Τρίτο album για τους Σουηδούς heavy metallers Lechery, την μπάντα που σχημάτισε ο Martin Bengtsson, νυν κιθαρίστας / τραγουδιστής και πρώην μπασίστας των Arch Enemy (συμμετείχε μόνο στο “Stigmata” του 1998, πολύ πριν δηλαδή πλακώσουν τα μουν… εεεε… τα κορίτσια του Amott και κάνουν το “μοντέλο”, μπουρδέλο), έχοντας κερδίσει αρκετές διακρίσεις εντός των συνόρων της χώρας τους με τις προηγούμενες δουλειές τους.
Μετά από επτά περίπου χρόνια απραξίας λοιπόν, η τετράδα από το Halmstad επανέρχεται με ένα αξιοπρεπέστατο album κλασικού heavy metal, με κυρίαρχη επιρροή τους Accept (στις δομές και στα υπέροχα back vocals στα ρεφρέν των κομματιών), τους Iron Maiden (κυρίως στα solos) και με διάσπαρτα στοιχεία από Riot-ικό U.S. metal.
Να ξεκαθαρίσω εξ αρχής ότι δεν πρόκειται για ένα άκουσμα που ανήκει στο κύμα του Hammerfall-ικού “true” metal. Η φύση της μουσικής όσο και της παραγωγής είναι βουτηγμένη πλήρως στο αγνό, πατροπαράδοτο metal των mid’80s και φυσικά είναι οικειέστατη για έναν έμπειρο ακροατή ή τον μέσο metaller αν θέλεις. Δηλαδή δεν τίθενται θέματα πρωτοτυπίας ή αυθεντικότητας αλλά αυτό που μετρά πάντα είναι κατά πόσο εκπληρώνονται τα δυο βασικά κριτήρια αξιολόγησης αυτού του συγκεκριμένου είδους μουσικής. Και αυτά είναι η πρόκληση headbanging και air guitaring και το πόσο ευχάριστα ρέουν τα “υγρά” στο λαρύγγι σου. Σίγουρα οι Lechery καταφέρνουν να ανταποκριθούν και στα δυο σκέλη.
Καλά, πωρωτικά riffs από τους Bengtsson (ο οποίος ακούγεται και πολύ αξιόλογος στα φωνητικά του καθήκοντα χωρίς να καταφεύγει σε κορώνες και υψιφωνίες) και Fredrik Nordstrandh και στιβαρό, δεμένο rhythm section που κινείται κυρίως σε mid tempo ταχύτητες, συνιστώσες που απολήγουν σε ένα πολύ δυνατό σύνολο άμεσων τραγουδιών που ο κύριος σκοπός τους είναι η ανέμελη διασκέδαση, κάτι που επιτυγχάνεται με ευκολία μιας και οι Lechery δικαιούνται να υπερηφανεύονται για την πληρότητα του υλικού τους, το οποίο δεν εμφανίζει σε καμία στιγμή οποιαδήποτε αδυναμία.
Με τέλειο ήχο που ισορροπεί ανάμεσα στην τεχνολογική επάρκεια του σήμερα και στο παρελθοντικό συναίσθημα, το “We Are All Born Evil” με συνεπήρε με τη ζωντάνια και τη φρεσκάδα του. Κομμάτια όπως τα εξαιρετικά “Heavy Metal Invasion”, “Breaker of Chains”, το γρήγορο “Even a Hero Must Die” (που ναι μεν ανήκει κι αυτό στην Accept-ική πλευρά αλλά της σύγχρονης, επί Mark Tornillo εποχής, των γερμανών ηρώων), όλα με πανέμορφες Maiden-ικές solo γέφυρες, το ομότιτλο track, τα επίσης καθαρά Accept-ικής τεχνοτροπίας “Hold On to the Night” και “Sacrifice”, τα στακάτα “Let It Out” και “Rule the World” και το επικό “Tip of the Whip” (με την καταπληκτική Thin Lizzy-ική γέφυρά του), με ενθουσίασαν μέχρι δακρύβρεχτης συγκινήσεως.
Τίποτα λιγότερο, οι Lechery κατέθεσαν έναν πανέμορφο δίσκο που δεν θα απογοητεύσει κανέναν metaller. Ένα σπάνιο (πλέον) δείγμα παλιακής μουσικής κατ’ ευθείαν από την εποχή που μεσουράνησαν όλοι οι θεμέλιοι λίθοι του είδους, που κοιτάει στα μάτια το παρελθόν με σεβασμό αλλά και με έλλογο “θράσος”, αποδεικνύοντας ότι το heavy metal έχει πολύ μέλλον μπροστά του, όσο και αν θέλει η “μοντέρνα” Νέα Τάξη Πραγμάτων να το “σκοτώσει”. Με δουλειές σαν το “We Are All Born Evil” η ένδοξη αυτή μουσική, της οποίας ο γράφων θα παραμείνει μέχρι το τέλος του χρόνου ταλιμπανικός ακόλουθος, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Άχαστος δίσκος, οι Σουηδοί εκτός από συγχαρητήρια, αξίζουν και πολλά “ευχαριστώ” γι’ αυτό που προσέφεραν.
http://www.lechery.se
https://www.facebook.com/lecheryofficial
611 
