. Το 2012 βγάλαμε ένα 7″ με τα τραγούδια “Blood” και “Black Eunuch”, το οποίο τράβηξε λίγο προσοχή. Κάποια στιγμή μετά από αυτό υπογράψαμε στην Matador και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το ντεμπούτο άλμπουμ μας. Λίγο μετά εντάχθηκε ο Matt Tong των Bloc Party, και κάπως έτσι γίναμε κουαρτέτο.
-Πώς προέκυψε το όνομά σας, το οποίο είναι και ο τίτλος του ντεμπούτο άλμπουμ σας;
-Lee: Η ιδέα ήταν να έχουμε μια αναφορά σε ένα αμφισβητούμενο μέρος για να μοιραστούμε τις ιδέες μας για τη μουσική και τον κόσμο γενικότερα. Το όνομα έχει τις ρίζες του στο αντι-αποικιακό κίνημα στην Αλγερία, καθώς και συνδέσεις με τον Frantz Fanon, τον Albert Camus, ένα εξόριστο μέρος για τους Black Panthers τη δεκαετία του ’70, την ταινία “The Battle of Algiers” και το εκπληκτικό soundtrack του Ennio Morricone. Η λίστα συνεχίζεται, αλλά θέλαμε κάτι που θα μπορούσε να επικαλεστεί όλα τα παραπάνω.
Μου αρέσουν οι κλασικές ιδέες μερικές φορές, όσον αφορά τα ονόματα σε σχέση με την μουσική. Ένα ντεμπούτο με τον ίδιο τίτλο. Να ονομάσεις το δεύτερο δίσκο από το πρώτο single κτλ.
-Η μουσική σας είναι μία μίξη post-punk, soul και experimental rock, αλλά έχει και βαθιές ρίζες στο gospel. Ποιες είναι οι κύριες επιρροές σας;
-Lee: Είναι παντού. Ακούσαμε πολλά πράγματα, από Nas μέχρι Radiohead. Η μουσική μας βρίσκεται εκεί που διασταυρώνονται οι ιδέες του Fela Kuti, της Nina Simone και των Fugazi.
– Έχετε ίσως κάποια συγκεκριμένη διαδικασία όσον αφορά την σύνθεση της μουσικής σας;
-Lee: Δεν υπάρχει ένας τρόπος. Μπορεί να είναι διαφορετική κάθε φορά και θα συνεχίσει να εξελίσσεται. Στο παρελθόν, έχουμε γράψει μέρη ή ιδέες μόνοι μας και τα έχουμε στείλει στην μπάντα. Πολλά από τον προηγούμενα δίσκο, ξεκίνησαν με κάποιον από εμάς να δοκιμάζει μια ιδέα κατά την διάρκεια κάποιου live, και οι υπόλοιποι να συνεχίζουν να παίζουν πάνω σε αυτό. Νομίζω ότι το “Cleveland” αλλά και το “Walk Like A Panther”, δημιουργήθηκαν και τα δύο με αυτόν τον τρόπο.
-Το 2016, ο Matt Tong – πρώην ντράμερ των Bloc Party – εντάχθηκε στους Algiers. Με αυτόν τον τρόπο είχατε στην μπάντα σας “ρίζες” και από τις Η.Π.Α. αλλά και από το Ηνωμένο Βασιλείο, κατά την “Trump και Brexit” περίοδο. Πώς πιστεύετε ότι αυτές οι ιστορικές συμπτώσεις επηρέασαν την μουσική σας;
-Lee: Ως επί το πλείστον, χρησίμευαν απλώς ως κάποιου είδους σημείου αναφοράς, για το πότε ξεκινήσαμε και τελειώσαμε την διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης του άλμπουμ “The Underside of Power”. Δεν γράψαμε άμεσα θεματικά κομμάτια για τα δύο αυτά γεγονότα, αλλά πολλές από τις αναταραχές αλλά και η σύγχυση που τα περιβάλλει, μάλλον υποσυνείδητα εμφανίστηκαν στις συνθέσεις μας.
-Πείτε μας μερικά πράγματα για αυτό, το δεύτερο άλμπουμ σας που κυκλοφόρησε το 2017, από την Matador Records.
