Λίγο – πολύ πέρασαν μια ντουζίνα χρονάκια από τότε που ο τραγουδιστής / κιθαρίστας Pepper J. Keenan, ένας από τους πιο αγαπημένους τσόγλανους του γράφοντος, άφησε τους Corrosion Of Conformity. Το αμερικανικό σχήμα μετράει πάνω από 30 έτη ενεργούς παρουσίας, και αποτελεί ορισμό αυτού που αποκαλείται “desert / stoner” metal από τις απαρχές των ’90s και συνεχίζεται ως το σήμερα.
Η ταμπέλα βέβαια δεν λέει και πολλά, γιατί ουσιαστικά η μουσική που παρήγαγαν αυτά τα κωλόπαιδα (ακόμη και κατά την απουσία του Keenan) δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η Sabbathική metal παράδοση περασμένη μέσα από το βαρύ αμερικανικό doom / sludge πρίσμα. H αλήθεια είναι ότι τα “Corrosion of Conformity” και “IX”, αν και συμπαθητικοί δίσκοι, έκαναν ακόμη πιο αισθητή την απουσία του Keenan στον συνθετικό τομέα. Εν μέρει ο σημαντικότατος ρόλος του αποδεικνύεται και στο “No Cross No Crown”, δέκατο album των C.O.C. που σηματοδοτεί και την επιστροφή του στην μπάντα.
Το “εν μέρει” εστιάζεται κυρίως στο ότι καταλαβαίνεις αμέσως πως πρόκειται για ένα μεταβατικό album. Έχει κάποια κομμάτια που δείχνουν το επίπεδο του συγκροτήματος, αλλά και κάποια που ο βασικός τους δομικός κορμός είναι αποτέλεσμα της δύναμης και λιγότερο κάποιου συναισθηματικού peak. Βέβαια το “No Cross No Crown” είναι αρκετά καλό για να το χαρακτηρίσεις μέτριο ή ανέμπνευστο, αντιπροσωπεύει το παρελθόν και τη λαμπρή ιστορία των Corrosion Of Conformity αλλά δεν μπορεί στα σίγουρα να αντιπαρατεθεί με albums όπως το “Blind” ή το “Wiseblood”. Η προσωπική μου αντίληψη λέει ότι πρόκειται για μια δουλειά που δημιουργήθηκε για να δουν πρώτα απ’ όλα τα μέλη της μπάντας αν η φλόγα παραμένει ζωντανή, και αν εξακολουθεί να υπάρχει η χημεία που θα σημαίνει και μια δισκογραφική συνέχεια στο μέλλον.
Ανάμεσα στα ιντερλούδια που λειτουργούν ως intros (πανέμορφα), υπάρχουν πολλά κομμάτια που δηλώνουν από τη μια την χαρακτηριστική τεχνοτροπία που έχουν οι C.O.C. ως μπάντα (“The Luddite”, το εξαιρετικό “Little Man” με το μελωδικό ρεφρέν του, το απολύτως doomy “No Cross”) και από την άλλη τις επιρροές τους, τις οποίες αφήνουν ελεύθερες να πάρουν τα ηνία. Επιρροές όπως οι ZZ Top (“Wolf Named Crow”), οι Thin Lizzy (“Forgive Me”), οι Black Sabbath – φυσικά! – (“E.L.M.”, “Son and Daughter”) και οι “παλιόφιλοι” Down (στο ομότιτλο track και στο πανέμορφο “Nothing Left to Say”).
Χωρίς να αποτελεί κάτι αριστουργηματικό, το πρόσημο του “No Cross No Crown” είναι θετικό και εμπεριέχει αξιοπρεπές υλικό που θα ικανοποιήσει τους φίλους της μουσικής των σπουδαίων αυτών “βλάχων”. Σίγουρα όμως μπορούν πολλά περισσότερα, κάτι που εύχομαι ολόψυχα να συμβεί στον επόμενο δίσκο, ο οποίος ή θα έρθει πολύ σύντομα ή δεν θα έρθει ποτέ. Για να σου το θέσω πιο κομψά, το “χρώμα” αυτής της κυκλοφορίας είναι γκρι. Η κρίση επαφίεται στον εκάστοτε ακροατή και την ιδιοσυγκρασία του.
https://www.facebook.com/corrosionofconformity
715 
