Η αλήθεια είναι ότι η δισκογραφική τους εκκίνηση με το “The Butcher’s Ballroom” το 2006 ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα για να τους χαρίσει μια αίσθηση του τίτλου “ελπιδοφόρο σχήμα” και υποθέτω ότι, αν και ονομάζουν τη μουσική τους “avant garde metal”, τουλάχιστον οι “βαμμένοι” metallers πολλοί δύσκολα επρόκειτο να πειστούν για τη metal πτυχή τους.
Η αλήθεια είναι ότι είναι φαινομενικά απομακρυσμένοι από το πλαίσιο αυτό, αλλά τα πράγματα δεν έχουν ακριβώς έτσι.
Από την άλλη, σίγουρα ο όρος “avant garde” είναι απολύτως αντιπροσωπευτικός (για να μην πω ότι αποτελεί τον ορισμό αυτού) για αυτή την πολυμελή σουηδική μπάντα, τους Diablo Swing Orchestra από την Στοκχόλμη, η οποία με το νέο, τέταρτό της album “Pacifisticuffs” παρουσιάζει ένα περίεργο αλλά και τρομερά ενδιαφέρον μείγμα που περικλείει ένα πλήθος επιρροών εντελώς ετερόκλητων μεταξύ τους, περασμένα μέσα από ένα άκρως πνευματώδες προσωπικό πρίσμα που σε αφήνει με το στόμα ανοικτό με την οξυδέρκειά του.
Κλασσική μουσική – απόρροια του πρωταγωνιστικού cello του Johannes Bergion, jazz, charleston, balkan/ethnic στοιχεία, εκλεπτυσμένο rock που περιβάλλεται από το πνεύμα του Frank Zappa, άκρως εμπνευσμένες δομές από ένα πανίσχυρο ρυθμικό δίδυμο (Andy Johansson/Johan Norback σε μπάσο και drums αντίστοιχα), αριστοτεχνικές rock/ metal πινελιές που εκπορεύονται κυρίως από τα λίγα σημεία στα οποία εμφανίζεται η distorted κιθάρα των Daniel Hakansson/Pontus Mantefors, διαταράσσοντας “μοντέρνα” την παρελθοντική χωροχρονικώς ατμόσφαιρα των συνθέσεων. Μια φοβερή συμπλοκή ήχων και στιλιστικών κατευθύνσεων με αιχμή την Kristin Evegard η οποία συμβάλλει καθοριστικά με το τρομερό λαρύγγι και την παροιμιώδη θεατρικότροπη ερμηνεία της. Ένα άθροισμα αρετών το οποίο δίνει ως τελικό αποτέλεσμα έναν σπουδαίο concept δίσκο – soundtrack ενός film που δεν έχει δημιουργηθεί ακόμη.
Αλλοπρόσαλλο εκ πρώτης όψεως υλικό που αναμειγνύει τις επιρροές του μέσα σε κάθε κομμάτι, με την έννοια ότι δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση ως “στίγμα” ή συναισθηματική εστίαση για κάποιο από αυτά, οι Diablo Swing Orchestra διαλύουν κάθε στεγανό με χαρακτηριστική ευκολία και το αποτέλεσμα είναι στα αφτιά του γράφοντος εκπληκτικό, χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος που να μη λογιστεί ως ακριβώς το αντίθετο, ένα συνονθύλευμα επίπλαστης, στείρας σχιζοφρένειας! Πραγματικά θα δικαιολογούσα κάθε άποψη μιας και η όποια αντικειμενική αξία εκπορεύεται άμεσα από την υποκειμενική άποψη του ακροατή, χωρίς να μπορείς να επιχειρηματολογήσεις υπέρ ή κατά με σαφήνεια.