-Lee: Ξεκινήσαμε την όλη διαδικασία με τον Adrian Utley και τον Ali Chant και δημιουργήσαμε τις βάσεις για τον δίσκο. Ο Adrian, μας άφησε να χρησιμοποιήσουμε την vintage synth συλλογή του και βοήθησε με διάφορες ιδέες για τις κιθάρες. Όταν ο χρόνος τους λιγόστεψε, αλλάξαμε ταχύτητες και το τελειώσαμε τελικά στις Η.Π.Α. Περάσαμε μία εβδομάδα με τον Ben Greenberg και πραγματικά έφερε το όλο ηχητικό σύνολο στο σημείο που ακούμε. Ο Randall έκανε το mix του δίσκου με αποτέλεσμα να ακούγεται συνεκτικό και πλήρως διαμορφωμένο. Κάθε άτομο ήταν αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας.
-Γράψατε το “The Underside of Power” πριν από τα γεγονότα “Brexit – Donald Trump”, αλλά παρόλ’ αυτά είναι σαν να περιγράφετε κάπως την παρούσα κατάσταση. Ήταν έκπληξη η εκλογή Trump ή το είχατε “δει” όλο αυτό να έρχεται;
-Lee: Όχι πραγματικά. Οι συνθήκες για όλο αυτό ήταν κάτι που υπέβοσκε εδώ και χρόνια.
-Γνωρίζετε την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Ελλάδα;
-Lee: Ναι, γνωρίζουμε. Είναι πολύ περίπλοκο για μένα να τα ζυγίσω.
-Ποιες αλλαγές θα θέλατε να δείτε στη μουσική βιομηχανία;
-Franklin: Η μουσική βιομηχανία, όπως και οι περισσότερες βιομηχανίες σήμερα, φαίνεται να βρίσκεται σε κρίση. Οι τρόποι παραγωγής και κατανάλωσης αλλάζουν τόσο γρήγορα και με τέτοιο πρωτοφανή τρόπο που κανείς δεν ξέρει πώς θα διαμορφωθεί το τοπίο “όταν κάτσει η σκόνη” από την αναταραχή. Σε αυτό το σημείο, δεν υπάρχει πλέον καμία ασφάλεια για όσους εμπλέκονται στη μουσική βιομηχανία, από τους καλλιτέχνες, τους υπεύθυνους των δισκογραφικών εταιριών μέχρι τους δημοσιογράφους.
-Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που είχατε να αντιμετωπίσετε ως συγκρότημα;
-Franklin: Το να βρεθεί ο χρόνος ώστε να επικεντρωθούμε στο να φτιάξουμε μουσική.
-Lee: Η μουσική βιομηχανία είναι δύσκολο να σε καθοδηγήσει και ως μπάντα πρέπει να δουλέψεις πολύ σκληρά και να εγκαταλείψεις πολλά φυσιολογικά πράγματα προκειμένου να επιβιώσεις. Το να είσαι τόσο πολύ on the road είναι πολύ δύσκολο, αλλά μπορεί επίσης να είναι και εξαιρετικά ευχάριστο.
-Προσπαθείτε ίσως με άλλους τρόπους να βοηθήσετε με τα τρέχοντα προβλήματα και να αλλάξετε τις συνθήκες, εκτός από τη μουσική σας;
-Lee: Ως συγκρότημα, πρέπει απλά να δουλεύουμε για την μπάντα και να φτιάχνουμε καλή μουσική. Προφανώς, θα μιλήσουμε για τον κόσμο και για όλα αυτά τα πράγματα που μας επηρεάζουν, αλλά νομίζω ότι αν θέλει κάποιος να κάνει πραγματικές αλλαγές που θα επηρεάσουν, θα πρέπει να οργανωθεί ή να εμπλακεί με τον ακτιβισμό ή την πολιτική.
-Στο τέλος της ημέρας, τελικά.. Αισιοδοξία ή πεσιμισμός για όλα αυτά που πρέπει να αλλάξουν;
-Lee: Πρέπει να παραμένεις αισιόδοξος.
-Αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη φορά που θα παίξετε στην Ελλάδα. Θα θέλατε να πείτε κάτι στο ελληνικό κοινό;
-Lee: Ανυπομονούμε να παίξουμε και είμαστε ενθουσιασμένοι που θα βρεθούμε εκεί.
-Ευχαριστούμε πολύ και ανυπομονούμε να σας δούμε.
426 
