Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγιστεί ετούτη εδώ η κυκλοφορία…
Ο ένας, είναι να λειτουργήσει το συναίσθημα και η βαρύτητα του (οικειοθελούς) χαμού του Chester Bennington, αναπολώντας την πορεία του σχήματος και δίνοντας πόντους φόρτισης σε αυτό που ακούς.
Ο άλλος είναι να υπάρξει αποστασιοποίηση από το τραγικό συμβάν και το “One More Light- Live” να παρουσιαστεί ως το κλείσιμο ενός μουσικού κύκλου, που συνοδεύει την τελευταία studio δουλειά της μπάντας.
Στην πρώτη περίπτωση, αυτό που έχω να πω είναι πως το εν λόγω δισκάκι διαθέτει συγκινητικές προθέσεις και μέσα σε 70 περίπου λεπτά, κάνει μια σαφή αναφορά στο σύγχρονο πρόσωπο των Linkin Park, με τις εκτελέσεις των κομματιών του “One More Light” να ακούγονται ελαφρώς καλύτερες ζωντανά. Λείπουν αρκετά παλιά τραγούδια από την setlist, αλλά λογικά αυτό έγινε για να προωθηθεί περισσότερο η τωρινή εικόνα του group. Εν ολίγοις, ένα ζωντανά ηχογραφημένο αντίο στον Chester, το οποίο θα εκτιμηθεί δεόντως από τους οπαδούς.
Στη δεύτερη, είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα… Το “One More Light- Live” αποτελεί μια απογοητευτική προσθήκη στην πορεία των Linkin Park. Είναι ένα άνευρο δισκάκι, που δεν καταφέρνει να ισορροπήσει το “χτες” και το “σήμερα” του συγκροτήματος, καθώς οι εκτελέσεις, ακόμη και των πρώτων album, είναι αδύναμες και νωχελικές. Κερασάκι στην τούρτα, το βάρος στα τραγούδια του περσινού full length τους, το οποίο ήταν μετριότατο.
Κατανοώ πλήρως πως τα μέλη τους δεν είναι πιτσιρίκια πλέον και κανείς δε θα ήθελε να βγάλουν χιτάκια αντίστοιχα του παρελθόντος, αλλά το ηχητικό ποιόν που υιοθετήθηκε στο “One More Light” απογοήτευσε κόσμο και κοσμάκη. Μέτριες pop συνθέσεις, με target group ακροατές μικρότερης ηλικίας κι ένα μόνιμο μελαγχολικό ύφος, το οποίο όμως παραπέμπει περισσότερο σε μια “white people problems” νοοτροπία, αποδοσμένη από κάποιου είδους boyband.
Κι αυτό ακριβώς αποτυπώνεται σε ετούτο εδώ το live album, με έναν Chester να αποδίδει τα μέγιστα φωνητικά μεν, αλλά να μην αρκεί. Ο Shinoda σιγοντάρει το όλο νωχελικό κλίμα και κάπως έτσι κυλάει το live album. Δε λέω, όμορφη η επανεκτέλεση του “Crawling”, ωραίο το “Numb” στην εκδοχή του “Collision Course”, (πάντα) ξεσηκωτικό το “Bleed It Out”, αλλά σαν σύνολο, ο δίσκος δεν είναι καλός. Σημαντικός είναι, για συναισθηματικούς λόγους, αλλά όχι καλός.
Δεν κρίνω την ανάγκη του group να αλλάξει. Αν το αποτέλεσμα ήταν αξιοπρεπές, θα στεκόμουν πλάι στις επιλογές του. Όταν όμως βασίζεσαι περισσότερο στην αξία της αλλαγής, παρά στο τι θα σου αποφέρει αυτή συνθετικά, τότε απλά περνάς μια “φάση” την οποία ντε και καλά θες να πείσεις τον κόσμο πως είναι καλή. Το μουσικό ρου του “One More Light” διαθέτει κι ο νέος προσωπικός δίσκος του Mike Shinoda, κι αυτό λέει πολλά για το πώς λειτουργούσαν οι Linkin Park.
Ο αποχαιρετισμός στον Chester λοιπόν, μάλλον δεν τιμάει την καριέρα του σχήματος που τον ανέδειξε, αλλά τουλάχιστον αναδεικνύει τις φωνητικές του ικανότητες και την ήρεμη δύναμη που πάντα διέθετε.
Ένα μουδιασμένο “αντίο”, το οποίο συνθετικά μοιάζει με κακόγουστο αστείο, αλλά συνάμα ένα τέλος εποχής για ένα σχήμα που για περίπου 20 χρόνια συντρόφεψε μυριάδες ακροατές. Το “One More Light- Live” είναι άνευ αμφιβολίας αχρείαστο, αλλά για πολλούς ήταν απαραίτητο, οπότε το μόνο που μένει, είναι να δούμε το αν θα υπάρξει συνέχεια για το σχήμα, ή αυτός είναι όντως ο επίλογος.
764 