Πολλές οι αρτίστικες κορυφές σε ένα ισοποιοτικό σύνολο που το αποτελούν κομμάτια όπως το “Knucklehugs Arm Yourself with Love”, μια μίξη των Αμερικανών B-52 με την αλλοφροσύνη του Frank Zappa σε charleston υπόβαθρο, το “The Age of Vulture Culture” το οποίο είναι κάτι σαν βαλκανικό rock με την oi! αίσθηση των Madness και πολλές παραπομπές σε ακούσματα που θα μπορούσες να συναντήσεις σε soundtrack των παλαιών ελληνικών ταινιών (Γούναρης, Μαρούδας, Αττίκ!), το “Superhero Jagganath” θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι επίσης μια μίξη της Kate Bush, ηρωικών εμβατηρίων κλασικής μουσικής των τελών του 19ου αιώνα και του Μάνου Χατζιδάκι με τον “τρομπετικό” τρόπο των θεούληδων Chumbawamba, το “Lady Clandestine Chainbreaker” μια cabaret σύνθεση με δομή που θα συναντούσες σε ταινία του James Bond των late 50’s, το “Jigsaw Hustle” το οποίο είναι επίσης μια περιπέτεια από μόνο του, συμπλέκοντας τη ’70s disco με ηχοτόπια ασπρόμαυρων ρομαντικών κομεντί και με κιθαρορρυθμική Dream Theater λογική βάση, το “Ode to the Innocent” είναι ένα τραγουδάκι που θα μπορούσε να ανήκει σε οποιαδήποτε χριστουγεννιάτικου κλίματος Hollywood-ιανή ταινία, το “Interruption” είναι άλλη μια εξαιρετική απόπειρα που κινείται μεταξύ της αμερικανικής jazz και των Black Sabbath αν είχαν στο line up τους τους Petrucci/Portnoy, cartoon music στο “Cul-de-Sac Semantics” που λειτουργεί ως intro για το jazz χορευτικό “Karma Bonfire”, μια εμπλουτισμένη αναγωγή του “Hit the road Jack!” του Ray Charles, ή το καθαρά far west country outro “Porch of Perception” που κλείνει αυτό το καταπληκτικό album.
Ο δυνητικός ακροατής δεν θα ακούσει τίποτα “ορθόδοξο” αλλά θεωρώ ότι οι Diablo Swing Orchestra είναι ο ορισμός της προοδευτικότητας σε τέτοιο βαθμό που καθιστά το 90% του σύγχρονου prog metal ως “παιχνίδια” για στερεοτυπικά μυαλά που βαφτίζουν ως πρόοδο οτιδήποτε δείχνει βιρτουοζικό (με το μεγαλύτερο έγκλημα του ρεύματος αυτού να είναι ακριβώς η απαξίωση της πραγματικής έννοιας της προόδου εν rock). Ευφυέστατη μουσική από φοβερούς μουσικούς και το μόνο εμπόδιο για ευρύτερη αναγνώριση της μουσικής τους (που τους αξίζει στο 1000%, τουλάχιστον για την παρούσα δημιουργία) είναι η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας. Θα ήθελα να είμαι σκηνοθέτης και σεναριογράφος για να μπορέσω να ενσωματώσω τη μουσική των Σουηδών σε μια ταινία που κάλλιστα θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει την ίδια μου τη ζωή ή… μια ονειρική party νύχτα που το ξημέρωμα θα έβρισκε τον ακροατή – πρωταγωνιστή να έχει ζήσει τα πάντα!
Ανεπανάληπτη δουλειά, προσωπικά με ξετρέλανε αλλά είμαι σίγουρος ότι πολύ λίγοι θα νιώσουν ανάλογα. Είναι θέμα βιωμάτων και αντίληψης του “γίγνεσθαι” παρά μουσική που εξυπηρετεί συνήθεις τρόπους πλήρωσης καλλιτεχνικών αναγκών. Και για να μην ξεχνάμε και μια καθοριστική παράμετρο. Το να είσαι prog metaller σημαίνει πρώτα απ’ όλα να μπορείς να αναγνωρίζεις την προοδευτικότητα μέσα στη μουσική συνολικά και οι εμπλουτισμένες βιρτουοζικές παραλλαγές θεμάτων από όλη την ιστορία του metal ή οι εξωφρενικές εκτελέσεις από “μάγους” των οργάνων δεν συνιστά πάντα πρόοδο.
Οι Diablo Swing Orchestra είναι ίδιου στρατοσφαιρικού επιπέδου μουσικοί, με φανερά επιστημονική προσέγγιση πάνω στα όργανά τους αλλά αυτό που δημιουργούν είναι ένα αυτόφωτο λαμπρό μουσικό είδος από μόνοι τους, κάτι που πολύ λίγοι μπορούν να υπερηφανευθούν ότι κατάφεραν. Σαστισμένος, συνεπαρμένος και στο φινάλε κατενθουσιασμένος με το “Pacifisticuffs”. Και λίγο ένοχος που δεν κατάφερα να το θέσω σαν #1 για την χρονιά που μας πέρασε (μιας και κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβρη). Τα σέβη μου.
https://www.facebook.com/diabloswingorchestra/
http://www.diabloswing.com/
709 
