Οι Dilemma ακούγονται πολύ ενδιαφέροντες στο πέμπτο τους album. Αυθαιρετώντας, θα ισχυριστώ πως στα δικά μου τουλάχιστον αφτιά μοιάζουν με την εγχώρια απάντηση στους Timber Timbre, καθότι μάστορες στις βραδύκαυστες ατμόσφαιρες, στην υποδόρια μελαγχολία και την αύρα παραίτησης. Αν ο David Lynch γύριζε ποτέ ταινία στην Ελλάδα, αυτοί θα έγραφαν το soundtrack.
To “Persona Graffiti” ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στις ιδιοσυγκρασιακές διαθέσεις του, στην jazz στριφνότητα και τη μελωδική ευαισθησία, τον ακατάληπτο θόρυβο και την ambient ρευστότητα, ενώ δεν διστάζει να διευρυνθεί προς electronica κατευθύνσεις σε πανέμορφες ηχητικά συνθέσεις όπως το “Raindrops” (το οποίο εκτοξεύεται και από την καλογουστιά του σαξοφώνου). Οι ενορχηστρώσεις είναι πολυεπίπεδες και προσεγμένες, δείγμα του επαγγελματισμού και της μεθοδικότητας του συγκροτήματος, αρετές δυσεύρετες στην σκηνή -αλλά και την κοινωνία μας- τη σήμερον.
Το noir στοιχείο είναι πολύ έντονο, και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού η μπάντα μοιάζει εξοικειωμένη με το σκοτάδι, καταφέρνοντας να κοινωνεί τις ομορφιές της εκεί πλευράς. Ο Σωτήρης Τράγκας έχει μια βαριά, στεντόρεια φωνή γοτθικής αισθητικής και έντονου αρώματος americana, ενώ δίπλα του η Πόπη Νταλαχάνη κινείται στο άλλο άκρο, φέρνοντας μια αιθέρια, κυματιστή χροιά που απαλύνει την έμφυτη θλίψη που κυλάει στα αυλάκια του δίσκου.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα το “Persona Graffiti”, ένα album θαρρείς φτιαγμένο για να συνοδεύει τον ακροατή στις πιο μοναχικές του νύχτες. Εφιστώ ωστόσο την προσοχή: ο λυρισμός του είναι πικρός. Όσοι περιμένετε μια εύκολη λύτρωση, οι Dilemma δεν θα σας τον προσφέρουν. Αν όμως είστε διατεθειμένοι να περπατήσετε το σκοτεινό τούνελ ως το τέλος της διαδρομής, θα βγείτε στο φως.
662 
