Αυτοί οι Black Veil Brides, από τους ήρωες της νέας (της πολύ νέας όμως) U.S. rock γενιάς το καθυστέρησαν λίγο και με τα πολλά, πέρασαν τέσσερα χρόνια από το “IV” που ήταν και η τελευταία τους κυκλοφορία.
Τα καλόπαιδα από το Los Angeles επανέρχονται με το “Vale”, πέμπτο album μιας εμπορικότατης πορείας και ο χρόνος μάλλον επέδρασε θετικά. Αυτό που προσφέρουν οι Black Veil Brides είναι ένας πολύ καλός δίσκος σύγχρονου mainstream rock, χωρίς εκπλήξεις συνθετικά αλλά με ένα μάτσο καλά τραγούδια, υπό έναν αφαιρετικό (αλλά που αποδεικνύεται ιδανικός) ήχο, κάτι που λειτουργεί ως credit, προσφέροντας αμεσότητα και πλήρη εμφάνιση των όποιων τεχνικών αρετών τους χωρίς εφετζίδικες μανιέρες.
Βέβαια η “κοπή” των συνθέσεων είναι τυποποιημένη στα αμερικανικά πρότυπα αλλά η “χοροπηδίλα” της σκηνής εμφανίζεται ελαττωμένη και οι Black Veil Brides δείχνουν παροιμιώδη ωρίμανση στον συνθετικό τομέα, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργήσει τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους.
Εκτελεστικά δεν υπάρχει το παραμικρό ψεγάδι, το “Vale” δεν έχει και πολλές τεχνικές απαιτήσεις, αλλά τα μέλη της μπάντας διανθίζουν περίτεχνα τις ιδέες τους με καλαίσθητες λεπτομέρειες, αυξάνοντας το ενδιαφέρον. Πολλά αρενικά “ωωω”, σίγουρα το υλικό τους προσφέρεται για lives, πανέμορφα μελωδικά ρεφρέν από τον Andy Biersack και εξαιρετικά solos από τον Jake Pitts (που τα θέτω ως τα highlight σημεία του “Vale”) σε τραγούδια που δεν μπορείς παρά να τα κατά-συμπαθήσεις, σε όποιο φάσμα του σκληρού ήχου και αν κινείσαι (οκ, αν είσαι μονομπρουταλιστής – άτσα λεξιπλασία ο λογοτέχνης ε; – δεν συνιστώ καν την ακρόαση, θα κατεβάσεις καντήλια και δεν τους αξίζει αυτό).
Χωρίς διακριτές επιρροές (η αυθεντικότητα τους είναι αρκετά υψηλή στα πλαίσια του μαζικού ρεύματος αυτού του ύφους και η μόνη επιρροή που μπόρεσα να ξεχωρίσω είναι κάποια κιθαριστικά licks που παραπέμπουν στους U2), συνολικά το “Vale” δεν περιέχει υλικό που περισσεύει, όλα τα τραγούδια έχουν το δικό τους ενδιαφέρον και δικαιολογούν τη θέση τους στο album. Το “The Last One” μου θύμισε Metallica του “Black”, θαυμάσια τα “When They Call my Name”, “Wake Up” και “The Outsider” με αξιολάτρευτα ομιλούντα solos, τα “Dead Man Walking”, “Our Destiny”, “The King of Pain” και το ομότιτλο track είναι μικρά αριστουργηματάκια, ενώ τα “My Vow” και “Throw the First Stone” αποτελούν tribute στους ανέκαθεν πνευματικούς μέντορές τους, τους θεούς Trivium.
Το “Vale” δεν έχω κανένα πρόβλημα να το προτείνω σε κάθε ακροατή που αρέσκεται στις μελωδίες, αδιαφορώντας λίγο – πολύ για styles και ασφαλείς προμελετημένες ταμπέλες που δεν λένε τίποτα στην τελική για την ποιότητα μιας δουλειάς. Είναι ένας εξαιρετικός δίσκος μοντέρνου rock, ευχάριστου στη ροή και χωρίς πολύπλοκες νοητικές διαδικασίες για να γίνει κτήμα του μυαλού ακόμη και από την πρώτη ακρόαση. Και σίγουρα ο γράφων προτιμά να διαθέσει το χρόνο του ακούγοντας album και μπάντες σαν τους Black Veil Brides παρά για το εκατομμυριοστό αντίγραφο των Maiden ή δερματοντυμένα (και λίγο μεσήλικα) παιδάκια που κραδαίνουν σπαθιά και ασπίδες φανταζόμενα κόσμους στις Μεσαίες Γαίες ή νεράιδες που τρίβουν το αιδοίο τους για το Elf στο απέναντι λιβάδι.
Κάθε νέα γενιά έχει τους ήρωές της και κάνοντας έναν διάλογο με τους πιτσιρικάδες εαυτούς μου, αν άνηκα σ’ αυτήν, στα σίγουρα οι Black Veil Brides θα ήταν και δικοί μου ήρωες, χωρίς να κινδυνεύει να “αλλοιωθεί” η, βαμμένη” στα χρώματα του death, metal ιδιοσυγκρασία μου. Αξιοπρεπέστατο δισκάκι το “Vale” και δικαιούται κάθε επιτυχία.
http://www.blackveilbrides.net
https://www.facebook.com/Blackveilbrides/
868 
