Σχετικιστικό φαινόμενο ο χρόνος, σωστά; Και απαντώ: σωστά. Για όλους. Ανώνυμους κι επώνυμους, γενικώς. Ακόμη και για τον saltarizer Phil Anselmo, πασίγνωστο είτε για την καριέρα του πίσω από το μικρόφωνο των Pantera είτε για τις κατά καιρούς μαλακιάρες του σε λεκτικό και σε “χειρονακτικό” επίπεδο.
Από την άλλη, δεν έπαψε να είναι ποτέ αυτό που λέμε αυθεντική, take or leave it, προσωπικότητα και αυτό ισχύει και στη μουσική του. Με άπειρες συμμετοχές σε σχήματα άλλων ή δικά του που κυρίως άνηκαν στο χώρο της ακρότητας, είτε μιλάμε για oρλεανικό doom / sludge είτε για τις black metal απόπειρες στα ’90s, o Anselmo είναι αν μη τι άλλος πολύ ενεργός ως μουσική μονάδα.
Και ήρθε και ο καιρός για τους Illegalls του να κυκλοφορήσουν και δεύτερο full length, πέντε χρόνια μετά το “Walk Through Exits Only” του 2013. Το “Choosing Mental Illness as a Virtue” που τεκμηριώνει οριστικά τον γεωμετρικό τόπο στον οποίο ανήκει αυτό το σχήμα.
Πλήρως αντισυμβατικό brutal death to black, απομακρυσμένο από οποιαδήποτε υποψία μελωδίας, με προσεγγίσεις προς το πιο post hardcore άκρο που μπορείς να φανταστείς. Αλεστική δομική riff-ολογία, math / djent πρακτικές στο drumming, ένα διαρκές και μόνιμο σφυροκόπημα που βασίζεται εξ ολοκλήρου στη δύναμη και στην τεχνική, χωρίς ίχνος μεταβολής στις συναισθηματικές στάθμες. Ένας επαναλαμβανόμενος, με παραλλαγμένο μοτίβο ως background, ορυμαγδός από καλοπαιγμένα αλλά ανακόλουθα riff που συρράπτονται με το φωνητικό αμόκ που προσθέτει ο Anselmo, του οποίου ο ρόλος είναι ο μόνος αδιαπραγμάτευτος στο “Choosing Mental Illness as a Virtue”.
Αφορά πολύ περιορισμένο ακροατήριο που αρέσκεται να ακούει δαιδάλους από φράσεις, αφορά ανθρώπους που μισούν τη μελωδία όσο ο Κούρκουλος το κάρβουνο, οπαδούς των Meshuggah (ή και των Vermingod, μου ήρθαν στο νου αρκετές φορές κατά τις ακροάσεις του album) και της μαθηματικής προσέγγισης που αδιαφορούν για ατμοσφαιρικά υπόβαθρα και λογικές βάσεις. Ανορθόδοξο metal από τον Phil Anselmo και το κοπάδι του, που για τον γράφοντα είναι από λίγο έως πολύ αδιάφορο, παρ’ όλη την brutal-αρία που επισύρει μαζί του. Και ίσως αυτή η λέξη να είναι η πιο απόλυτη, αν και γενική, περιγραφή. “Brutal” art μπορεί να το πει κανείς. Αλλά μουσική, πολύ δύσκολα.
https://www.facebook.com/Philipillegals
597 
