Γκάβλα. Αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση μόλις έβαλα το δισκάκι να παίξει και ξεχύθηκε το παλιό, καλό, καμένο μαυρομέταλλο από τα ηχεία.
Θολή παραγωγή, ρετρό riff, blastbeat και mid-tempo κοψίματα, φωνητικά μεθυσμένος Mumm-Ra και ατμοσφαιρικά σημεία μας γυρνάνε στο black metal της εφηβείας μας, αρχικά τουλάχιστον. Στην πορεία σκάνε και κάτι ambient σημεία στο δεύτερο κομμάτι, μετά πάλι μέταλλο, μετά κάτι τζαζοπλήκτρα(!) και κάπου η φάση γίνεται μαυρομέταλλο meets Hawkwind πριν ξαναγυρίσει σε πιο κλασσικά ατμοσφαιρικά black μονοπάτια, και πάμε πάλι. Ακούγεται χαζό, αλλά για κάποιο λόγο κάνει δουλειά, σαν ανανάς στην πίτσα ένα πράμα (πείτε ότι θέλετε, γαμάει) και όσο το ακούω τόσο μου θυμίζει τα αγαπημένα μαυρομεταλλικά troll, τους Meads of Asphodel.
Όσοι θέλετε το μαυρομέταλλο σας kvlt, ορθόδοξο και γεμάτο κακία και κοφτερές κιθάρες μακριά, αυτός ο δίσκος δεν είναι για σας, οι (“o” βασικά, ένας είναι) Wyrmwoods παίζουν την μουσική των “μπαμπάδων” σας. Για τους υπόλοιπους, αριστούργημα δεν το λες, έχει όμως κάτι το γοητευτικό, και ακόμα και όταν νιώθεις πως το παρακάνουνε λίγο με τα avant-garde σημεία το βαλτώδες black σε αποζημιώνει, σαν ζεστή κρεμμυδόσουπα για μαυρισμένες ψυχές. Δική σας η επιλογή, εγώ πάντως στη θέση σας θα του έδινα μια ευκαιρία.
627 
