This is NOT an ordinary day.
Σύντροφος ζωής, έκκριση αισθήσεων και αναμνήσεων. Η Dolores O’ Riordan δεν μένει πια εδώ, αλλά η χαρισματική φωνή της δεν θα μας αφήσει ποτέ.
Δύσκολο συναίσθημα η απώλεια. Επώδυνο και ανεπιθύμητο. Πώς είναι δυνατόν όμως να μας επηρεάζει συναισθηματικά η είδηση του θανάτου κάποιου που δεν γνωρίσαμε ποτέ, που έζησε τόσο μακριά αλλά τον νιώθαμε σαν να ήταν ένας ιδιαίτερος σύντροφός μας; Πώς διάολο γίνεται να προκαλεί θλίψη κάτι τόσο έξω από τον μικρόκοσμο που ζει ο καθένας από εμάς;
Κι όμως. Έχω πονέσει, έχω πωρωθεί, έχω ανατριχιάσει, έχω δακρύσει μαζί με αυτή τη φωνή. Με τη χαρακτηριστική ιρλανδική προφορά, τα falsetto που χάριζε απλόχερα, τη μοναδικότητα της χροιάς. Και φυσικά με τις τραγουδάρες των Cranberries. Τι κι αν τα τελευταία χρόνια δεν παρακολουθούσα τόσο φανατικά την μουσική πορεία της; Οι αναμνήσεις είναι πάντα εκεί, τα συναισθήματα το ίδιο. Άλλωστε αυτά δεν έχουμε και από τους φίλους μας; Αναμνήσεις, συναισθήματα και στιγμές που μοιραστήκαμε.
Τους ανακάλυψα τυχαία, λίγο πριν την εκκωφαντική έκρηξη που προκάλεσε το “Zombie”. Ήμουν δεν ήμουν 20, και το “How” παιγμένο σε κάποιο ραδιόφωνο ή μπαρ με σόκαρε. Τι φωνή! Τι ερμηνεία! Τι μπάσο! Τρέχοντας αγόρασα σε βινύλιο το ντεμπούτο τους, “Everybody Else Is Doing It, So Why Can’t We?”. Όπως και το επόμενο “No Need to Argue”, κι ας είχα ξενερώσει λίγο που άκουγα το mega-hit τους παντού.“Wanted”, “How”, “Twenty-One”, “Ridiculous Thoughts”…
Κάθε ένα και μια ιστορία από το soundtrack της ζωής μου. Που να ήξερα τότε, όταν σιγοτραγουδούσα “silenced by death in the grave” από το υπεραγαπημένο μου ”Yeats Grave”, ότι θα έφτανε κάποτε η ώρα να γράφω ετούτο εδώ το κείμενο;
Συνεχίζοντας να εμπλουτίζω τη συλλογή μου με κάθε νέα κυκλοφορία τους, τους είδα και ζωντανά το 2000 κάπου στον Πειραιά, αν δεν με απατάει η μνήμη μου. Και θαύμασα από κοντά αυτή την τόσο χαρισματική Ιρλανδή, με τη φωνάρα της να μην με απογοητεύει καθόλου στο live. Τα επόμενα χρόνια κάπου χαθήκαμε, για να ξαναβρεθούμε πρόσφατα, όταν άκουσα τη συνεργασία της με τον Andy Rourke των Smiths στο “Curvy”. Σαν να μην είχε περάσει τόσος καιρός, η φωνή της με ταξίδεψε και πάλι, και αμέσως άρχισα να το βάζω στα bar που παίζω μουσική.
Δεν ξέρουμε ακόμα γιατί έφυγε. Ξέρουμε ότι πάλευε για πολύ καιρό με τους δαίμονες της. Ίσως να την νίκησαν, ίσως κάτι άλλο. Δεν έχει καμιά σημασία. Αυτό που συμβαίνει ως πραγματική αίσθηση είναι πως άλλο ένα… φιλαράκι έφυγε. Τουλάχιστον θα βρει καλή παρέα εκεί που θα πάει. Καλά να περνάς Dolores, παρέα με τον Johnny, τον Ian, τον David, τον Layne, τον Chris και όλους τους υπόλοιπους. Και γω που και που θα πατάω το play για να τα λέμε και μαζί. Βασικά για να ακούω εσένα να τα λες, κι εγώ να νιώθω. Όπως κάναμε πάντα δηλαδή.
515 
