Η διοργανώτρια εταιρεία Made of Stone Productions ανακοίνωσε την επιστροφή των Αμερικανών psychedelic rockers The Myrrors στην Ελλάδα, και λίγο πριν τις εμφανίσεις τους σε Βόλο (23.1 / Café Santan), Ιωάννινα (24.1 / Route 66), Πάτρα (25.1 / Γιάφκα), Αθήνα (26.1 / Temple), Θεσσαλονίκη (27.1 / EightballClub) και Σέρρες (28.1 / Αίγλη), ο Nik Rayne ο ένας από τους δύο ιδρυτές του γκρουπ μας μίλησε για την μέχρι τώρα πορεία τους.
Καλησπέρα Nik! Ας αρχίσουμε με τα βασικά… Ξεκινώντας από την Αριζόνα, σχηματίσατε τους Myrrors όταν ακόμα πηγαίνατε γυμνάσιο. Τι σας έκανε να εμπλακείτε σε αυτό από την πρώτη στιγμή;
Οι Myrrors σχηματίστηκαν από μια σειρά ανεπίσημων garage συγκροτημάτων, στα οποία ο Grant και εγώ συμμετείχαμε στο γυμνάσιο. Η μπάντα ήταν αρκετά χαλαρή και άτυπη, πολύ jamming και πολλοί πειραματισμοί ενώ προσπαθούσαμε να εξερευνήσουμε μερικούς από τους ήχους που ακούγαμε στα παλιά αγαπημένα μας psychedelic rock άλμπουμ.
Το ντεμπούτο σας, “Burning Circles in the Sky”, ήταν ένα άλμπουμ το οποίο κυκλοφορήσατε μόνοι σας και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα για αυτή την δουλειά σας;
Το “Burning Circles” προέκυψε ως επί το πλείστον από μια σειρά πειραματικών ηχογραφήσεων στο σπίτι, γράφοντας τραγούδια και προσπαθώντας να καταλήξουμε στο υλικό που θα μπορούσε να εκτελεστεί live και που θα ήταν ίσως λίγο πιο δομημένο, από το συνηθισμένο αυτοσχέδιο υλικό μας. Παρόλ’αυτά, το άλμπουμ σίγουρα δεν ήταν μεγάλη επιτυχία όταν πρωτοκυκλοφόρησε. Βγάλαμε απλώς πενήντα αντίγραφα και κάπως αποσυρθήκαμε από όλο αυτό στην συνέχεια.
Η μουσική σας γενικά μπορεί να περιγραφεί ως “desert rock”. Μπορείς να μας πείς δύο λόγια για τον ήχο σας και τις πιο σημαντικές αλλαγές που τον ακολούθησαν από την δημιουργία των Myrrors μέχρι την μπάντα που είστε σήμερα;
Θα έλεγα ότι το μεγαλύτερο σύνολο αλλαγών έλαβε χώρα μεταξύ του πρώτου άλμπουμ και της επανένωσής μας, γύρω στο 2013. Μετά από πέντε ή και περισσότερα χρόνια, είχαμε ακούσει πολλούς νέους ήχους και είχαμε ωριμάσει και ως μουσικοί και ως άνθρωποι γενικότερα, οπότε η επιστροφή πίσω στη νοοτροπία του συγκροτήματος, κατέληξε να μας οδηγήσει σε νέα μέρη, που ίσως να μην είχαμε φανταστεί καν να φτάσουμε τα προηγούμενα χρόνια. Το περιβάλλον μας είναι σίγουρα μια επιρροή στο στυλ της μουσικής μας, αλλά και πάλι το γεγονός ότι τόσα πολλά ετερόκλητα συγκροτήματα έχουν μπει κάτω από την ταμπέλα του “desert rock”, κάνει την όλη ιδέα αρκετά ανούσια.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που έπρεπε να ξεπεράσετε σαν μπάντα;
Για το συγκρότημα – ειδικά πρόσφατα – ήταν μάλλον να βρεθεί το ιδανικό lineup για live και να μπορέσει να περάσει στα live μας κάποια από την αισθητική που βάζουμε στους δίσκους. Το ιδανικό lineup για τους Myrrors θα ήταν πιθανώς επτά ή οκτώ άτομα, αλλά προφανώς εκεί αρχίζεις να αντιμετωπίζεις διάφορα προβλήματα, όταν πρόκειται να πάρεις μια ομάδα αυτού του μεγέθους “στον δρόμο”.
