Τα είχα ξαναπεί και δεν έχω κανένα πρόβλημα να επαναλάβω ότι ο Robb Flynn, κιθαρίστας / mastermind των ηγετών του neo metal (και όχι nu βέβαια) Machine Head, απολαμβάνει της καλλιτεχνικής εμπιστοσύνης μου, εδώ και πολύ καιρό.
Το “Bloodstone & Diamonds” άντεξε στο πέρασμα του χρόνου, η αξία του συνεχίζει να με δικαιώνει και υποστηρίζω πλήρως όσα έγραψα γι’ αυτό, ένα album που ήταν άλλο ένα μεγάλο βήμα σε μια περίλαμπρη καριέρα. Ίσως μάλιστα η μεταβατικότητά του να αποκτά το πλήρες νόημά της στο σήμερα, με την κυκλοφορία του ολόφρεσκου “Catharsis” στο οποίο εμφανίζονται οι “προορισμοί” που τέθηκαν πριν τρία περίπου χρόνια αλλά και πολλές “αφετηρίες”. Αυτό είναι φανερό αν αναλογιστεί κανείς τη συνολική εικόνα του “Catharsis” στο οποίο θα διακρίνει έναν δυϊσμό, μια διαχωριστική γραμμή που ταξινομεί νοητά αυτές τις απολήξεις.
Η μια τάση που εμφανίζεται στη νέα δουλειά είναι αυτή των “California Bleeding”, “Triple Beam” (εξαιρετικό ρεφρέν), στα prog (με πλήρη έννοια του όρου) “Psychotic” και “Grind You Down”, κομμάτια μέσω των οποίων οι Machine Head επαναπροσδιορίζουν το παρελθόν τους, παραπέμποντας στις εποχές του “Burn My Eyes” και “The More Things Change…”, την περίοδο που η δύναμη ήταν βασική παράμετρος, με headbanging ρυθμούς και με λοξές ματιές στην αισθητική των Mastodon εκτελεστικά.
Αλλά οι αρτίστικες κορυφές του “Catharsis” εντοπίζονται στην άλλη πτυχή αυτής της διττής φύσης του album, στον εκμοντερνισμό / τελειοποίηση της πρόσφατης τεχνοτροπίας τους (και εννοώ από το “Through The Ashes Of Empire” και έπειτα), μια λογική ακολουθία της συνθετικής νοοτροπίας του Flynn, διανθισμένη πλέον με ένα πλήθος keyoboard ήχων και λεπτομερειών που εμπλουτίζουν το υλικό και φέρνουν έναν άλλον αέρα, ίσως πιο προσεγγίσιμο προς τη νέα γενιά.
Αρώματα από σύγχρονους Metallica (“Volatile”, “Beyond The Pale”, “Razorblade Smile”) που συμπλέκονται με τη “μινόρε” ρεφρενική φόρμουλα των Machine Head, αριστουργηματικό ρυθμικό heavy metal στα “Heavy Lies The Crown”, “Kaleidoscope”, “Hope Begets Hope” (με αρκετή System of a Down δόση μέσα του), “Screaming At The Sun” και στο ομότιτλο track, τα οποία στιλιστικά ανήκουν στη σύγχρονη prog thrash εποχή των “Unto the Locust” και “Bloodstone & Diamonds” και λυρισμός στα “Bastards”, “Behind A Mask” και στον σπουδαίο επίλογο του “Eulogy”, κομμάτια με εξαιρετικά μελωδικά ρεφρέν, ομιλούντα solos και ευφάνταστες riff-οσειρές.
Τέλειος ο ήχος που αναδεικνύει πάμπολλες λεπτομέρειες είτε από καλαίσθητα κιθαριστικά licks είτε από νεοκυματικά (πες τα και mainstream αν θέλεις, συμβατά δηλαδή με τη μέση αμερικανική κουλτούρα που επικρατεί στο είδος και που εν πολλοίς οι Machine Head υπήρξαν οι πιονιέροι αυτού), εκτελεστικά αναμενόμενα ο Flynn και η παρέα του παραδίδουν σεμινάρια ενώ ο ίδιος ελίσσεται μαεστρικά στα φωνητικά του καθήκοντα, με αρκετά μεγάλη εκφραστική γκάμα και τη φωνή του να έχει δουλευτεί πολύ, με αποτέλεσμα η ερμηνεία του να είναι καθ ‘όλα άριστη στην εκφορά των καυστικότατων – όπως πάντα – στίχων του.
Άλλο ένα πρωτοκλασάτο και χορταστικότατο album από τον σπουδαίο αυτόν καλλιτέχνη και την μπαντάρα του, τους Machine Head. Θα ακουστούν πολλά, θα γραφτούν ακόμη περισσότερα από φανατικούς υποστηρικτές ή haters αυτής της προσωπικότητας. Λίγη σημασία έχουν. Ο Robb Flynn συνεχίζει να τεκμηριώνει την καλλιτεχνική συνθετική του στόφα με άλλο ένα αριστούργημα. Σε διαφορετικό μήκος κύματος σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν του, αλλά με εξίσου ενδιαφέρον, συναισθηματικό και απτό δείγμα εξέλιξης και ωρίμανσης, υλικό. Πλήρως ικανοποιημένος ο γράφων από το “Catharsis”, προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους ακροατές καλού και σύγχρονου metal.
https://www.facebook.com/MachineHead
908 