Το “Hasta La Victoria”, το τελευταίο σας άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2017. Πες μας κάποια πράγματα γι ‘αυτό. Κατά πόσο είναι επηρεασμένο από την παγκόσμια πολιτική κατάσταση;
Κάθε άλμπουμ, εκτός ίσως από το ορχηστρικό κομμάτι, είναι έντονα επηρεασμένο από την πολιτική, αν και το τελευταίο έτεινε λίγο περισσότερο προς την αφηρημένη και πειραματική πλευρά των πραγμάτων, εξαιτίας εν μέρει της διαδικασίας της ηχογράφησης του, η οποία ήταν εξαιρετικά γρήγορη και ίσως ακόμα πιο αυθόρμητη από το συνηθισμένο. Θα έλεγα λοιπόν ότι η πολιτική του Hasta κλίνει ίσως περισσότερο προς την ιμπρεσιονιστική πλευρά των πραγμάτων.
Πάνω σε τί δουλεύετε τώρα;
Αυτόν τον καιρό ετοιμάζουμε το νέο μας άλμπουμ με τη δισκογραφική “Beyond beyond is beyond” ακριβώς πριν φύγουμε για το τουρ κι έτσι ελπίζουμε ότι θα βγει σε όσους μήνες χρειαστεί από τη δική τους πλευρά. Εκτός αυτού, πολλά μέλη της μπάντας μετακομίζουν σε νέα μέρη (ή φεύγουν από τα παλιά), συμβαίνουν αλλαγές στη ζωή τους κλπ.
Τα εξώφυλλα σας είναι πραγματικά εντυπωσιακά. Ποιος είναι πίσω από αυτά;
Έχω κάνει όλο το artwork για τις κυκλοφορίες μας, εκτός από το πρώτο άλμπουμ και το 10 “split με τους Cult of Dom Keller, τα οποία και τα δύο τα σχεδίασε ο αρχικός μας μπασίστας, ο οποίος τώρα εργάζεται ως μηχανικός στο Νέο Μεξικό.
Εάν θα μπορούσες να φέρεις έναν καλλιτέχνη στη ζωή, μόνο για ένα live μαζί σας, ποιος θα ήταν;
Ο Don Cherry.
Ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα που έχετε ακούσει από fan σε συναυλία;
Φφφ, είναι πιθανότατα πάρα πολλοί οι υποψήφιοι, αλλά ένα που ήταν παράξενο με την θετική έννοια, ήταν όταν ένας fan ήρθε και μας έδειξε το τατουάζ του, το οποίο ήταν το εξώφυλλο του πρώτου μας άλμπουμ. Φοβερό.
Ποια τραγούδια θυμάσαι πιο έντονα από την παιδική σου ηλικία;
Κυρίως ακούσματα που είχα από το σπίτι μου όσο μεγάλωνα, όπως Led Zeppelin και το “Rubber Soul” των Beatles, του οποίου είμαι σίγουρος ότι ήξερα τα περισσότερα λόγια ως παιδί.
Δεν είναι η πρώτη φορά που θα παίξετε στην Ελλάδα. Θυμάσαι κάτι συγκεκριμένο από το τελευταίο σας live εδώ;
Λοιπόν, η Θεσσαλονίκη ήταν μία από τις πιο αγαπημένες μας συναυλίες όλων των εποχών, και προηγήθηκε από ένα από τα πιο αγαπημένα μας γεύματα – οπότε σίγουρα ανυπομονούμε να επιστρέψουμε!
Ευχαριστούμε πολύ και ανυπομονούμε να σας δούμε στην Ελλάδα!
458 
